อำนาจเหนือฟ้าดิน นิยาย บท 1

ในเรือนจำหมายเลขสี่ของเมืองฮักซ์วิลล์ กองพันทหารพร้อมอุปกรณ์ทางทหารที่ทันสมัย รักษาการณ์อย่างแน่นหนา สถานที่แห่งนี้มีชื่อเสียงในด้านการคุมขังอาชญากรที่น่ากลัวที่สุดในโลก นักโทษแต่ละคนล้วนมีทักษะพิเศษ ตั้งแต่ปีศาจกระหายเลือดที่มีนิสัยชอบความรุนแรง ไปจนถึงอดีตทหารชั้นยอดที่แค่เอ่ยชื่อก็ทำเอาศัตรูขวัญผวา

ในบรรดานักโทษ ยังมีนักธุรกิจผู้ทรงอิทธิพลรวมอยู่ด้วย

ในวันนี้ เกิดความโกลาหลขึ้นในเรือนจำ มีนักโทษใหม่เข้ามา ชายที่รู้จักกันในนาม "โคโยตี้" หัวหน้าทหารรับจ้างอันดับสามของโลก เขามีชื่อเสียงในด้านการสังหารหมู่ผู้คนกว่าหกสิบคนที่ชายแดนของเลโดรชไตน์

ในขณะนั้นประตูคุกก็ปิดดังแกร๊งอยู่ด้านหลังเขา

โคโยตี้มีหัวล้านและรอยสักรูปหมาป่า เขาเดินวางมาดพร้อมดวงตาเป็นประกายความดุร้าย

เขาก้าวอย่างมั่นใจผ่านลานกิจกรรม มุ่งตรงไปยังห้องขังหมายเลขเจ็ด

ข้างในมีชายหนุ่มนอนอ่านหนังสืออยู่บนเตียง

โครม

โคโยตี้เตะขาเตียง และประกาศด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือกว่า "ไปขอย้ายห้องขังกับยามซะ ย้ายไปอยู่ที่อื่น ฉันไม่ชอบอยู่ร่วมห้องกับใคร"

ชายหนุ่มยืดตัวขึ้นนั่งช้าๆ เพื่อสำรวจโคโยตี้ที่ยืนอยู่ตรงหน้า

เขาสูงประมาณหกฟุต หนักเกือบหนึ่งร้อยกิโลกรัม รูปร่างกำยำของโคโยตี้ยิ่งดูน่าเกรงขามด้วยหน้าอกที่กว้างและใบหน้าที่บึกบึนดุดัน เขาดูเหมือนคนป่าที่โผล่ออกมาจากป่าลึก

"ในคุกนี้ พลังคือทุกสิ่ง" ชายหนุ่มพูด รอยยิ้มเยาะเย้ยปรากฏบนริมฝีปากของเขา "งั้นถ้าแกอยากได้ห้องนี้ไว้คนเดียว... มาดวลตัวต่อตัวกันไหมล่ะ"

ในขณะนั้นนักโทษกลุ่มหนึ่งก็มามุงดูอยู่ด้านนอก ดวงตาของพวกเขาสะท้อนความอยากรู้อยากเห็นและความสงสาร

สีหน้าของโคโยตี้เปลี่ยนไปชั่วขณะ ไอ้หนุ่มนี่มันกล้า

ครั้งหนึ่งเขาเคยปราบปรามทหารรับจ้างยี่สิบเอ็ดคนด้วยตัวคนเดียว สร้างชื่อเสียงที่น่ากลัวในฐานะโคโยตี้ ในป่าจัสซิปิ

เขารู้สึกตกตะลึงกับความกล้าของชายหนุ่มร่างผอมคนนี้ แม้จะตัวเล็ก แต่ก็กล้าท้าดวลตัวต่อตัวกับเขา

โคโยตี้หัวเราะเยาะอย่างน่าขนลุกทันที ก่อนจะกำหมัดแน่น "เด็กน้อย ถ้าแกอยากตายนัก ฉันก็ยินดีจะสนองให้"

ก่อนที่เขาจะพูดจบ เขาก็ยกหมัดขึ้นเพื่อจะต่อยชายหนุ่ม

แต่ในพริบตา ชายหนุ่มก็หายตัวไป

โคโยตี้รู้สึกว่าปกเสื้อด้านหลังของเขาถูกกระชาก และก่อนที่เขาจะทันได้ตอบโต้ เขาก็ถูกเหวี่ยงขึ้นไปในอากาศ และกระแทกลงกับพื้นอย่างแรง แรงกระแทกจากร่างกายที่หนักกว่าร้อยกิโลกรัมของเขาทำให้เรือนจำทั้งหลังสั่นสะเทือนไปชั่วขณะ

ชายหนุ่มไม่ได้ชายตามองโคโยตี้ที่นอนแผ่หลาอยู่บนพื้นเหมือนเศษผ้า เขาหันไปสนใจกลุ่มคนที่มามุงดูอยู่ที่ทางเข้า เขาถามพร้อมรอยยิ้มมั่นใจว่า "เจ๋งใช่ไหมล่ะ"

เหล่านักโทษ ซึ่งแต่ละคนล้วนเคยสร้างความปั่นป่วนก่อนที่จะถูกจับ ต่างก็ตอบด้วยความชื่นชม รอยยิ้มของพวกเขาดูประจบประแจง พลางพยักหน้าอย่างกระตือรือร้นเหมือนลูกเจี๊ยบจิกกินเมล็ดข้าว "เจ๋งมากเลยบอส คุณนี่สุดยอดจริงๆ"

"สมกับเป็นผู้สืบทอดของไซลาส"

เมื่อเอ่ยถึง "ไซลาส" แววตาของชายหนุ่มก็เจือไปด้วยความคิดถึง ไซลาสจากไปได้ปีหนึ่งแล้ว ทักษะทั้งหมดที่ฉันมีได้ก็เพราะเขา เขายังบอกว่ามีเซอร์ไพรส์รอฉันอยู่ข้างนอก แต่ผ่านมาตั้งปีแล้ว เขาก็ยังไม่มาเยี่ยมเลย

จาเซียลพยักหน้า "ใช่ ฉันก็ไม่คิดว่าเราจะมาเจอกันที่นี่ ไม่ได้ข่าวคราวของเธอมาหลายปีแล้ว"

เซลินาตอบ "ตรงกันข้าม ฉันได้ยินเรื่องของนายเยอะแยะเลย มันไม่ใช่ความผิดของนายที่ต้องติดคุก ฉันแค่ไม่คิดว่านายจะถูกขังอยู่ที่นี่ สามปีที่ผ่านมาคงลำบากมาก แต่ตอนนี้นายได้รับการปล่อยตัวแล้ว ในที่สุดนายก็เป็นอิสระ"

ขณะที่พูด เธอก็ล้วงกระเป๋าหยิบปากกา และเขียนหมายเลขโทรศัพท์ลงบนกระดาษโน้ต เธอยื่นมันให้จาเซียลพร้อมกับรอยยิ้ม

"ผ่านมาสามปีแล้ว และมีหลายอย่างเปลี่ยนไปข้างนอก" เซลินากล่าว "ถ้านายต้องการความช่วยเหลือ อย่าลังเลที่จะติดต่อมา เราเคยเป็นเพื่อนร่วมชั้นกัน ตอนนี้ฉันมีหน้าที่ต้องจัดการ ไว้มีโอกาสเราค่อยคุยกัน"

จากนั้นเธอก็เดินผ่านจาเซียลไป

ขณะที่เดินจากไป เธอก็อธิบายให้เพื่อนร่วมงานฟังว่า "เขาเป็นเพื่อนร่วมชั้นของฉัน แฟนของเขาถูกทำร้ายโดยทายาทตระกูลร่ำรวย และเพื่อแก้แค้น เขาจึงทำร้ายผู้กระทำผิด เขาเลยถูกตัดสินจำคุก ฉันได้ยินมาว่าแฟนของเขาแต่งงานกับทายาทที่เขาทำร้าย เขาเป็นนักเรียนที่ยอดเยี่ยม มีอนาคตไกล น่าเสียดายจริงๆ การใช้ชีวิตสามปีในที่แบบนี้สามารถทำลายชีวิตใครก็ได้"

เพื่อนร่วมงานสองคนของเธอมีปฏิกิริยาเล็กน้อย และสีหน้าไม่เปลี่ยนแปลง สำหรับพวกเขา เขาเป็นแค่ชายหนุ่มหลงผิดที่อยู่ในโลกที่แตกต่างจากโลกของพวกเขามาก เรื่องราวของเขาไม่ได้ทำให้พวกเขารู้สึกเห็นใจเลย

เพราะแต่ละคนก็เป็นเหมือนเกาะในทะเลมนุษย์อันกว้างใหญ่ ไม่มีใครสามารถแบ่งปันความเจ็บปวดของกันและกันได้อย่างแท้จริง

จาเซียลถอดชุดนักโทษและเปลี่ยนเป็นชุดลำลอง หลังจากกล่าวลาผู้คุมไม่กี่คน เขาก็เดินออกจากประตูคุก

ทันทีที่เขาก้าวข้ามธรณีประตู เขาก็พบกับรถซีดานสีดำจอดเรียงรายเป็นแถวยาว นับได้มากกว่าร้อยคัน คนในชุดดำใส่แว่นกันแดดและยืนอยู่ข้างรถแต่ละคัน ดูน่าเกรงขาม

ทันทีที่จาเซียลปรากฏตัว กลุ่มคนในชุดดำก็โค้งคำนับอย่างพร้อมเพรียง และทักทายเขาว่า "สวัสดีครับ คุณจาเซียล"