รักที่เจ็บปวดของฉัน

ตอนที่21 จันทรัตร์โกหกฉัน

สุพจน์ยังคงเงียบ จ้องใบหน้าของจันทรัตร์เนิ่นนานโดยไม่พูดคำใดออกมา เขาอวยพรจันทรัตร์จากใจจริง แต่เมื่อจันทรัตร์บอกเขาว่ากำลังคบกับนพพล ภายในใจเขากลับรู้สึกไม่ยินดี แต่คิดดูแล้วทำไมเขาถึงไม่มีความสุขล่ะ อีกทั้งเขาเองก็ใกล้จะแต่งงานกับกรรณารา จะเอาหน้าที่ไหนไปขัดขวางจันทรัตร์กับนพพล

จนกระทั่งจันทรัตร์ขึ้นรถแท็กซี่ไป เขาจึงถอนสายตาออก แต่เมื่อหลับตาลงกลับเห็นภาพใบหน้าและท่าทางอันสิ้นหวังของจันทรัตร์ ศีรษะเขาปวดอย่างรุนแรง มีภาพสะท้อนขึ้นมาอีกครั้งและอีกครั้ง ไม่รู้ว่าทำไมเขาคิดถึงแต่จันทรัตร์ ราวกับว่าทุกสิ่งทุกอย่างล้วนมีจันทรัตร์เกี่ยวข้องอยู่ในนั้น

สุพจน์หยิบยาออกมาจากกระเป๋าแล้วกลืนลงไป อาการปวดศีรษะจึงค่อยๆบรรเทาลง

เธอคบกับนพพลงั้นหรือ?

เยี่ยมจริง

สุพจน์ยิ้มอย่างขมขื่น มือรวบกำปั้นแน่น ไม่เสียใจอีกต่อไป

ช่วงไม่กี่วันมานี้สุพจน์มักจะปวดศีรษะอยู่บ่อยครั้ง ปริมาณยาที่ทานเข้าไปยิ่งนับวันก็ยิ่งเยอะมากขึ้น ช่วงที่เขาอยู่กับจันทรัตร์ไม่เคยต้องทานยาแก้ปวดศีรษะเยอะขนาดนี้มาก่อน เหมือนกับ ว่าการที่หย่ากับเธอก็ไม่ได้ช่วยให้ผ่อนคลายสบายใจขึ้นมากเท่าไรนัก

ทุกครั้งที่มองเงาร่างของกรรณารา สุพจน์จะคิดว่าเธอเป็นจันทรัตร์ เมื่อเห็นรอยแผลเป็นบนแผ่นหลังของกรรณารา ก็คิดถึงรอยกระดูกสันหลังที่โป่งนูนบนร่างของจันทรัตร์

เขาเคยประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์มาก่อน พ่อแม่ของเขาล้วนเสียชีวิตภายในรถที่เกิดอุบัติเหตุคันนั้น ในปีนั้นเขาอายุได้ 21 ปี เมื่อฟื้นขึ้นมาก็เป็นกรรณาราที่คอยดูแลใส่ใจเขา ในตอนนั้นหากไม่ใช่เพราะกรรณาราเสี่ยงชีวิตช่วยเขา ตัวเขานั้นก็น่าจะตายตามพ่อกับแม่ไปแล้ว ดังนั้นเขาจึงมีความรู้สึกซาบซึ้งและวางใจในตัวกรรณารา

เขาไม่มีทางที่จะคบกับจันทรัตร์และยังเป็นเพราะพ่อของจันทรัตร์ผูกมัดเขาไว้ รู้ทั้งรู้ว่าเขาจะแต่งงานกับกรรณารา แต่ก็ยังนำการเสียชีวิตของพ่อแม่และกิจการของครอบครัวอิทธิวีรกูลมาหน่วงรั้งเขา บังคับให้เขาแต่งกับจันทรัตร์ ถ้าหากในปีนั้นเขาไม่แต่งกับจันทรัตร์ ก็คงกลายเป็นคนสิ้นเนื้อประดาตัว กิจการของครอบครัวอิทธิวีรกูลก็จะต้องสิ้นสุดลงในน้ำมือของเขา เขาไม่มีหนทาง จึงได้แต่ต้องแต่งงานกับจันทรัตร์และยอมแพ้เรื่องกรรณารา

หลายปีที่ผ่านมา สุพจน์ยังคงใช้ชีวิตอยู่ภายใต้เงาของช่วงเวลาของ ณ ปีนั้น ถ้าไม่มีพ่อของจันทรัตร์ เป็นไปได้ว่าเขากับกรรณาราคงไม่ต้องเจอกับจุดเปลี่ยนของชีวิต

กรรณาราเข้ามายังภายในห้องนอน นั่งลงบนตักของสุพจน์ในขณะที่กำลังสวมใส่ชุดนอนอันเย้ายวน“พี่สุพจน์ พวกเราเข้านอนกันเถอะค่ะ”

เธอคิดอยากโน้มน้าวสุพจน์ แต่ตัวสุพจน์ทำราวกับว่าไม่มีความสนใจใดๆ เขาดูครุ่นคิดอยู่เป็นเวลานาน เหมือนกับไม่เห็นกรรณาราอยู่ในสายตา กรรณารารู้สึกไม่พอใจ จึงเลื้อยตัวบนเรือนร่างของสุพจน์ ใช้ส่วนอ่อนนุ่มของหญิงสาวสัมผัสกับตัวเขา

สุพจน์มีปฏิกิริยาขึ้นมา คว้าข้อมือของกรรณาราไว้แล้วถามว่า“ณารา ตอนนั้นเธอช่วยพี่ออกมายังไง?”

ถูกถามเช่นนี้ กรรณาราก็นิ่งชาวาบไปทั้งตัว เรื่องราวในปีนั้นเป็นสิ่งที่เธอไม่ต้องการจะนึกถึงมากที่สุด สุพจน์จะได้ใช้ชีวิตอยู่ภายใต้เงา ณ ช่วงเวลานั้นอย่างไร้ทางเลือก “ทำไมพี่ถึงถามขึ้นมาอีกล่ะ รถที่เกิดอุบัติเหตุคันนั้นมีแค่พี่คนเดียวที่รอดชีวิต พ่อกับแม่ของพี่นั้นเสียชีวิตไปก่อนแล้ว ฉันพยายามดึงพี่ออกมา แล้วต่อมารถคันนั้นก็ระเบิด ฉันปกป้องพี่จนมีรอยแผลเป็นหลงเหลืออยู่บนแผ่นหลังนี้ไงคะ”

เมื่อกล่าวขึ้นมา กรรณารายังอดกลัวจนตัวสั่นไม่ได้ โศกนาฏกรรมในปีนั้นเป็นเรื่องที่เธอไม่เคยอยากคิดนึกถึง

สุพจน์ลูบไล้ไปบนแผ่นหลังของกรรณารา แผลเป็นรอยนี้เขาเคยสัมผัสมันมานับครั้งไม่ถ้วน แต่เขากลับมีแต่ความคลางแคลงใจ คุ้นเคยแต่แปลกหน้า มักจะคิดอยู่เสมอว่ามีตรงไหนสักอย่างที่ไม่ถูกต้อง

“ณารา ขอบคุณที่เธอทำเพื่อพี่ ถ้าหากไม่ใช่เพราะเธอ พี่ก็คงตายไปแล้ว”สุพจน์ประคองกรรณาราไว้ในอ้อมกอดอย่างปวดใจ เขากับกรรณาราต่างเป็นรักแรกพบของกันและกัน ถ้าหากไม่ใช่เพราะจันทรัตร์ยื่นมือเข้ามาสอด อาจเป็นไปได้ว่าเขากับกรรณาราคงได้ใช้ชีวิตด้วยกันอย่างมีความสุขกันไปตั้งนานแล้ว เขาไม่ควรสงสัยในตัวกรรณาราเพียงเพราะจันทรัตร์

เมื่อสุพจน์ไปเลือกแหวนแต่งงาน บังเอิญเจอกับนพพล เห็นนพพลพาหญิงสาวคนหนึ่งเข้าร้านเครื่องประดับไปด้วยกัน สุพจน์เห็นว่านพพลกับผู้หญิงคนนั้นค่อนข้างสนิทสนมเกินงาม สุพจน์คิ้วขมวดในทันที ไม่ใช่ว่าจันทรัตร์กำลังคบกับนพพลหรือ? แล้วทำไมนพพลถึงได้มากับผู้หญิงอื่นล่ะ?

“บังเอิญจริง ที่มาเจอนายที่นี่ นายก็ใกล้จะแต่งงานกับกรรณาราแล้ว สุพจน์ นายนี่ยังจัดการเรื่องราวต่างๆได้รวดเร็วเหมือนเดิมจริงๆ” นพพลดูโทรมๆ นัยย์ตาสีแดง ดูแล้วเหมือนกับคนอดหลับอดนอนมาหลายคืน หญิงสาวข้างกายเขาที่เดินโอบมากับนพพลนั้นกล่าวยิ้มแย้ม “พี่นพคะ เมื่อคืนไม่ใช่พี่บอกว่าจะให้สร้อยเพชรฉันหรือคะ พวกเรารีบไปกันเถอะ”

“อืม พวกเราไปกันเถอะ”นพพลขานรับ

สีหน้าของสุพจน์เริ่มน่าเกลียดมากขึ้นเรื่อยๆ เขาเข้าไปกระชากนพพลออก “นี่มันหมายความว่าไง ทำไมนายถึงใกล้ชิดสนิทสนมกับผู้หญิงอื่นขนาดนี้ นายเอาจันทรัตร์ไปไว้ที่ไหน?”

เมื่อได้ยินคำพูดนั้น นพพลยิ้มเย็นอย่างหยามเหยียด สะบัดมือของสุพจน์ออก เขายังไม่ได้คิดบัญชีสะสางกับสุพจน์ แต่ตัวสุพจน์เองที่กลับแส่มาหาเขาถึงที่ “ฟังคำพูดนี้แล้วนายไม่รู้สึกกินปูนร้อนท้องบ้างหรือไง นายนั่นล่ะที่เอาจันทรัตร์ไปไว้ตรงไหน นายเองก็จะแต่งงานกับกรรณาราอยู่แล้ว นายยังจะมาสนใจเธอทำไม!”

“ไม่ใช่ว่านายคบอยู่กับจันทรัตร์หรอกหรือ? แล้วนายยังทำกับเธอแบบนี้ได้ลง?”สุพจน์ตะคอกตอบกลับ

“เหอะ ๆ”เสียงหัวเราะเบาๆของนพพลดังขึ้น คว้าคอเสื้อของนพพล“นายที่หลีกเลี่ยงความรับผิดชอบนี้ ดูพูดเข้าสิ ฉันตามจีบจันทรัตร์มาหลายปี เธอเคยคบกับฉันที่ไหนกัน ถ้าหากเธออยากจะคบกับฉัน ยังจะต้องรอมาจนถึง 5 ปีไหม? นายอย่ามาพูดหลอกกันหน่อยเลย!”

สุพจน์ตกตะลึง หน้าเปลี่ยนสี นพพลไม่มีความจำเป็นจะต้องโกหกเขา ถ้าหากเขาคบกับจันทรัตร์ เขาคงทนไม่ไหวที่จะโอ้อวดต่อหน้าสุพจน์ในทุกๆวัน แล้วทำไมเธอถึงได้พูดอย่างนั้นกับเขาล่ะ

นพพลกับหญิงสาวได้เดินจากไป สุพจน์ยังคงนิ่งอึ้งอยู่ที่เดิม ไม่เข้าใจว่าทำไมจันทรัตร์ถึงต้องโกหกเขา

เขาไม่ได้สนใจกับการเลือกแหวนแต่งงานอีก สุพจน์กลับมุ่งไปหาชวนี“ชวนี จันทรัตร์จริงๆแล้วคบกับสุพจน์อยู่หรือเปล่า?”

ชวนีกำลังเย้าหยอกอยู่กับลูกน้อย เมื่อเห็นสุพจน์มาหาเธอถึงที่นี่ก็เริ่มพูดจาเสียดสีตอบ “เธอจะคบกับใครแล้วมันเกี่ยวอะไรกับนาย นายอย่ามาแสร้งทำเมตตาสงสารหน่อยเลย”

“งั้นพูดมาสิว่าจันทรัตร์โกหกฉันอย่างนั้นทำไม?”สุพจน์คิ้วมุ่น ในใจเกิดความสับสน

“นายจะไปไหนก็ไปเถอะ ฉันไม่อยากเห็นหน้านาย ถ้าหากว่าจันทรัตร์เป็นอะไรไปก็เป็นเพราะว่านายทำร้ายเธอ นายสร้างความผิดบาปต่อเธอ ชีวิตนี้ยังไงก็ลบล้างไม่หมด”ชวนีจ้องนัยย์ตาแดงก่ำ ตอบโต้กลับอย่างรุนแรง