ท่านประธานที่รัก นิยาย บท 15

เฉินเฉียวไม่ลังเลที่จะรับโทรศัพท์

"โย่วอี ให้เวลาแกอีกหนึ่งนาทีต้องมาให้ฉันเห็นหน้าเดี๋ยวนี้"น้ำเสียงของผู้ชายปลายสายดูท่าเหมือนจะหมดความอดทน

โย่วอี?

เป็นชื่อที่พูดยากจริงๆ

เฉินเฉียวตอบว่า: "คุณคะ เขาไปหาคุณตอนนี้ไม่ได้ค่ะ แต่คุณต้องรีบมาหาเขาเดี๋ยวนี้ตอนนี้"

อีกฝ่ายเงียบไปชั่วขณะก่อนที่จะถามว่า“ทำไมถึงเป็นคุณ”

คำถามนี้ราวกับว่าเธอกับเขารู้จักกัน

"ลูกชายของคุณโย่วอีเพิ่งเป็นลมหมดสติที่ไป่ฮวาซินฮุ่ยฉันบังเอิญไปพบเขาเข้าก็เลยพาเขามาโรงพยาบาล"

คำพูดของเธอถูกชายคนนั้นแทรก“ โรงพยาบาลไหน?”

"โรงพยาบาลเหรินหมินตรงถนนเฉิงหนาน"เธอเข้าใจความกังวลอีกฝ่ายจึงรีบตอบ

"อืม ผมจะรีบไป"

ห้าคำชัดเจน

เฉินเฉียวคิดว่าเสียงนี้เป็นเสียงที่คุ้นเคยและน่าฟัง เธอคิดอยู่พักหนึ่ง "คุณคะพวกเรารู้จักกันไหม"

"ไว้เจอกันก่อน"อีกฝ่ายทิ้งไว้แค่เพี่ยงสี่คำง่ายๆ ก่อนจะวางสายไปดื้อๆ

เฉินเฉียวฟังเสียง‘ตู๊ด ตู๊ด’ในโทรศัพท์ คิ้วขมวดเล็กน้อย

ใครบอกเขาล่ะว่าเธอต้องรอเขาอยู่ที่นี้ เธอยังมีแขกรออยู่ที่ไป่ฮวาซินฮุ่ย ต้องรีบกลับไปสะสางนะ

แต่เมื่อคิดถึงเด็กน้อยผู้น่าสงสารเฉินเฉียวก็ทิ้งเขาไม่ลง ช่างเถอะ คิดจะทำดีก็ต้องทำให้มันถึงที่สุดเถอะ

เธอวางสายโทรศัพท์และหลังจากนั้นไม่นานเธอก็เห็นกลุ่มทีมแพทย์ในชุดกาวน์เดินเข้ามา คนที่ดูก็รู้ว่าน่าจะเป็นผู้มีอิทธิพลเดินอยู่ด้านหน้าถามพยาบาลว่า“ได้ยินว่าคุณหนูถูกส่งมาที่นี้ ตอนนี้อยู่ที่ไหน”

“ เด็กที่เพิ่งเข้าไป ยังไม่ได้พูดเลยว่าเป็น คุณหนู "

ลองเข้าไปดูเดินไปพลางถามไป：“ไม่เป็นอะไรมากใช่ไหม”

"เรื่องเล็กหน่า. ในที่สุดตอนนี้เขาก็ฟื้นแล้ว แต่ไม่แน่ใจว่าจะใช่คุณหนูโย่วอีหรือไม่"

คนกลุ่มหนึ่งรีบเข้าไปในห้องรักษา

เฉินเฉียวเห็นเหตุการณ์ก็รู้สึกใจไม่ดี ดูเหมือนว่าวันนี้เธอจะช่วยชีวิตคุณหนูผู้ส่งสูงไว้ได้

หลังจากนั้นไม่นานเด็กน้อยก็ถูกเข็นออกมาจากห้องส่งต่อไปที่ห้องผู้ป่วยวีไอพี เขาหลับแล้ว นอนหลับตาเงียบๆบนเตียง หน้าซีดและดูน่าสงสาร

“ เด็กอาการดีขึ้นแล้วใช่ไหม”เฉินเฉียวถามพยาบาลที่เดินมา

“ ค่ะ ไม่เป็นอะไรแล้ว อีกสักครู่ฉีดยาเสร็จคงจะฟื้น"

งั้นก็ดีแล้วค่ะเฉินเฉียวถอนหายใจอย่างโล่งอก

เด็กปลอดภัยแล้วเธอก็ไม่จำเป็นต้องอยู่ต่อ รอจนเห็นว่าพยาบาลฉีดยาให้เด็กน้อย เธอจึงหันหลังเตรียมจะกลับ มือเพิ่งจะแตะลูกบิดประตูก็มีแรงดึงประตูจากด้านนอกอย่างแรง

เฉินเฉียวไม่ทันตั้งตัว ปล่อยมือไม่ทันตัวถลาไปด้านนอก

เธอคิดว่าต้องล้มแบบหมดท่าแน่ๆและเธอก็หลับตารอให้ความเจ็บปวดมาถึง แต่เอวของเธอถูกคว้าไว้ได้ด้วยมืออุ่นๆ

เธอชนเข้าที่หน้าอกเขาอย่างแรง

“ ดื่มไปกี่แก้วเนี่ย”เสียงทุ้มสุดเซ็กซี่ดังขึ้นเหนือหัวของเธอ

เสียงนี้มัน ...คุ้นมาก!

เฉินเฉียวเงยหน้ามองผู้ชายตรงหน้า

เขาขมวดคิ้วเล็กน้อยเหมือนว่าเขาไม่ค่อยจะสบอารมณ์กับร่างที่เต็มไปด้วยกลิ่นแอลกอฮอล์ของเธอ

เฉินเฉียวจ้องเขา "คุณมาที่นี้ได้ยังไง"

สายตาของชายคนนั้นมองผ่านเธอและมองเข้าไปข้างใน

เฉินเฉียวก็เข้าใจในทันที "ฉันว่าแล้วตอนคุยโทรศัพท์รู้สึกเสียงมันคุ้นๆ"