ช่างเป็นคนพูดง่ายจริงๆ
เฉินเฉียวคิดไปมองหาเสื้อผ้าไป มุมปากเหยเกตอนที่หยิบกระดุมเสื้อหลายเม็ดที่หลุดออกมาจากใต้เตียง
“ คุณ เอ่อ....ป่าเถื่อนเกินไปหน่อยนะ แบบนี้ฉันร้องเรียนได้นะ "
"แน่ใจเหรอว่าคนที่ป่าเถื่อนคือผม"ชายคนนั้นวางกาแฟลงและเดินมาหาเธอ นิ้วยาวค่อยๆเปิดกระดุมเม็ดที่สามของเสื้อ
ผู้ชายคนนี้อย่างที่ฉยงฉยงพูด หล่อจริงๆ เป็นเด็กดริ้งอะไรหล่อบาดใจขนาดนี้
“ คุณดูความป่าเถื่อนของคุณให้ดี”เขาเข้าไปใกล้เอนตัวจับมือเธอแล้วล้วงเข้าไปในเสื้อเชิ้ตกระดุมสามเม็ดของเขา
เฉินเฉียวรู้สึกว่าฝ่ามือของเธอร้อนผ่าวเธอจึงดึงมือออก "ดูเฉยๆ ไม่ต้องแตะก็ได้"
แต่ผู้ชายคนนี้กล้ามเป็นมัดๆดีจะตาย
เขาเลิกคิ้วพร้อมรอยยิ้ม "เมื่อคืนคุณคลำไปทั่วแล้วนิ"
เฉินเฉียวรู้สึกอายมากจนอยากจะเอาดินกลบหน้า
เมื่อเห็นรอยจูบสีม่วงบนหน้าอกของเขาและรอยกัดที่คอของเขาฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่า "ฉันทำหรอ"
เขาพยักหน้า“ คุณมีรสนิยมแบบนี้หรอ”
เธอมีที่ไหนกันเล่า
เฉินเฉียวยิ้มแห้ง ๆ "ฉันขอโทษฉันเมา บางทีอาจจะคออ่อน"
เขาขำ ไม่ใช่อาจจะคออ่อน แต่โคตรคออ่อนเลยแหละ เมื่อคืนเขาไม่ได้ทำอะไรเลยนอกจากถูกเธอแมวป่าตัวน้อยกัดทั้งคืน
——
ในที่สุดเฉินเฉียวก็หนีออกมาจากห้องโดยสวมเสื้อเชิ้ตปลดกระดุมหลายเม็ดจากนั้นก็ไปที่ห้างสรรพสินค้าของโรงแรมเพื่อเลือกกระโปรงมาเปลี่ยน
โทรศัพท์ยังคงดังอยู่ตลอด
“เฉียวเฉียวเมื่อคืนขอโทษนะ พี่ชายลากฉันกลับ "เจียงฉยงฉยงเป็นคนโทรมา
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ท่านประธานที่รัก