อำนาจเหนือฟ้าดิน นิยาย บท 4

ความรู้สึกของจาเซียลที่มีต่อคาร์ลอสตกต่ำลงเรื่อยๆ เมื่อเขาได้ยินบทสนทนา

ทันใดนั้นจาเซียลก็หันไปหาวิเวียนและพูดว่า "วิเวียน ฉันมีเรื่องจะบอก"

จากนั้นเขาก็ดึงเธอออกไป "คาร์ลอสคิดไม่ดีกับเธอ เขาไม่ได้เป็นคนดี ฉันแนะนำให้เธออยู่ห่างๆ เขา" จาเซียลเตือน

วิเวียนเบิกตากว้างด้วยความตกใจ พลางจ้องมองไปที่จาเซียล "นี่นายพูดอะไรออกมาน่ะ ติดคุกนานจนสมองเบลอหรือไง คาร์ลอสอุตส่าห์ช่วยเหลือพวกเรา ทำไมนายถึงไปพูดจาเสียๆ หายๆ ใส่เขา"

จาเซียลยืนยัน "ฉันได้ยินคนพูดว่าคาร์ลอสหมั้นแล้ว ดูเหมือนว่าเธอจะเป็นแค่ของเล่นแก้เบื่อของเขา"

วิเวียนหัวเราะ เสียงของเธอผสมระหว่างความหงุดหงิดและความไม่เชื่อ "เสียงดังขนาดนี้ แถมยังอยู่ไกลขนาดนั้น นายได้ยินได้ยังไง จาเซียล นายทำให้ฉันผิดหวังจริงๆ"

เมื่อการโต้เถียงดังไปถึงคาร์ลอสและคนอื่นๆ สีหน้าของพวกเขาก็เคร่งเครียดทันที

"จาเซียล ใช่ไหม" คาร์ลอสพูดอย่างเย็นชาพร้อมสายตาคมกริบ "ฉันทักทายนายก็เพราะเห็นแก่วิเวียน ฉันหวังว่านายจะไม่พูดแบบนี้อีก ถ้ายังทำตัวแบบนี้ก็อย่าหวังว่าฉันจะสุภาพด้วย ฉันไม่อยากจะหยาบคาย แต่อย่ามาท้าทายฉัน"

ในสายตาของคาร์ลอส จาเซียลเป็นแค่อดีตนักโทษ ความสนใจที่เขามีต่อวิเวียนเป็นเหตุผลเดียวที่เขาอุตส่าห์แสดงความเคารพต่อจาเซียล

"ฉันก็เตือนแกเหมือนกัน อยู่ห่างๆ ลูกพี่ลูกน้องของฉันซะ ไม่งั้นก็อย่าหาว่าฉันไม่เตือน" จาเซียลพูดอย่างหนักแน่น

"แก..." สีหน้าของคาร์ลอสยิ่งบึ้งตึงขึ้น ความโกรธของเขาชัดเจน

โซฟีรู้สึกถึงความตึงเครียดที่เพิ่มขึ้น จึงเข้ามาแทรกแซง "คาร์ลอส จาเซียลเพิ่งออกจากคุก และอาจจะยังไม่เข้าใจสถานการณ์ อย่าถือสาเขาเลย"

โซฟีมองจาเซียลอย่างตำหนิ "จาเซียล ขอโทษคาร์ลอสเดี๋ยวนี้ นายกล้าดียังไงถึงไม่เคารพเขา คาร์ลอสเคยได้เหรียญทองแดงในการแข่งขันมวยชิงแชมป์ของเมือง เขาต่อยนายทีเดียวก็ร่วงแล้ว"

จาเซียลยิ้มเยาะอย่างดูถูก ถ้าไม่ใช่เพราะเขากังวลว่าจะทำให้วิเวียนกลัว เขาคงจะทำให้คาร์ลอสหายตัวไปโดยไม่ต้องคิดซ้ำสอง

การได้ขึ้นเป็นใหญ่ในคุกที่น่ากลัวแห่งนั้นทำให้จาเซียลไม่ใช่คนที่ใครจะประมาทได้

"ดูเหมือนว่านายจะดูถูกฉันนะจาเซียล ทำไมนายไม่ขึ้นมาบนเวทีและลองชกกับฉันดูล่ะ" คาร์ลอสกำหมัดแน่น เขาอยากจะสั่งสอนจาเซียล

จาเซียลหัวเราะเยาะ ไอ้เด็กนี่กล้าท้าทายฉันจริงๆ เอาเถอะ ถือเป็นโอกาสดีที่จะสั่งสอนและทำให้มันอยู่ห่างๆ วิเวียน

จาเซียลพยักหน้าตอบ "ได้สิ"

ทุกคนตกตะลึงกับคำตอบของเขา

โซฟีขมวดคิ้ว "จาเซียล นายโง่หรือไง ฉันบอกแล้วว่าคาร์ลอสเคยได้เหรียญทองแดง นายยังจะท้าทายเขาอีกเหรอ นายบ้าไปแล้วหรือไง"

วิเวียนรีบเข้ามาแทรกแซง "คาร์ลอส เขาพูดไปเรื่อย อย่าถือสาเขาเลย"

"ไม่ๆ" คาร์ลอสพูดพร้อมกับส่ายหัว "ในเมื่อจาเซียลอยากจะลอง ฉันก็จะลองชกกับเขา ไม่ต้องห่วง ฉันจะออมมือให้"

ขณะที่เขาพูด รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของคาร์ลอส ฉันจะออมมือให้แน่นอน แต่ฉันจะทำให้เขานอนติดเตียงอย่างน้อยสองสามสัปดาห์

จาเซียลไม่อยากเสียเวลา และตรงไปที่เวที

ฝูงชนต่างตื่นเต้นกับการต่อสู้ที่กำลังจะเกิดขึ้น

"ไอ้เด็กนี่มันคิดว่าตัวเองเป็นใครถึงกล้าท้าทายคาร์ลอส ใครๆ ก็รู้ว่าหมัดของคาร์ลอสหนักมาก"

"ฉันได้ยินมาว่าเขาเป็นลูกพี่ลูกน้องของผู้หญิงคนนั้น ที่เพิ่งออกจากคุก"

"ติดคุกแล้วไง เมื่อไม่กี่วันก่อนฉันเพิ่งสู้กับคนที่พึ่งออกจากคุกมา เมื่อก่อนเป็นขาใหญ่ข้างถนนที่เก่งเรื่องการต่อยตี ฉันเกือบจะทำให้เขาไอเป็นเลือด เทียบกับพวกเราที่เป็นมืออาชีพแล้ว พวกมือสมัครเล่นแบบเขามันก็แค่ขยะ"

ไอ้หนุ่มนี่มันหยิ่งจริงๆ สีหน้าของคาร์ลอสแข็งกร้าว ขณะที่เขากำหมัดแน่น และโยนถุงมือชกมวยทิ้ง "ได้ ถ้าแกไม่ต้องการ ฉันก็ไม่เอาเหมือนกัน"

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน