ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸] นิยาย บท 16

บทที่ 16 การตอบแทนของหลี่ชงซาน

อวี้ฮ่าวหรานเดินไปอุ้มถวนถวนขึ้นมาแนบอกด้วยความรักสุดใจ โดยที่ไม่ชายตามองครูหวางเลยแม้แต่เสี้ยววินาทีเดียว ที่เขาไม่สนใจครูหวางเลยนั่นเป็นเพราะเมื่อเหตุการณ์ที่ผ่านมาครูหวางไม่แสดงท่าทีปกป้องลูกเขาเลยแม้แต่น้อย

ระหว่างทางกลับบ้านคู่พ่อลูกคุยกันไปหัวเราะกันไปอย่างมีความสุข

“ถวนถวน วันนี้มีใครรังแกลูกอีกหรือเปล่า?”

“แหะ ๆ วันนี้ไม่มีใครล้อถวนถวนแม้แต่คนเดียวเลยค่ะพ่อ มีแต่คนบอกว่าพ่อเก่งที่สุด!”

ในระหว่างที่พูดเด็กน้อยก็ทำท่าทางออกหมัดให้คล้ายคลึงกับอวี้ฮ่าวหรานด้วยสีหน้าภาคภูมิใจ

“พ่อคะ จริง ๆ แล้วครูหวางดีกับหนูมาตลอดเลยนะ”

ถึงแม้ถวนถวนจะเป็นเด็กแต่เธอก็เป็นเด็กที่ฉลาด เธอพอจะรู้ความผิดปกติเกี่ยวกับท่าทีของพ่อเธอที่ไม่ทักทายครูหวางเลย

“โอ้ งั้นเหรอ? ถ้างั้นก็ดีแล้ว ถวนถวนจำคำที่พ่อสอนเอาไว้นะ ตราบใดที่มีใครดีกับเราพวกเราจะต้องดีกับคนคนนั้นตอบเป็นสิบเท่า แต่ถ้าหากคนไหนทำไม่ดีกับเรา พวกเราสามารถสั่งสอนคนพวกนั้นได้เลยโดยที่ไม่ต้องรู้สึกผิดเข้าใจไหม?”

อวี้ฮ่าวหรานยิ้ม และสอนลูกตามแบบฉบับเทพผู้ที่เคยอยู่เหนือสรรพสิ่งทั้งปวง ซึ่งถ้าเป็นคนธรรมดาคงจะใช้ชีวิตตามหลักการนี้ไม่ได้ตลอดแน่นอน

หลังจากถึงบ้าน กินมื้อเย็น และพาถวนถวนอาบน้ำเสร็จเรียบร้อยแล้วเด็กน้อยก็ร้องขอให้อวี้ฮ่าวหรานเล่านิทานก่อนนอนให้เธอฟัง

แน่นอนว่าคำขอนี้มันทำให้อวี้ฮ่าวหรานขมวดคิ้วด้วยความหนักใจทันที เพราะถ้าหากให้เล่าวิธีการฆ่าคนหรือสิ่งมีชีวิตทั้งหลายแบบมีประสิทธิภาพแล้วล่ะก็เขาคงเล่าได้ 3 วัน 7 วันติดต่อกัน แต่ถ้าเป็นการเล่านิทานแล้วล่ะก็ จักรพรรดิเทพอย่างเขาที่ใช้ชีวิตอยู่แต่กับการฆ่าฟันมาเป็นหมื่นจะเอานิทานเด็ก ๆ แบบไหนมาเล่าให้ลูกเขาฟัง?

หลังจากครุ่นคิดอยู่พักใหญ่อวี้ฮ่าวหรานก็นึกไปถึงนิทานสำหรับเด็กที่เขาเคยได้ฟังตอนสมัยเด็ก ๆ

“เอ่อ…ถวนถวน งั้นเดี๋ยวพ่อจะเล่านิทานเรื่องสโนว์ไวท์กับคนแคระทั้งเจ็ดให้ลูกฟังก็แล้วกัน…กาลครั้งหนึ่ง…”

“ไม่เอา ไม่เอา เรื่องนี้หนูเคยฟังหลายรอบแล้ว!” ถวนถวนทำหน้ามุ่ยทันที

“ถ้างั้น ซินเดอเรลล่าล่ะ?”

“ซินเดอเรลล่าหนูก็เคยฟังบ่อยแล้ว!”

“แล้วเรื่องหนูน้อยหมวกแดง…”

“หนูเคยฟังแล้ว!”

อันที่จริงถวนถวนรู้สึกเพลียมากเช่นกัน เพราะเธอเล่นมาทั้งวันที่โรงเรียนอนุบาล แต่เมื่อเธอได้ยินรายชื่อนิทานที่อวี้ฮ่าวหรานจะเล่าให้เธอฟังเธอก็รู้สึกไม่อยากนอนหลับเพราะอารมณ์ขัดใจแบบเด็ก ๆ

สิ่งที่เด็กน้อยไม่รู้ในตอนนี้ก็คือการกระทำของเธอตอนนี้มันแทบจะทำให้พ่อของเธอที่เคยเป็นจักรพรรดิเทพรู้สึกร้อนรุ่มในใจจนแทบคลั่ง เพราะเขาไม่สามารถทำให้ลูกสาวของตัวเองพึงพอใจได้

อวี้ฮ่าวหรานตอนนี้ได้แต่แสดงสีหน้าขมขื่นไม่รู้จะทำยังไงต่อดี

หลี่หรงซึ่งตอนนี้กำลังดูเอกสารอยู่ที่โต๊ะกินข้าวในห้องนั่งเล่น เมื่อเธอเห็นอาการกระอักกระอ่วนของอวี้ฮ่าวหราน ตรงโซฟาพร้อมกับมีถวนถวนอยู่ในอ้อมแขน เธอก็อดไม่ได้ที่หัวเราะออกมาเบา ๆ และเผลอคิดอะไรเรื่อยเปื่อย

“จริง ๆ แล้ว…ผู้ชายคนนี้ก็น่ารักดีเหมือนกันนะ…พี่สาวของเรานี่ก็ตาถึงเหมือนกัน…”

หลังจากที่อวี้ฮ่าวหรานออกจากบ้านหลักของตระกูลไปเมื่อตอนบ่าย หลี่หรงและหลี่ชงซานก็คุยต่อกันอีกนิดหน่อยอย่างสันติ และบรรดาหมอทั้งหลายที่อยู่ที่นั่นต่างก็ตรวจอาการป่วยของหลี่ชงซานซ้ำอีกหลายรอบ ซึ่งหมอทุกคนก็ลงความเห็นกันว่าเขาได้หายจากอาการป่วยทั้งหมดแล้ว!

ในขณะนี้หลี่หรงรู้สึกสบายใจเป็นอย่างมาก เพราะที่ผ่านมาถึงแม้ว่าเธอจะต้องเลี้ยงดูถวนถวน และประคับประคองบริษัทของตัวเองให้อยู่รอดมันก็ยังไม่หนักใจเท่าเรื่องที่เธอมีปัญหากับทางตระกูล

แต่ในวันนี้หลังจากที่อวี้ฮ่าวหรานรักษาพ่อของเธอได้สำเร็จ และเธอผู้ซึ่งเป็นคนพาอวี้ฮ่าวหรานไปรักษาพ่อของเธอ เธอก็เลยได้รับผลประโยชน์ไปด้วย โดยการที่พ่อของเธอหายโกรธเธอแถมคนในตระกูลทั้งหลายต่างก็อยากจะผูกสัมพันธ์กับเธอ เพราะในเวลานี้เธอใกล้ชิดกับอวี้ฮ่าวหรานมากที่สุด

ใครบ้างจะไม่อยากผูกสัมพันธ์กับคนที่รักษาคนที่ใกล้ตายให้หายเป็นปลิดทิ้งแบบนี้?

แต่แล้วในระหว่างที่หลี่หรงกำลังคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย จู่ ๆ สายตาของอวี้ฮ่าวหรานก็เปล่งประกาย

เขาถามถวนถวนพร้อมกับเผยรอยยิ้มลึกลับว่า “ถวนถวน ลูกอยากฟังนิทานเรื่องมหาเทพฮ่าวหรานหรือเปล่า?”

“มหาเทพฮ่าวหราน?” ถวนถวนทวนคำพูดด้วยสีหน้างุนงงและสงสัย จากนั้นเธอพยักหน้าหงึก ๆ

เมื่อเห็นว่าถวนถวนพร้อมที่จะฟังแล้ว อวี้ฮ่าวหรานก็เริ่มเล่าเรื่องการผจญภัยของตัวเองตอนไปอยู่ที่ดินแดนแห่งเทพทันที