ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 892

ใบหน้าที่เย็นชา เฉยเมย และเยือกเย็นของเจย์ได้ทลายลงไปเล็กน้อย เขายื่นมือออกไป นิ้วเรียวยาวไล่ไปตามคิ้วที่ละเอียดอ่อนและไร้ที่ติของเธอ

“แองเจลีน นี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่เจย์บี้รักเธอแบบนี้ จากนี้ไปเธอต้องเข้มแข็งนะ”

เขากอดเธอและผล็อยหลับไป

เมื่อคุณหมอมาถึง เขาก็แต่งตัวให้เธอ

เขาได้ซื้อเสื้อผ้าสวยมากมายให้กับเธอ ซึ่งตอนนี้อยู่ในตู้เสื้อผ้าของเธอที่สวนบันทึกรัก เขาใช้เวลานานก่อนที่เขาจะหยิบชุดเดรสสีเขียวราวกับนางฟ้าดอกไม้ออกมาแล้วสวมให้เธอ

เขาจำได้ว่าเธอเคยสวมชุดลูกไม้ยาวถึงข้อเท้าสีเขียวแล้วสวยงามราวกับนางฟ้าเมื่อครั้นตอนที่พบกันครั้งแรก ซึ่งนั่นได้ทำให้เขาหลงใหลตั้งแต่แรกเห็น

เขาหวังว่าเขายังจะได้จากไปพร้อมกับความทรงจำที่ดีที่สุดของแองเจลีนเมื่อตอนที่เขาได้บอกลาเธอในที่สุด

เขาทำความสะอาดห้องนอนของพวกเขาอย่างระมัดระวัง เขาเปิดผ้าม่านหนาออกและผลักหน้าต่างออกเพียงเพื่อจะรู้ว่าค่ำคืนนั้นเพิ่งจะมาถึง

แองเจลีนชอบเด็กมาก แม้ว่าร่างกายของเธอจะอ่อนแอและเธอก็เคยอาเจียนอย่างรุนแรง แองเจลีนก็ไม่ยินยอมที่จะยอมแพ้กับเด็กคนนี้เพราะนี่คือลูกของพวกเขา

จะอย่างไรก็ตาม พระเจ้าช่างโหดร้ายเสียจริง ได้ตัดสิทธิ์ในการมีชีวิตรอดของเด็กคนนี้

……

เมื่อเซย์นและร็อบบี้น้อยมาถึงสนามบินในประเทศเอส ก็ได้เป็นเวลากลางคืนแล้ว

สตอร์มเดินออกมาจากห้องพักรอผู้โดยสารที่มืดสลัวและส่งเสียงเรียกด้วยรอยยิ้มว่า “เซย์น ร็อบบี้น้อย”

ร็อบบี้น้อยและเซย์นหันหน้ามาพร้อมกัน เมื่อพวกเขาเห็นสตอร์ม ท่าทีของทั้งสองคนนั้นต่างกันมาก

เซย์นโล่งใจ

ในขณะเดียวกัน ร็อบบี้น้อยมองสตอร์มด้วยความประหลาดใจ “อาสตอร์ม อามาที่นี่ทำไมครับ?”