ท่านประธานที่รัก นิยาย บท 13

หลังจากที่เฉินเฉียวนั่งลงอีกครั้งเขาก็เริ่มนึกถึงสิ่งที่ชายคนนั้นพูด

แบบนี้เป็นโรคติดต่อหรอ ใครสอนเธอ

- ที่แท้ คุณยังบริสุทธิ์อยู่จริงๆด้วย

สิ่งที่เขาพูด หมายถึงเรื่องคืนนั้นแค่จูบกันเท่านั้น ไม่มีความสัมพันธ์อะไรเกินเลยกว่านั้น เธอปล่อยไก่ตัวเบ้อเร่อซะแล้ว กังวลไปซะเอง จริงด้วยที่คืนนั้นร่างกายของเธอไม่ได้รู้สึกระบมเลยซักนิด ไม่ว่ามันนุ่มนวลอ่อนโยนแค่ไหน แต่ไม่น่าจะถึงขนาดไม่รู้สึกอะไรเลย เธอน่าจะรู้ตั้งนานแล้ว

อย่างไรก็ตามเธอเป็นสาวบริสุทธิ์ที่ยังไม่มีประสบการณ์

เธอเบ้ปาก เมื่อนึกถึงคำหยอกล้อของชายคนนั้น

สาวบริสุทธิ์ บริสุทธิ์แล้วจะทำไมล่ะ มันน่าอายตรงไหน?

ในเวลาต่อมาเฉินเฉียวยุ่งมาก เธอลืมเรื่องวันนั้นไปแล้ว

ในที่สุดรัฐบาลก็ปล่อยที่ดินแปลงใหม่ออกมาแล้ว แต่คิดอยากจะครอบครองเยอะไปหน่อย ปู้ซื่อกรุ๊ปและบริษัทอสังหาริมทรัพย์ของตระกูลเฉินต้องการร่วมมือกันเพื่อแย่งชิงที่ดินผืนนี้ นี่จะเป็นก้าวสำคัญสำหรับแผนระยะยาวของทั้งสองบริษัทในอนาคต

แม้ว่าปู้อี้เฉินจะเสเพล แต่เขาก็รู้ว่าเวลานี้ควรทำอะไร ในทุกวันนี้เขาเข้ามาที่บริษัทขยันขันแข็งขึ้นมาก

อย่างไรก็ตามไม่ว่าโอกาสไหนๆเขาจะมองเธอตรงๆ มองด้วยหางตาราวกับว่าเธอเป็นตัวเชื้อโรค

เฉินเฉียวรู้สึกว่าโดนดูถูก แต่เธอก็รู้สึกโล่งใจ

ในวันนี้ เฉินเฉียวหลังจากทำงานเสร็จ ก็รับสายจากเฉินอันพ่อของเธอ"ตอนเย็นแกกับอี้เฉินกลับบ้านมากินข้าวด้วยนะ มีเรื่องที่ดินจะคุยด้วย"

เฉินเฉียวตอบตกลง เธอไปได้ แต่ปู้อี้เฉินจะไปด้วยหรือเปล่าไม่รู้ เธอยังคงไม่โทรหาปู้อี้เฉิน

เมื่อเธอเลิกงานเธอก็เดินออกจากบริษัทและเห็นรถของปู้อี้เฉินจอดอยู่หน้า บริษัท

เธอตั้งใจว่าจะทำเป็นมองไม่เห็น แล้วไปขับรถตัวเอง แต่หน้าต่างรถของปู้อี้เฉินลดลงและชะโงกหัวเรียกเธอ "ขึ้นรถ"

เฉินเฉียวไม่ต่อต้าน ขึ้นรถแต่โดยดี เธอคาดเข็มขัดนิรภัยพร้อมกับพูดติดตลกว่า "นานๆทีจะได้นั่งรถประธานปู้ รู้สึกเป็นเกียรติมาก"

เมื่อสิ้นคำพูดปลายนิ้วดูเหมือนจะสัมผัสอะไรบางอย่าง เธอขยับตัวและดึงผ้าไหมสีดำสุดเซ็กซี่ออกจากด้านหลังเอว - เป็นไหมสีดำที่ถูกฉีกจนขาด

เป็นไปได้ว่าก่อนหน้านี้เข้าพาผู้หญิงอื่นมา ระเริงรักกันบนรถ คงจะรุนแรงน่าดู

เฉินเฉียวรู้สึกจุกอยู่ในคอ

เธอปฏิเสธไม่ได้ว่าไม่รู้สึกอะไรกับผู้ชายคนนี้เลย

เป็นอะไรไป ตกใจอีกแล้วหรอ"ปู้อี้เฉินมองใบหน้าซีดเซียวของเธอด้วยความสะใจที่ได้ตอกกลับ

เฉินเฉียวยิ้ม ม้วนไหมสีดำเป็นลูกบอลแล้วโยนมันเข้าไปช่องเก็บของในรถ ค่อยหานามบัตรออกจากกระเป๋าและส่งให้ปู้อี้เฉิน"อันนี้เหมาะกับคุณนะ"

ปู้อี้เฉินขับรถโดยไม่ได้ยื่นมือมารับนามบัตร แต่มองเธออย่างเย็นชา

เฉินเฉียว ยัดนามบัตรของเขาลงในกระเป๋าด้านหน้าของสูทแล้วปรับเน็คไทระหว่างคอของเขาแล้วยิ้มให้เขา "ประธานปู้คะ นี่คือนามบัตรของศาสตราจารย์ลู่ที่โรงพยาบาลเหรินไอ้"

ปู้อี้เฉินมองไปที่เธอ

ผู้หญิงคนนี้ไม่ค่อยยิ้มให้เธอ แต่ในตอนี่เธอยิ้ม เขาก็ตะลึงไปชั่วขณะ อย่างไรก็ตามในเวลาต่อมาสิ่งที่เธอพูดทำให้เขาโกรธอีกครั้ง

“ ศาสตราจารย์ลู่เป็นที่รู้จักกันดีในด้านโรคผิวหนัง ให้ฉันนัดให้คุณไหม? "เธอถามอย่างหวังดี

"เฉินเฉียวอย่ามาหาเรื่อง!"เขากัดฟัน

เฉินเฉียวยิ้มสดใสขึ้น“ ไม่ต้องกลัว ศาสตราจารย์ลู่เป็นมืออาชีพมากถึงแม้ว่าตรวจเจอโรคอะไรก็ตาม เขาไม่ดูถูกคุณเพราะเรื่องแบบนี้แน่ๆ "