3 แฝดหัวใสกับหัวใจ 5 ดวง นิยาย บท 30

นีร่าสะดุ้งโหยง และเธอก็ร้องออกมา

สัญชาตญาณแรกของเธอคือคว้าแขนของฌ็องไว้ไม่ปล่อย

“เกิด… เกิดอะไรขึ้น ทำไมจู่ๆ ถึงมืดตื๋อแบบนี้ล่ะ”

ฌ็องไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เขาเดาว่าไฟคงดับ

ดวงตาของเขาปรับให้ชินกับความมืดอย่างรวดเร็ว และเขาก็หันไปมองหญิงสาวที่อยู่ข้างๆ เขา

“อาจมีฟิวส์ขาดที่ไหนสักที่ ไม่ต้องกลัวนะ”

นีร่ายังคงจับแขนของเขาไว้แน่น และเขาสัมผัสได้ว่าเธอกำลังตัวสั่น เขาเลิกคิ้วด้วยความอยากรู้อยากเห็น

ฌ็องรู้ว่านีร่าเป็นมืออาชีพและมีความมั่นใจ เขาไม่คิดว่าเธอจะกลัวความมืด

“ผมจะออกไปดู” เขาขยับแขนเพื่อให้เธอปล่อย

“อย่า… อย่าทิ้งฉัน”

นีร่าไม่อยากปล่อยมือ เธอเข้าใกล้เขามากขึ้น และมองไปรอบๆ เธออย่างประหม่า

เธอกลัวความมืดมาก นั่นเป็นเพราะเหตุการณ์ขณะที่เธออยู่ในเอสลีย์

ตอนนั้นเธออยู่ในวิทยาลัยแพทย์ขณะตั้งท้องลูกแฝดสาม

เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นเมื่อเธอใกล้จะครบกำหนดคลอด ขณะที่ทำการวิจัยในห้องปฏิบัติการ เพื่อนร่วมชั้นคนหนึ่งของเธอดันล็อคประตูตอนที่เขาออกไปโดยลืมไปว่านีร่ายังอยู่ข้างใน

เธอไม่รู้เรื่องนั้นและทำการวิจัยต่อไปจนกระทั่งมืด ทันใดนั้นเธอก็รู้ถึงสึกครรภ์ที่บีบตัวและตระหนักได้ว่าเธอต้องไปโรงพยาบาล

ตอนนั้นเองที่เธอรู้ว่าประตูถูกล็อค ยิ่งไปกว่านั้นข้างนอกก็ฝนตกหนักมากและไฟก็ดับ

เธอรู้สึกหมดหนทางและทำได้เพียงนั่งขดอยู่ที่มุมหนึ่งของห้องทดลองเท่านั้น

ในที่สุดก็มีใครบางคนค้นพบเธอและรีบพาเธอไปโรงพยาบาล เธอนึกภาพไม่ออกเลยว่าจะเป็นอย่างไรหากเธอไม่ได้รับการช่วยเหลือ

นั่นคือเหตุผลที่เธอเริ่มกลัวความมืดเอามากๆ

ห้องน้ำมืดมากจนเธอมองไม่เห็นมือของตัวเอง เธอเกาะติดกับฌ็องอย่างช่วยไม่ได้และพยายามหาที่พึ่งพิงอย่างสิ้นหวัง

ฌ็องสัมผัสได้ถึงความกลัวของเธอ เขาทนไม่ได้ที่จะผลักไสเธอออกไป ดังนั้นเขาจึงทำได้แค่พยายามปลอบเธอเท่านั้น

“ไม่เป็นไรนะ ผมจะพาคุณออกจากห้องเอง จับมือผมไว้แน่นๆ โอเคไหม”

เขาจับมือเธอ

นีร่าเงยหน้าขึ้น ในความมืดมิดนั้นเธอมองเห็นภาพเงาอันหล่อเหลาของเขา เธอพยักหน้าและค่อยๆ เดินออกจากห้องน้ำไป

เธอยังคงกังวลมากขณะที่เดินเก้ๆ กังๆ ผ่านห้องนอน เข่าของเธอชนเข้ากับโต๊ะกาแฟและล้มลง

ฌ็องเอื้อมมือออกไปช่วยประคองเธอตามสัญชาตญาณ แต่การฝังเข็มก่อนหน้านี้ทำให้เขาอ่อนเพลีย เขาไม่เพียงล้มเหลวในการคว้าเธอไม่ให้ล้ม แต่เขายังล้มไปข้างหน้าพร้อมกับเธออีกด้วย

เดี๋ยวก่อน นี่ฉันขัดจังหวะอะไรหรือเปล่า ฉันหายไปแค่ครู่เดียวแต่พวกเขากำลังพลอดรักกันบนพรมแล้ว มันเร็วเกินไปหน่อยไหม ความมืดอาจเป็นโอกาสที่ดีสำหรับการทำอะไรซุกซน แต่นี่มัน… รุนแรงเกินไป

เขารู้ตัวว่าเสียงของเขาแหบแห้งราวกับว่าเขามีทรายอยู่ในปาก

ความรู้สึกแปลบๆ ในตัวฉันนี่มันคืออะไรกัน เราโดนตัวกันไม่ถึงหนึ่งนาที...

นี่มันน่าขันสิ้นดี

ผู้หญิงหลายคนพยายามจะสนิทสนมกับเขา แต่เขาไม่เคยมีท่าทีตอบโต้ใดๆ เลย

แล้วทำไมครั้งนี้ท่าทีมันถึงได้ดีขนาดนี้

ยิ่งฌ็องคิดเรื่องนี้มากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งหงุดหงิดมากขึ้นเท่านั้น "จัดการเร็วๆ" เขาเร่งเอียน

…

ในขณะเดียวกันในคฤหาสน์ข้างๆ แฝดสามนั่งเรียงกันหน้าหน้าต่างชั้นสาม แซมมี่มีแลปท็อปอยู่ในมือ

หลังจากเห็นไฟดับพวกเขาก็แปะมือกัน "ดีมาก"

ฮาร์วีย์เป็นคนที่ระมัดระวังมากที่สุดในทั้งสามคน เขาเหลือบมองรหัสบนหน้าจอคอมพิวเตอร์แล้วถามแซมมี่ว่า "นายลบร่องรอยของตัวเองหรือยัง อย่าให้โดนจับได้นะ"

แซมมี่ทุบหน้าอกของเขาแล้วพูดอย่างมั่นใจว่า "ไม่ต้องห่วงนะฮาร์วีย์ ฉันลบแล้ว"

เพนนีประสานมือของเธอเข้าด้วยกันแล้วพูดว่า "พ่อจ๋า ปกป้องแม่ด้วยนะคะ แม่กลัวความมืด..."