ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 1368

เส้นหมี่ออกไปพร้อมกับเครื่องมือง่ายๆ บางอย่าง

บนเกาะกลางทะเลแห่งนี้ ถึงแม้ว่าจะเป็นเกาะที่โดดเดี่ยว แต่สภาพแวดล้อมทางภูมิศาสตร์ถือว่าดีมาก มีภูเขาที่สวยงามเขียวขจี ยังมีแหล่งน้ำจืดที่ใสสะอาด ดังนั้น เส้นหมี่เชื่อว่าที่นี่สามารถตามหายาสมุนไพรที่เธอต้องการเจอได้

เธอเดินไปยังทางที่มีภูเขาของเกาะกลางทะเลนี้

ประมาณครึ่งชั่วโมงต่อมา แสนรักเองก็ถึงฝั่งพอดี หยิบโทรศัพท์ออกมาเพื่อรายงานว่าเดินทางปลอดภัยดีด้วยความคุ้นเคย

“ตู๊ด.......ตู๊ด........”

“ฮัลโหล? พี่ชาย”

เสียงของผู้หญิงที่แฝงด้วยหายใจหอบดังลอยมาจากในโทรศัพท์ ผู้ชายคนนี้ก็ขมวดคิ้วเมื่อได้ยิน

“คุณทำอะไรอยู่? ทำไมฟังดูว่าหายใจหอบ?”

“ใช่ค่ะ ฉันกำลังปีนเขาอยู่ เจตน์ที่สถาบันวิจัยป่วยอีกแล้ว เมื่อสักครู่ฉันไปวัดชีพจรให้เขาพบว่าโดนวางยาพิษ ดังนั้นฉันเลยออกมาหาสมุนไพรให้เขาค่ะ”

เส้นหมี่อธิบายให้ชายหนุ่มคนนี้ฟังผ่านทางโทรศัพท์ด้วยอาการหอบเล็กน้อย

ตอนนี้เธอร่างกายเธอแย่ลงมากจริงๆ ปีนยอดเขาเล็กนี้ก็ทำให้เธอหอบเหนื่อยมากจริงๆ

ดูท่าว่าต้องออกกำลังกายให้มากขึ้นแล้ว

เส้นหมี่ถือโทรศัพท์คุยไป พร้อมกับปีนขึ้นเขาต่อไป

แต่คนปลายสายโทรศัพท์ทางนี้ ได้ยินว่าเธอไปหาสมุนไพรในป่าเพียงลำพัง ทันใดนั้นสีหน้าก็เปลี่ยนไป

“เส้นหมี่ คุณทำอะไรพลการอีกแล้วใช่ไหม? คุณออกไปเด็ดสมุนไพรข้างนอกเพียงลำพังได้ยังไง? คุณรู้ไหมว่าบนเกาะนั่นมันอันตรายแค่ไหน? ทำไมคุณถึงดื้อแบบนี้?”

ประโยคสุดท้ายนั้น น้ำเสียงดุเดือดรุนแรงมาก

เส้นหมี่: “......”

ดุจัง

เธอรู้สึกเสียใจเล็กน้อย

แต่เธอรู้ว่านี่เป็นเพราะผู้ชายคนนี้เป็นห่วงเธอ ดังนั้นเธอก็ไม่ได้ไปโต้แย้งอะไรต่อ แต่เปลี่ยนการให้เป็นวิดีโอคอลแทน จากนั้นก็ยิ้มหน้าระรื่นต่อหน้ากล้องมองดูผู้ชายคนนี้

“แบบนี้ คงได้แล้วสินะ พี่ชาย พี่อย่าตำหนิฉันเลย บนเกาะเดิมทีก็ไม่มียาที่จะช่วยเจตน์ ได้ ฉันจำเป็นจะต้องควบคุมพิษของเขาเอาไว้ก่อน ไม่อย่างนั้นเขาก็จะไม่รอด”

“……”

มองดูหญิงสาวในโทรศัพท์ที่กำลังเหงื่อออกท่วมตัว แสนรักยังคงไม่หายโกรธลง

แต่ในท้ายที่สุด หลังจากที่ได้ยินเธอบอกว่าชีวิตคนสำคัญเหนือสิ่งอื่นใด เขาก็อดกลั้นมันเอาไว้

เป็นหมอก็แบบนี้แหละ เธอไม่สามารถที่จะเห็นคนกำลังจะตายแล้วไม่ช่วยได้ ถึงต่อให้เธอจะต้องลำบากยากเข็ญแค่ไหน แต่เธอก็จะทำมันอย่างแน่นอน เพียงแค่แย่งชิงคนคนนั้นกลับมาจากเงื้อมมือของท่านมัจจุราช

“ได้ คุณอยู่ตรงนั้นอย่าไปไหน ผมจะจัดคนไปเดี๋ยวนี้” ในท้ายที่สุดเขาจึงเลือกที่จะยอมถอย

เส้นหมี่: “......”

หา?

จัดคนมา? จัดใครมา?

เธอมึนงงเล็กน้อย เพราะว่าบนเกาะกลางทะเลแห่งนี้ ตอนที่พวกเขาสองสามีภรรยาเดินทางมาก็ไม่ได้พาใครมาด้วยสักคน