ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 812

อย่างที่กล่าวไป หลาย ๆ คนมักแสวงหาเพื่อตัวเองให้ดีขึ้นหรือทำให้ตัวเองร่ำรวย แล้วจบลงด้วยการเสียสิ่งที่มีอยู่แล้ว นั่นคือสิ่งที่เจย์รู้สึกพ่ายแพ้

ตอนนี้ไม่มีใครมาช่วยเธอแล้ว เธอจะยิ่งเหนื่อยมากขึ้นใช่ไหม?

แองเจลีนถามเจย์ว่า “มันเพียงพอแล้วใช่ไหม?” เธอฟังดูเหมือนคนถูกใส่ข้อมูลเข้าไป เหมือนถูกทบทวนอย่างไร้อารมณ์

เธอดูเหมือนหุ่นไม้ที่สูญเสียความมีชีวิตชีวาและความสดใสในอดีตของเธอไป

เมื่อเจย์เห็นแองเจลีนอยู่ในสภาพนี้ เขารู้สึกราวกับว่าหัวใจของเขาถูกมีดแทง

เขารู้สึกเหมือนเป็นเพชฌฆาตที่ขจัดความมีชีวิตชีวาที่อ่อนเยาว์ที่สุดของแองเจลีนไป

“แค่จ้างพี่เลี้ยงก็เท่านั้นเอง แองเจลีน” เขาแนะนำด้วยเสียงแหบแห้ง

เมื่อย้อนกลับไปตอนนั้น เขาไม่มีเคยคิดแม้แต่จะให้เธอเข้าไปทำอาหารในครัวเลย แล้วทำไมเธอต้องรับใช้ครอบครัวที่ไร้สาระตอนนี้ด้วย?

แองเจลีนเตือนเขา “นี่มันเรื่องของครอบครัวฉันนะ ท่านอาเรส”

เจย์พูดด้วยความไม่พอใจอย่างตรงไปตรงมา “นี่เป็นช่วงระยะเวลาฟื้นฟูสมองและร่างกายสำหรับการเติบโตของลูกชายและลูกสาวของฉัน ฉันเกรงว่าทักษะการทำอาหารของเธอจะไม่ดีพอ และเธอไม่สามารถตอบสนองความต้องการทางโภชนาการของพวกเขาได้ ดังนั้น ฉันก็เลยตัดสินใจมอบหมายพ่อครัวชั้นยอดให้ลูก ๆ ของฉันแล้ว"

แองเจลีนปฏิเสธทันที “เราไม่มีห้องว่างสำหรับพี่เลี้ยงในบ้านเซเวียร์แล้ว!”

เจย์กล่าวว่า “นั่นไม่ใช่ปัญหาเลย พี่เลี้ยงสามารถไปอยู่ในคฤหาสน์ที่อยู่ตรงถนนแอปเปิ้ลได้ อยู่ไม่ไกลจากที่เธออยู่เลย ถ้าเธอต้องการอยู่ เธอก็สามารถย้ายไปอยู่กับเด็ก ๆ ได้เช่นกัน”

แองเจลีนรู้ว่าคฤหาสน์ได้เป็นเป็นของเขาไปแล้วและไม่ต้องการเป็นหนี้บุญคุณเขา ดังนั้นเธอจึงปฏิเสธทันที “อยู่ที่นี่ก็ดีแล้ว”

เจย์กล่าวว่า “แต่มันไม่ดีสำหรับลูก ๆ ของฉัน แองเจลีน เธอเคยคิดไหมว่าอิทธิพลที่แม่ลูกคู่นั้นจะมอบให้กับเด็ก ๆ นั้นเลวร้ายแค่ไหน และสิ่งที่พวกเขาเห็นและได้ยินจะมีอิทธิพลต่อพวกเขาอย่างกับมองไม่เห็นไปได้ยังไง? มันจะดูเสียหายจากตัวอย่างที่ไม่ดีเหล่านั้น เมื่อพวกเขาใช้เวลาร่วมกันมาก ๆ !”