แรงรัก แรงสวาท 20+ นิยาย บท 85

ตอนที่ 85

หนึ่งอาทิตย์ต่อมา...

เรื่องวุ่นวายที่บริษัทค่อยๆ เริ่มดีขึ้นเรื่อยๆ จากความสามารถของพี่ดินที่พลิกสถานการณ์ที่กำลังอยู่ในขั้นวิกฤตของบริษัทให้กลับสู่สภาวะปกติได้ โดยใช้เวลาไม่นาน สามีใครนะเก่งจริงๆ เลย

ตอนนี้ฉันกับพี่ดินกำลังลองชุดแต่งงานกันอยู่ พี่ดินเป็นคนสั่งให้เอาชุดมาลองที่บ้าน เพราะช่วงนี้ฉันมักจะเวียนหัวบ่อยเวลาที่ต้องนั่งรถ

ฉันกำลังอยู่ในชุดเจ้าสาวเปิดไหล่ที่แหวกตรงหน้าอกนิดหน่อย บอกเลยว่ากระโปรงชุดเจ้าสาวยาวมากๆ หวังว่าฉันคงจะไม่เผลอสะดุดมันจนหกล้มในงานแต่งของตัวเองหรอกนะ เพราะถ้าเป็นแบบนั้นฉันคงจะรู้สึกอับอายน่าดู

"ออกไปก่อน" พี่ดินหันไปสั่งให้พนักงานที่เอาชุดแต่งงานมาให้เราลอง ซึ่งพวกเธอก็ยอมเดินออกไปอย่างว่าง่าย

"ให้เขาออกไปทำไมพี่ดิน"

"ผมอยากอยู่กับคุณสองคน" พูดจบพี่ดินก็สวมกอดฉันจากทางด้านหลัง

เงาในกระจกบานใหญ่ตรงหน้ากำลังสะท้อนร่างของสองเราอย่างชัดเจน พี่ดินก้มลงจูบที่ไหล่มนฉันเบาๆ จากนั้นก็เลื่อนริมฝีปากมาที่ต้นคอ ก่อนจะขบเม้มทำรอยไว้จางๆ

ฉันตาโตขึ้นมาทันทีด้วยความตกใจ เมื่อพี่ดินทำรอยเอาไว้มากกว่าหนึ่งจุด

"พี่ดินพอแล้วค่ะ" ฉันท้วงขึ้นพลางค่อยๆ ดันใบหน้าของพี่ดินออก

"โทษทีผมห้ามใจไม่ไหว" พี่ดินพูดกระซิบใกล้ๆ กับใบหูของฉัน เขารู้สึกอย่างที่พูดจริงๆ หรือเปล่านะ ไม่ใช่ว่าตั้งใจจะแกล้งฉันอย่างงั้นเหรอ

"ดูสิคอบัวเป็นรอยเยอะเลย" ฉันว่าพร้อมกับเอียงคอให้เขาดู

"เดี๋ยวก่อนถึงวันแต่งผมจะทำเยอะกว่านี้อีก"

"บะ บ้าพี่ดิน" ถ้าเขาทำแบบนั้นจริงๆ ฉันคงจะอายแขกที่มาร่วมงานแย่เลย

"อยากให้ถึงวันแต่งงานของเราเร็วๆจัง^_^"

"อีกแค่ไม่ถึงสองอาทิตย์เองนะคะ"

"ผมอยากแต่งพรุ่งนี้เลยด้วยซ้ำ"

ฉันมองภาพที่พี่ดินกำลังสวมกอดฉันอยู่ในกระจก ขณะที่เราทั้งคู่อยู่ในชุดบ่าวสาว หัวใจพลันเต้นแรงและพองโตขึ้นมาด้วยมวลแห่งความสุข

ฉันเองก็อยากจะให้วันแต่งงานของเรามาถึงเร็วๆ เหมือนกัน

หลังจากลองชุดแต่งงานเสร็จ ฉันกับพี่ดินก็ต้องเตรียมตัวเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋า เพราะพรุ่งนี้เราจะออกเดินทางไปต่างจังหวัดเพื่อถ่ายพรีเวดดิ้งกันที่ทะเล

คุณพ่อกับแม่เลี้ยงของพี่ดินก็ตามไปด้วย ส่วนเดเนียลกับภรรยาของเขาฉันไม่แน่ใจว่าจะไปด้วยกันหรือเปล่า

จริงๆ พี่ดินก็ไม่ได้อยากจะพาฉันไปที่ไกลๆ เท่าไหร่หรอก เพราะอย่างที่บอกว่าช่วงนี้ฉันนั่งรถนานๆ ไม่ค่อยได้ อาการแพ้ท้องของฉันหนักข้อขึ้นทุกวัน แต่เพราะเราจองสถานที่เอาไว้แล้วและคุณพ่อกับแม่เลี้ยงของพี่ดินเองก็อยากจะไปพักผ่อน ฉันเลยไม่อยากให้พี่ดินยกเลิก

จนถึงตอนนี้คุณพ่อก็ยังไม่ค่อยคุยกับฉันเหมือนเดิม แต่ถึงอย่างนั้นท่านก็จะคอยถามไถ่เรื่องอาการแพ้ท้องอยู่บ่อยครั้ง ซึ่งมันทำให้ฉันรู้สึกใจชื้นขึ้นมา อย่างน้อยๆ คุณพ่อก็ยังสนใจฉันอยู่บ้าง แม้จะเล็กน้อยแต่ก็ยังดีกว่ามองฉันเป็นอากาศ

เช้าวันรุ่งขึ้น...

ตอนนี้เรากำลังจะเดินทางไปที่ทะเลกันด้วยรถตู้คันหรูของครอบครัวพี่ดิน ส่วนเดเนียลกับภรรยาน่าจะตามไปทีหลัง

เมื่อถึงทะเลเราก็จัดแจงชุดมาเตรียมใส่เพื่อถ่ายภาพพรีเวดดิ้ง ทว่าพอถ่ายไปได้เกือบประมานสองชั่วโมงฉันก็รู้สึกหน้ามืดขึ้นมาซะดื้อๆ

"กอบัว คุณไหวหรือเปล่า" พี่ดินรีบประคองฉันไว้เมื่อเห็นว่าฉันทำท่าจะล้ม ก่อนจะเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง

"ไหวค่ะ ถ่ายต่อเถอะ" ฉันไม่อยากให้ทุกคนต้องมาเสียเวลาจึงเลือกที่จะตอบไปแบบนั้น

"แต่หน้าคุณซีดเกินไปแล้วนะ ผมว่าถ่ายต่อพรุ่งนี้ดีกว่า"

"แต่มันเสียเวลา..."

"พรุ่งนี้ค่อยถ่ายใหม่" พี่ดินตะโกนบอกทีมงาน โดยที่ไม่ได้สนใจคำพูดของฉันเลย

"เป็นอะไร'' เมื่อเห็นว่าทีมงานทยอยเก็บของกันทั้งที่ยังถ่ายไม่เสร็จ คุณพ่อของพี่ดินก็เดินเข้ามาถาม

"บัวไม่...." ฉันกำลังจะปฏิเสธเพราะไม่อยากถูกมองว่าเป็นภาระจนเสียงาน แต่ก็ถูกพี่ดินพูดแทรกขึ้นเสียก่อน

"แดดร้อนครับ เธอจะเป็นลม"

"งั้นก็พาเมียแกไปพัก" ฉันแอบรู้สึกดีใจเหมือนกันนะที่คุณพ่อไม่ได้ต่อว่าอะไรแถมยังบอกให้พี่ดินพาฉันไปพัก

พี่ดินพยักหน้าตอบคุณพ่อ ก่อนจะพาฉันเดินกลับเข้ามาที่โรงแรม

ภายในห้อง...