ท่านประธานที่รัก นิยาย บท 17

ทางด้านนี้

เฉินเฉียวออกจากโรงพยาบาลและรีบไปที่ไป่ฮวาซินฮุ่ย โชคดีที่ทุกคนยังไม่กลับเธอจึงไปนั่งดื่มต่อ

ตอนที่รอเธอกลับบ้านแม้แต่อู๋เส่าก็เลิกงานแล้ว

บ้านทั้งหลังเงียบเหงาไม่มีคน

เฉินเฉียวเดินโซเซ หลี่ชิงประคองเธอเข้าไป "ผู้อำนวยการเฉิน เดี๋ยวฉันไปต้มน้ำให้ รอสักครู่

ขอบคุณเฉินเฉียวถอดรองเท้าส้นสูงของเขาและวางตัวเองลงบนโซฟา มือทั้งสองกุมระหว่างคิ้ว

หลี่ชิงมองไปที่เธอก็รู้สึกสงสารเห็นใจ

เฉินเฉียวทนสายตาแบบนั้นไม่ไหว"มองฉันแบบนี้ทำไม?" ชีวิตฉันบัดซบมากใช่ไหม "

“ไม่ใช่อย่างนั้น”หลี่ชิงต้มน้ำแล้วออกมาจากห้องครัวเพื่อคุยกับเธอ ดื่มไวน์อีกสองอึก ดูคุณสิ อยู่บ้านหลังใหญ่โต ขับรถหรู เรื่องเสื้อผ้าอาหารการกินไม่ต้องกังวล แต่ว่าห้องนี้หนาวไปนิด นี้มันเหมือนบ้านคู่แต่งงานตรงไหน "

หลี่ชิงพูดต่อ“ เกิดเป็นผู้หญฺิง งานก็ส่วนงาน ไม่ว่าผู้หญิงคนไหนพอกลับบ้านมาก็อยากให้สามีเอาออกเอาใจทั้งนั้น ประธานปู้ไม่ใช่คนแบบนั้น คุณดื่มจนเมาขนาดนี้แล้วป่านนี้ไม่รู้ว่าเข้าอยู่ไหน ว่ากันว่าผู้หญิงแข็งแกร่งได้เพราะโดนผู้ชายบีบบังคับ ตอนนี้ฉันเข้าใจแล้ว"

หลี่ชิงพูดถูก

เฉินเฉียวรู้สึกเจ็บปวดในใจ

เธอไม่เคยเผชิญกับความเหงาและโหยหาความสัมพันธ์แบบสามีภรรยา เธอไม่กล้าเผชิญหน้าหรือคิดถึงเรื่องนี้ตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว

เมื่อเธอคิดถึงเรื่องนี้เธอรู้สึกว่าชีวิตของเธอช่างน่าสมเพช

สิ่งที่เธอต้องการก็ไม่ได้มากมายอะไร แต่เธอไม่เคยมี ดังนั้นเธอค่อยๆเรียนรู้ที่จะสร้างเกราะขึ้นมาป้องกันตัวเอง ทำให้เธอดูแข็งแกร่งโดยเฉพาะต่อหน้าปู้อี้เฉิน

แต่ว่าตอนนี้โดนคำพูดของหลี่ชิงทิ่มแทงเอาเสียแล้ว

ดวงตาของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ

หลี่ชิงตกใจมาก“ ฉันขอโทษผู้อำนวยการฉัน ...ฉันไม่ได้ตั้งใจที่จะพูดแบบนั้น ฉันแค่เมา "

เฉินเฉียวก็เมาเช่นกัน ถ้าไม่เมาเธอจะแสดงท่าทีอ่อนแอแบบนี้ต่อหน้าลูกน้องได้ยังไง?

"ไม่เป็นไรเธอกลับไปก่อนไม่ต้องห่วงฉัน"

หลี่ชิงรู้สึกกังวลเล็กน้อย: "ฉันต้มน้ำไว้ตรงนั้นแล้ว อีกแปปคุณก็ชักปลัํกออกได้"

เฉินเฉียวพยักหน้า หลี่ชิงกลับออกไปอย่างกังวล

ประตูเปิดแล้วก็ปิดลง เฉินเฉียวย่อตัวลงบนโซฟาเพียงใบหน้าซุกหัวเข่า

——————

วันรุ่งขึ้น

อู๋เส่าเปิดประตูเข้ามากลิ่นแอลกอฮอล์ตลบอบอวลไปทั่ว

มองไปก็เห็นมีคนนั่งขดตัวอยู่ที่โซฟา เธอรีบวางอาหารในมือลงและเดินไปอย่างรวดเร็ว

“ คุณหนู” คุณหนู เป็นอะไรไป? โอ้คุณมีไข้! "

เฉินเฉียวค่อยๆพลิกตัวตื่นขึ้น

ฉันแค่รู้สึกมึนๆและหนักอึ้งในหัว

อู๋เส่านำยามาให้บอกว่า "รีบกินยาลดไข้เถอะค่ะ นอนพักสักตื่นถ้าไข้ไม่ลดก็ไปหาหมอ "

เฉินเฉียวทานยา แล้วขึ้นไปอาบน้ำ แล้วก็ลงมาชั้นล่าง

"คุณหนูลงมาอีกทำไมคะ"

“ ฉันจะไปบริษัท ”เฉินเฉียวแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว

“ ป่านนี้แล้วยังจะไปอีกหรอคะ”

“ วันนี้ที่บริษัทมีโครงการที่สำคัญมากคณะกรรมการมอบหมายให้ฉันตามเรื่องนี้ ฉันต้องไป”เธอไม่สนใจสภาพร่างกายของเธอและเปิดประตูเพื่อออกไป

มองไปที่ด้านหลัง อู๋เส่าถอนหายใจ ฉันแค่กังวลเรื่องงานก็เท่านั้น!

เฉินเฉียวลากสังขารอันหนักอึ้งไปบริษัท เมื่อฉันเข้าประตูบริษัทฉันได้ยินพนักงานชายกลุ่มหนึ่งพึมพำ: