รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 553

บทที่ 553 ผมมั่นใจกับความแข็งแรงแขนของตัวเองมาก

ถังซินรีบมองผู้โดยสารคนนั้น“คุณดูผิดหรือเปล่า？”

ผู้โดยสารคิดแล้วคิคอีกจากนั้นก็พูดอย่างมั่นใจว่า：“ไม่ได้มองผิดแน่ๆ！ตอนนั้นเราขึ้นมาพร้อมกัน เห็นหล่อนขึ้นมาพร้อมกับร้องไห้ด้วยก็เลยมองอยู่นานนิดนึง”

“หล่อนตัวผอมบางแต่สวยมาก พอจะถึงเรือไม่รู้ทำไมจู่ๆก็หมุนลงไป พอมีคนกรีดร้องลองหันไปดูก็เห็นว่าหล่อนกระโดดลงทะเลไปแล้ว……”

แค่คำพูดสองประโยคธรรมดาๆจากปากของผู้โดยสารก็เหมือนกับเอามีดเข้ามาแทงหัวใจของถังซิน

หล่อนหน้าขาวซีด ตัวสั่นจนเกือบจะล้มลงไป

มู่เฉินหย่วนรีบประคองไว้ เห็นว่ามือและเท้าของหล่อนเย็นไปก็เลยให้พนักงานเอาผ้าห่มมาให้“ผมให้คนมาแล้ว คุณอย่ากังวล”

“โทษฉัน โทษฉัน……”ถังซินกัดฟันสั่นบ่นพึมพำ“ถ้า ถ้าหากฉันฉลาดสักนิด ไปถามลู่เหวินซูให้ชัดเจน พวกเขาก็คงไม่เข้าใจผิดกันแบบนี้……”

พอพนักงานเอาผ้าห่มมาให้ มู่เฉินหย่วนก็รีบห่มบนตัวถังซิน

เขาให้หล่อนเอนไปที่หน้าอกของตัวเองพูดปลอบหล่อนอย่างอ่อนโยน；“ถังซิน ไม่เกี่ยวกับคุณถึงแม้คุณบอกเหวินซูแล้วก็ยังมีคนแอบทำลับหลัง”

ไหล่ถังซินขยับพูดเสียงเบา：“สาวสวยจะขึ้นเรือไปอยู่แล้วทำไมไม่เข้าไปเลยล่ะ ทำไมต้องกระโดดลงทะเล……หล่อนคงไม่ฆ่าตัวตาย……”

มู่เฉินหย่วนไม่เข้าใจว่าหลี่ซูเจ๋คิดยังไง แต่คนที่อยากหนีจู๋ๆได้สติก็อาจจะไปหาลู่เหวินซูที่โรงพยาบาลหรือสถานีตำรวจ ไม่มีทางฆ่าตัวตาย

มู่เฉินหย่วนมองไปรอบๆ

ที่นี่คือท่าเรือ นอกจากช่องขายตั๋วแล้วที่อื่นๆก็ไม่มีกล้อง ปกติแล้วจะมีพนักงานคอยจับตาดู

ตอนเที่ยงคืนคนน้อย ไม่มีใครรู้ความจริงที่หลี่ซูเจ๋กระโดดลงทะเล

“ถังซินคุณฟังผมพูด”มู่เฉินหย่วนจับแก้มหล่อนขึ้นมา สายตาจ้องไปที่หล่อน：“ตอนนี้ทีมค้นหายังหาร่างของหลี่ซูเจ๋ไม่เจองั้นหล่อนน่าจะไม่เป็นไร”

“หาคนต้องใช้เวลา คุณต้องรอ ถ้าคุณเป็นอะไรไปจะเจอหล่อนได้ไง？”

สายตาถังซินพร่ามัว เพราะคำพูดของมู่เฉินหย่วนในใจก็ค่อยๆมีความหวัง“หล่อนจะไม่เป็นไรจริงๆใช่ไหม？ฉันฉันไม่ร้องไห้……ไม่ร้อง”

หล่อนใช้มือเช็ดน้ำตาพยายามเรียกสติ“ฉันจะรอหล่อนที่นี่”

“คุณเหนื่อยมากแล้ว ต้องพักผ่อน”มู่เฉินหย่วนดูท่าทางใจสลายของหล่อนออก

ถ้าไม่ได้ข่าวดีที่ท่าเรือ จะต้องใจสลายแน่

เขาอุ้มหล่อนขึ้นมา ลงไปด้านล่างของเรือพร้อมกับปลอบหล่อนไปด้วย“เดี๋ยวผมส่งคุณกลับไปพักผ่อนก่อน ทางนี้มีข่าวอะไรจะรีบบอกคุณเลย”

ถังซินขัดขืน อยากพูดอะไรอีก

มู่เฉินหย่วนดักคำพูดหล่อน：“ผมรู้ว่าคุณเป็นห่วงหลี่ซูเจ๋แต่ตอนนี้คุณไม่ได้ตัวคนเดียว ที่โรงพยาบาลก็ไม่รู้ว่าเหวินซูเป็นไงบ้าง แต่ผมก็ยังมาช่วยคุณ ถังซินคุณก็ต้องคิดเพื่อผมด้วย”

ถังซินเงยหน้าขึ้น จากมุมนี้ก็มองเห็นท่าทางอ่อนล้าของชายหนุ่มพอดี

ทันใดนั้นหล่อนก็นิ่งลง

ที่จริงแค่เรื่องของวี่เหวินถิง มู่เฉินหย่วนก็หงุดหงิดมากพอแล้ว ตอนนี้ลู่เหวินซูเกิดเรื่องอีก เรื่องที่เขาต้องจัดการก็มากกว่าหล่อนอีกเยอะ ในใจน่าจะลำบากมากกว่า

ถังซินโอบคอเขาอย่างเชื่อฟังให้เขาอุ้มตัวเองลง

หล่อนมองไปที่คอเขา เม้มปากซีดขาวแล้วถาม“คุณหนักมากใช่ไหม？”

“อือ หนักกว่าครั้งที่แล้วอีก”ลำคอของชายหนุ่มขยับ พูดเสียงหม่น“คุณยังท้องอยู่ ต้องหนักมากขึ้นน่ะสมควรแล้ว น้ำหนักไม่ขึ้นสิผมจะเป็นห่วง”

“ฉันกลัวฉันหนักไป คุณอุ้มไม่อยู่จะพาฉันล้มลง”

“ไม่”มู่เฉินหย่วนทำลายความคิดมั่วซั่วของหล่อน“ผมเชื่อใจความแข็งแรงของแขนตัวเอง”

“รอฉันท้องหกเจ็ดเดือนก่อนคุณก็ไม่พูดแบบนี้แล้ว”

“งั้นผมก็จะพยายามออกกำลังกาย เวลาที่คุณไม่อยากเดินจะได้อุ้มได้”

ถังซินขำออกมา

พอขำออกไป หล่อนก็รู้สึกว่าไม่ควรคุยกับมู่เฉินหย่วนพวกนี้

อยู่ในอ้อมกอดเขาไม่พูดอะไรอีก