3 แฝดหัวใสกับหัวใจ 5 ดวง นิยาย บท 174

เฟรเดริกและเร็นน์อยู่หน้าห้อง

พวกเขาเป็นห่วงสุขภาพของลูกชายจนนอนไม่หลับเลยตัดสินใจมาหา

เมื่อพวกเขาเห็นฌ็องยืนอยู่ตรงหน้า พวกเขาก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก

“ดีแล้วที่แกสบายดี พวกเราเป็นห่วงกลัวว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นเลยแวะมาดู โชคดีที่แกไม่ได้อาการกำเริบขึ้นอีก ดูเหมือนว่าที่นีร่าพูดจะจริง…”

ฌ็องถอนหายใจเมื่อเห็นสีหน้าเป็นกังวลของทั้งสองคน

“ผมสบายดีครับ พ่อกับแม่ไม่ต้องเป็นห่วง กลับไปพักผ่อนเถอะนะครับ”

เฟรเดริกและเร็นน์พยักหน้ารับและเดินกลับห้องไป

หลังจากที่พวกเขาไปแล้ว ฌ็องก็เดินกลับเข้ามาในห้อง

ขณะที่เขากำลังเดินกลับไปที่เตียง เขาก็เห็นนีร่านอนพลิกตัวจนผ้าห่มของเธอร่วงหล่นลงพื้น

นีร่านอนตะแคงข้าง สายตาของเขาจึงเหลือบไปเห็นขาเรียวยาวของเธออีกครั้ง ฌ็องเหลือบมองแค่เพียงครู่เดียวก่อนจะเบนสายตาไปทางอื่นอย่างรวดเร็ว เขาเดินเข้าไปหาเธอช้าๆ เพื่อหยิบผ้าห่มขึ้นคลุมให้เธอใหม่

นีร่ารู้สึกได้ว่ามีใครบางคนกำลังเดินเข้ามาหาเธอ เธอจึงนอนขดตัวและพยายามควานหาผ้าห่ม โดยไม่ได้ตั้งใจนีร่าคว้าจับเข้าที่ชุดนอนของฌ็อง

ฌ็องคิดว่ามันตลกแปลกๆ ดี เขาจึงหยุดการกระทำและมองเธอครู่หนึ่ง

นีร่าที่นอนหลับสนิทไร้ซึ่งการป้องกันตัวดูต่างจากเธอในตอนกลางวันมาก

ฌ็องอดไม่ได้ที่จะยื่นมือไปจิ้มแก้มเธอ… จู่ๆ เขาก็ต้องตกใจกับการกระทำของตัวเอง ทำไมเขาถึงทำแบบนั้นกันนะ ฌ็องรีบถอนมือกลับและค่อยๆ ดึงนิ้วของเธอที่จับเสื้อของเขาอยู่ออก

หลังจากนั้นเขาก็หันหลังกลับและเดินกลับไปที่เตียง

ฌ็องนอนไม่หลับทั้งคืนเพราะสัมผัสที่นุ่มนวลนั้น…

เช้าวันรุ่งขึ้นเมื่อนีร่าตื่นขึ้นมา เธอก็สังเกตเห็นชุดใหม่ที่วางอยู่บนโซฟา

ฌ็องตื่นนอนและอาบน้ำเรียบร้อยแล้ว ในตอนที่เขาเดินออกมาจากห้องน้ำเขาก็เห็นเธอมองเสื้อชุดใหม่อย่างงุนงง ดูเหมือนว่าเธอจะเพิ่งตื่นและยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เขาจึงอธิบาย “คุณบอกว่าคุณไม่มีเสื้อใส่ใช่ไหมล่ะครับ ผมเลยบอกให้เอียนไปขอให้ป้าซูนิก้าเตรียมไว้ให้ คุณใส่มันไปเจอพ่อแม่ผมหลังจากนี้ก็แล้วกันนะครับ พวกท่านจะได้ไม่สงสัยอะไร”

“…อ๋า” นีร่าพยักหน้าเข้าใจ เธอจึงหยิบเอาเสื้อผ้าและเดินเข้าห้องน้ำไปเพื่ออาบน้ำ

“โอ๊ย…” เร็นน์ร้อง

เร็นน์ไม่ได้ลื่นล้มเบาๆ เธอล้มแรงจนเท้าแพลง ยิ่งไปกว่านั้นเมื่อเธอยันมือลงกับพื้น มือของเธอก็ถูกหินคมขูดจนเลือดออก

เฟรเดริกตกใจมาก เขารีบพยุงเธอไปที่ศาลาใกล้ๆ

จากนั้นเขาก็หยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาปิดแผลเธอเอาไว้พลางขมวดคิ้ว “เจ็บไหม”

เร็นน์สีหน้าไม่ดีแต่เธอก็อดทนกับความเจ็บปวดและส่ายหน้า “ไม่เป็นไรค่ะ ค่อยกลับไปทำแผลที่บ้านก็ได้”

เฟรเดริกไม่เห็นด้วย “คุณจะเดินกลับทั้งๆ ที่เจ็บอยู่แบบนี้ได้ยังไงกัน คุณจะทำให้แผลมันแย่ลงนะ อย่าเพิ่งขยับเลย พวกเราควรห้ามเลือดกันก่อน…”

ไม่ไกลกันนัก ลูกๆ ทั้งสามของนีร่าก็กำลังเดินเล่นอยู่กับซูนิก้า

เมื่อพวกเขาเห็นแบบนั้น แฝดทั้งสามก็ตกใจมองหน้ากัน จากนั้นเด็กทั้งสามก็เดินเข้าไปหาคนทั้งคู่ทันที

แฝดทั้งสามถามอย่างน่ารักด้วยสีหน้าเป็นกังวล “คุณย่า โอเคไหมครับ”