รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 554

บทที่ 554 อย่าเอาแต่จ้องลูกของฉันในท้อง

ร่างถังซินเอนลงที่จับ หน้าขาวๆพูดพึมพำว่า“หาไม่เจอ……งั้นทำไง……”

มู่เฉินหย่วนเห็นหล่อนแบบนี้ก็จับบ่าหล่อนแล้วประคองไปนั่งที่โต๊ะทานข้าว

เขาเปิดหม้อซุปแล้วตักซุปให้ถังซิน“ถังซินคุณปล่อยวางหน่อย หาหลี่ซูเจ๋ไม่เจอแต่ไม่มีใครเห็นว่าหล่อนตายกับตา คุณกินอะไรก่อนสิ”

“ฉันกินไม่ลง”แค่คิดว่าหลี่ซูเจ๋จะเป็นตายร้ายดียังไงถังซินก็ไม่หิว สมองปั่นป่วนไปหมด“ไม่ได้ ฉันจะไปหาที่ท่าเรือเอง”

มู่เฉินหย่วนรีบจับแขนถังซิน พาหล่อนกลับไปที่เก้าอี้ น้ำเสียงแข็งขึ้นนิดๆ“ถังซิน ถ้าคุณไม่กินข้าวจะมีแรงหาหล่อนได้ไง อยากเป็นลมที่ท่าเรือหรือไง？”

เขาเอาช้อนยัดใส่มือถังซิน“กินเสร็จค่อยว่าอีกที”

ถังซินรู้ว่าไม่กินอะไรเขาก็ไม่ให้ไป จึงพยายามกินซุปร้อนๆเข้าไป

พอเข้าปากไปหล่อนก็มองซุปกระดูกหมูในถ้วยแล้วก็เงยหน้ามองมู่เฉินหย่วน“นี่คุณสั่งให้มาส่งหรือว่าให้ป้าที่ไหนมาทำให้เนี่ย？”

“ไม่อร่อยเหรอ？”มู่เฉินหย่วนถาม

เขาชิมแล้วก็ขมวดคิ้วพูดอย่างเซ็งๆ：“ผมลืมใส่เกลือ”

คิดไม่ถึงว่าเขาจะทำเอง ในใจถังซินสับสนหน่อยๆ

เมื่อก่อนเขาแค่น้ำตาลกับเกลือยังแยกไม่ออกเลย อาหารก็ทำไม่อร่อย ลวกบะหมี่ก็ยังไม่สุก

พอวันนี้กลับต้มซุปได้อร่อยมาก

ถ้าเขาใส่ใจตัวเองตั้งนานแล้ว ดีกับตัวเองหน่อย งั้นก็คงดีมาก

เวลาสั้นๆนั้นถังซินคิดอะไรมากมาย

มู่เฉินหย่วนเห็นหล่อนไม่พูดก็พูดว่า“จืดมากใช่ไหม เดี๋ยวผมไปเติมเกลือหน่อย”

“ไม่ต้อง กินจืดหน่อยก็ดี”ถังซินกินซุปเสร็จก็ยื่นถ้วยให้เขา“ช่วยฉันตักข้าวครึ่งนึงหน่อย”

มู่เฉินหย่วนนิ่งไปแล้วก็รีบรับถ้วยมาไปตักข้าวให้หล่อน

มู่เฉินหย่วนต้มซุปเองแต่ว่าอาหารบนโต๊ะห้าอย่างนั้นให้ร้านจิ่นสือมาส่ง

ถังซินตั้งท้องอยู่ มู่เฉินหย่วนกลัวว่าอาหารที่ทำจะไม่อร่อย หล่อนกินไปไม่สบายจะเกิดเรื่องได้

ถังซินอยากอาหารได้ดี กินไปถามชายหนุ่มไป：“ลู่เหวินซูเป็นไงบ้าง？”

“จิ่งเหนียนพาคนมาช่วยผ่าตัดให้เหวินซูแล้ว ดีขึ้นแต่ต้องอยู่โรงพยาบาลอีกสักพัก”เห็นหล่อนกินเกลี้ยง มู่เฉินหย่วนก็คีบเนื้อให้หล่อน“กินเนื้อเยอะๆหน่อย”

“มู่เฉินหย่วนคุณกินของคุณไป ไม่ต้องสนฉัน！”ถังซินเงยหน้าจ้องเขาแรงๆ“อย่าเอาแต่จ้องลูกฉันในท้องได้ไหม ฉันไม่ใช่คนเหรอ？”

มู่เฉินหย่วนไม่รู้ว่าพูดอะไรผิดไปถูกหล่อนด่าอย่างงงๆ“ผมให้คุณกินเยอะๆ ไม่ได้บอกว่าลูก”

“ฉันกินเยอะพวกเขาก็ได้กินด้วย！”ถังซินพูดอย่างเยือกเย็น

“……”

มู่เฉินหย่วนมองถังซินก็เห็นว่าถังซินไม่ได้อ้วนอะไร แค่เห็นว่าท้องค่อยๆโป่งออก

ที่แท้เขาพูดผิดไปเอง

เขาเห็นถังซินก้มเอวลงเหมือนจะลำบาก ยืดหลังเอามือลูบเอวอย่างทุกข์ๆ เลยไปหยิบหมอนที่โซฟาในห้องรับแขกมายัดใส่ด้านหลังเก้าอี้หล่อน

มู่เฉินหย่วนพูดอย่างอ่อนโยน：“แบบนี้ดีขึ้นไหม？”

ถังซินกลับไม่คิดว่าเขาดีอะไร ได้แต่ตอบรับในลำคอไปแล้วมองบนใส่เขา

ถังซินพูดว่ากินมากไปก็ไม่ถึงร่างกายหล่อน แต่สุดท้ายกินข้าวไปสองถ้วยแล้วเอาซุปอีกชาม ตอนที่อยากเพิ่มข้าวอีกครึ่งนึงก็ถูกมู่เฉินหย่วนห้ามไว้

“เดี๋ยวกินผลไม้หน่อย”มู่เฉินหย่วนรู้ว่าอาการแพ้ท้องของหล่อนหนักก็กลัวว่าหล่อนจะกินมากไป