อำนาจเหนือฟ้าดิน นิยาย บท 1

ในเรือนจำหมายเลขสี่ของเมืองฮักซ์วิลล์ กองพันทหารพร้อมอุปกรณ์ทางทหารที่ทันสมัย รักษาการณ์อย่างแน่นหนา สถานที่แห่งนี้มีชื่อเสียงในด้านการคุมขังอาชญากรที่น่ากลัวที่สุดในโลก นักโทษแต่ละคนล้วนมีทักษะพิเศษ ตั้งแต่ปีศาจกระหายเลือดที่มีนิสัยชอบความรุนแรง ไปจนถึงอดีตทหารชั้นยอดที่แค่เอ่ยชื่อก็ทำเอาศัตรูขวัญผวา

ในบรรดานักโทษ ยังมีนักธุรกิจผู้ทรงอิทธิพลรวมอยู่ด้วย

ในวันนี้ เกิดความโกลาหลขึ้นในเรือนจำ มีนักโทษใหม่เข้ามา ชายที่รู้จักกันในนาม "โคโยตี้" หัวหน้าทหารรับจ้างอันดับสามของโลก เขามีชื่อเสียงในด้านการสังหารหมู่ผู้คนกว่าหกสิบคนที่ชายแดนของเลโดรชไตน์

ในขณะนั้นประตูคุกก็ปิดดังแกร๊งอยู่ด้านหลังเขา

โคโยตี้มีหัวล้านและรอยสักรูปหมาป่า เขาเดินวางมาดพร้อมดวงตาเป็นประกายความดุร้าย

เขาก้าวอย่างมั่นใจผ่านลานกิจกรรม มุ่งตรงไปยังห้องขังหมายเลขเจ็ด

ข้างในมีชายหนุ่มนอนอ่านหนังสืออยู่บนเตียง

โครม

โคโยตี้เตะขาเตียง และประกาศด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือกว่า "ไปขอย้ายห้องขังกับยามซะ ย้ายไปอยู่ที่อื่น ฉันไม่ชอบอยู่ร่วมห้องกับใคร"

ชายหนุ่มยืดตัวขึ้นนั่งช้าๆ เพื่อสำรวจโคโยตี้ที่ยืนอยู่ตรงหน้า

เขาสูงประมาณหกฟุต หนักเกือบหนึ่งร้อยกิโลกรัม รูปร่างกำยำของโคโยตี้ยิ่งดูน่าเกรงขามด้วยหน้าอกที่กว้างและใบหน้าที่บึกบึนดุดัน เขาดูเหมือนคนป่าที่โผล่ออกมาจากป่าลึก

"ในคุกนี้ พลังคือทุกสิ่ง" ชายหนุ่มพูด รอยยิ้มเยาะเย้ยปรากฏบนริมฝีปากของเขา "งั้นถ้าแกอยากได้ห้องนี้ไว้คนเดียว... มาดวลตัวต่อตัวกันไหมล่ะ"

ในขณะนั้นนักโทษกลุ่มหนึ่งก็มามุงดูอยู่ด้านนอก ดวงตาของพวกเขาสะท้อนความอยากรู้อยากเห็นและความสงสาร

สีหน้าของโคโยตี้เปลี่ยนไปชั่วขณะ ไอ้หนุ่มนี่มันกล้า

ครั้งหนึ่งเขาเคยปราบปรามทหารรับจ้างยี่สิบเอ็ดคนด้วยตัวคนเดียว สร้างชื่อเสียงที่น่ากลัวในฐานะโคโยตี้ ในป่าจัสซิปิ

เขารู้สึกตกตะลึงกับความกล้าของชายหนุ่มร่างผอมคนนี้ แม้จะตัวเล็ก แต่ก็กล้าท้าดวลตัวต่อตัวกับเขา

โคโยตี้หัวเราะเยาะอย่างน่าขนลุกทันที ก่อนจะกำหมัดแน่น "เด็กน้อย ถ้าแกอยากตายนัก ฉันก็ยินดีจะสนองให้"

ก่อนที่เขาจะพูดจบ เขาก็ยกหมัดขึ้นเพื่อจะต่อยชายหนุ่ม

แต่ในพริบตา ชายหนุ่มก็หายตัวไป

โคโยตี้รู้สึกว่าปกเสื้อด้านหลังของเขาถูกกระชาก และก่อนที่เขาจะทันได้ตอบโต้ เขาก็ถูกเหวี่ยงขึ้นไปในอากาศ และกระแทกลงกับพื้นอย่างแรง แรงกระแทกจากร่างกายที่หนักกว่าร้อยกิโลกรัมของเขาทำให้เรือนจำทั้งหลังสั่นสะเทือนไปชั่วขณะ

ชายหนุ่มไม่ได้ชายตามองโคโยตี้ที่นอนแผ่หลาอยู่บนพื้นเหมือนเศษผ้า เขาหันไปสนใจกลุ่มคนที่มามุงดูอยู่ที่ทางเข้า เขาถามพร้อมรอยยิ้มมั่นใจว่า "เจ๋งใช่ไหมล่ะ"

เหล่านักโทษ ซึ่งแต่ละคนล้วนเคยสร้างความปั่นป่วนก่อนที่จะถูกจับ ต่างก็ตอบด้วยความชื่นชม รอยยิ้มของพวกเขาดูประจบประแจง พลางพยักหน้าอย่างกระตือรือร้นเหมือนลูกเจี๊ยบจิกกินเมล็ดข้าว "เจ๋งมากเลยบอส คุณนี่สุดยอดจริงๆ"

"สมกับเป็นผู้สืบทอดของไซลาส"

เมื่อเอ่ยถึง "ไซลาส" แววตาของชายหนุ่มก็เจือไปด้วยความคิดถึง ไซลาสจากไปได้ปีหนึ่งแล้ว ทักษะทั้งหมดที่ฉันมีได้ก็เพราะเขา เขายังบอกว่ามีเซอร์ไพรส์รอฉันอยู่ข้างนอก แต่ผ่านมาตั้งปีแล้ว เขาก็ยังไม่มาเยี่ยมเลย

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน