หลังจากความเจ็บปวดผ่านพ้นไปเฉินเฉียวรู้สึกได้ถึงการโดนย่ำยีที่ไม่มีที่สิ้นสุด
เธอรู้จักนิสัยของปู้อี้เฉินดี ถ้าเธอยิ่งขัดขืนเขาก็จะโมโหร้าย
เฉินเฉียวมอบอยู่บนเตียงด้วยความสิ้นหวัง ราวกับตุ๊กตาไม้ที่เขาจับวาง เสื้อผ้าบนเรือนร่างของเธอถูกฉีกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยเมื่อเธอเห็นว่ากำลังจะโดนเขากระทำ
จู่ๆเธอก็พูดเบา ๆ ว่า: "ปู้อี้เฉิน นายรู้ไหมเมื่อคืนฉันนอนกับใคร"
ดวงตาสีเข้มของเธอดูเหมือนจะค่อยๆจับจ้องกับสายตาของผู้ชาย
ปู้อี้เฉินไม่ได้ตอบ ได้แต่ฟัง เธอจึงพูดต่อ: ผู้ชายขายตัว! ผู้ชายที่ฉันซื้อมาด้วยเงิน"
ชายคนนั้นตัวสั่นอย่างรุนแรงด้วยความโกรธราวกับว่าถูกทำให้ขายหน้าอย่างขีดสุด สีหน้าโหดเหี้ยมน่ากลัว
เขาสูดหายใจสองครั้ง เงื้อมือขึ้นตบหน้าเฉินเฉียว “ผู้หญิงสำส่อน”
เสียงตบดังก้อง
เฉินเฉียวโดนตบจนหูอื้อ แทบจะลืมตาไม่ได้ ชายคนนั้นจ้องมองเธอด้วยนัยน์ตาสีแดงก่ำ ราวกับว่าจะฉีกเธอเป็นชิ้นๆ แต่อย่างไรก็ตามปู้อี้เฉินไม่ได้พูดอะไรต่อ
ปิดประตูเสียงดังตึง เสียงฝีเท้าของชายคนนั้นก็หายเข้าไปในห้อง
เฉินเฉียวดูเหมือนจะหมดแรงและล้มลงบนเตียง
นานมากๆ เจ็บหน้าไปหมดแล้ว
ร่างกายเธอเจ็บปวดราวกับ โดนแยกชิ้นส่วน เจ็บระบมไปทั่วร่าง
แต่ไม่เป็นไร ...ยังดี
อย่างน้อยครั้งนี้ฉันก็รอดแล้ว ยิ่งไปกว่านั้นเธอเชื่อว่าปู้อี้เฉินจะไม่ยุ่งกับเธออีกซักระยะนึง
เธอนอนบนเตียงอย่างเงียบๆก่อนจะลุกขึ้นแก้เน็คไทออกจากมือแล้วโยนลงถังขยะ เธอหยิบเสื้อผ้าเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำ
ในกระจกใบหน้าของเธอบวมแดงอย่างกับหมู น่าตลกสิ้นดี
หลังจากอาบน้ำเฉินเฉียวก็เอาผ้าขนหนูอังไว้ที่หน้านอนบนเตียงแล้วพลิกดูเอกสาร หลังจากนั้นไม่นานเจียงฉยงฉยงก็โทรมา
"เป็นไงบ้าง"เฉินเฉียวถามเธอ ไม่กล้าขยับปากพูดเยอะ ริมฝีปากขยับแล้วจะเจ็บ
ก็ไม่ยังไงเจียงฉยงฉยงกล่าวว่า: "แปลกจริงๆ ฉันถามผู้จัดการร้านแล้ว เขาบอกว่าร้านเขาไม่มีผู้ชายคนนั้นนะ ฉันอ่านข้อมูลทั้งหมดแล้วรอบนึง ไม่มีจริงๆ "
เป็นอย่างงี้ได้ยังไงกัน หรือว่าเขาจะลาออก "
“ ฉันเดาว่าผู้ชายคนนั้นอาจจะเป็นขาจร”
"อะไรคือขาจร"
"ก็แบบพวกล่าแต้มไปทั่ว! ที่ไหนมีผู้หญิงรวยๆ ก็จะไปที่นั่น แต่ก็ไม่มีข้อมูลที่ชัดเจน "
อย่างนี้นิเอง
เฉินเฉียวคิดว่ามีความเป็นไปได้เพียงอย่างเดียว
“ ไม่เป็นไรนะเฉียวเฉียว อย่าเพิ่งท้อใจ ไหนๆเขาก็มาแล้วครั้งนึง มันต้องมีครั้งที่สองแน่ๆ พวกเราทั้งสองต้องหาเจอแน่ๆ "
ตอนนี้มันเป็นได้แค่นั้นแหละนะ
เฉินเฉียวตอบรับคำนึงและวางสาย
————
ใบหน้าของเฉินเฉียวผ่านมาหลายวันยังไม่หายบวม เธอไปบริษัททั้งๆที่หน้าเป็นแบบนี้ ดึงดูดสายตาฝูงชนไม่น้อย แต่ทุกคนก็แค่พูดลับหลัง ไม่มีใครกล้าพูดอะไรต่อหน้า
ปู้อี้เฉินไม่กี่วันมานี้ไม่ได้เข้าบริษัทเลย ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่ากลับบ้านไหม ปู้อี้เฉินรู้สึกโล่งอก
วันนี้.
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ท่านประธานที่รัก