บอดี้การ์ดเนื้อหอม ออกโรง! นิยาย บท 1

เวลาสามทุ่ม ดวงจันทร์สว่างไสวลอยสูงอยู่บนฟ้า

ปินเจียงเป็นเมืองใหญ่ที่อยู่ติดทะเล แม้ในเวลากลางคืน บนท้องถนนยังมีคน สัญจรไปมา ผสมผสานเป็นภาพที่ผู้คนที่พลุกพล่าน

แม้ว่าถนนมู่อินจะเป็นเส้นแห่งการค้า แต่ทั้งสองข้างทางส่วนใหญ่เป็นอาคารพาณิชย์สูงระฟ้า นอกจากนี้มีการดูแลควบคุมถนนเส้นนั้นที่ค่อนข้างเคร่ง ที่จึงทำให้ตอนกลางคืนถนนสายนี้ดูเงียบเหงากว่าเดิม นอกจากเหล่าพนักงานที่ทำโอทีแล้ว ก็ไม่เห็นคนที่ไหนมาเดินแถวนี้เลย

แท็กซี่ที่ดูเก่าโทรมเลี้ยวเข้ามาทางเลี้ยวของถนน แล้วขับไปข้างหน้าอย่างช้าๆ มองหาเป้าหมายของตัวเอง

คนที่นั่งอยู่ที่นั่งคนขับเป็นชายหนุ่มอายุราวๆ22ถึง23ปี เขาสวมเสื้อยืดแขนสั้นสีขาวและกางเกงยีนที่ใส่จนขาวซีด หน้าตาของเขาดูธรรมดา แต่ดวงตาของเขานั้นเหมือนดั่งดวงดาว ดูเป็นประกายครั้งคราว และเผยแสงสว่างที่ดูเคร่งขรึม แต่ส่วนมากทำให้คนรู้สึกสงบและมีเรื่องราวมากกว่า

เมื่อมาถึงช่วงกลางของถนนมู่อิน หลินฮ่าวจอดแท็กซี่ไว้ข้างทาง จากนั้นเดินลงมาและยืนพิงรถพร้อมจุดบุหรี่ราคา4หยวนหนึ่งซอง และยืนสูบพ่นควันบุหรี่อยู่อย่างนั้น

“ต๊อกแต๊กต๊อกแต๊ก…….”

บุหรี่กำลังจะหมดม้วน เขาก็ได้ยินเสียงส้นสูงดังมาจากไม่ไกล หลินฮ่าวหันกลับไปมองโดยสัญชาตญาณ สาวสวยคนหนึ่งกำลังเดินมาอย่างรวดเร็ว

ผู้หญิงคนนั้นสูงและผอมเพรียว เธอใส่ชุดสูททำงานทำให้เห็นรูปร่างของเธอได้เด่นชัดกว่าเดิม และหน้าอกของเธอดูเหมือนจะทะลุออกมาจากเสื้อผ้า ส่วนเอวนั้นเล็กและดูเพรียวอย่างมาก ขาที่เรียวยาวนั้นสวมใส่ส้นสูงสีดำเดินมาอย่างเร่งรีบแต่เป็นจังหวะ

ดูจากฝีก้าวจะรู้ได้ว่านี่คือหัวหน้างานที่ทำงานอย่างเด็ดขาดและมีพลัง จากบุคลิกที่ดูสวยและเย็นชานั้น อาจคาดเดาได้ว่าเธอเป็นผู้บริหารหญิง

หลินฮ่าว ทิ้งก้นบุหรี่ลงบนพื้นและเหยียบให้ไฟดับ เขามองผู้หญิงที่กำลังเดินเข้ามา และพูดว่า "คนสวย จะไปไหน?"

"ชุมชนจิ่งเถียน บ้านเลขที่ 28 ขอบคุณค่ะ!"

อวี้หยูเฉินเห็นหลินฮ่าวสูบบุหรี่อยู่นอกรถ และเมื่อเขาเห็นว่าตนเดินเข้ามาใกล้ ก็รีบเหยียบบุหนรี่ให้ดับลง ใบหน้าที่มีสวยและเย็นชาของเธอเผยรอยยิ้มออกมา

รอยยิ้มเรียบง่าย แต่ราวกับดอกไม้หลายร้อยดอกที่เบ่งบานไปพร้อมกัน มันทำให้ท้องฟ้ายามค่ำคืนนี้สว่างไสวขึ้นมาทันที

แม้กำลังนั่งอยู่บนที่นั่งคนขับ หลินฮ่าวซึ่งเห็นภาพนี้ผ่านกระจกหลัง ก็ตกใจอย่างอดไม่ได้

แต่เขาจิตใจมั่นคง และเขาก็รู้สึกตัวอย่างรวดเร็ว เขาสตาร์ทรถ และขับไปที่ชุมชนจิ่งเถียน

ชุมชนจิ่งเถียน ซึ่งเป็นชุมชนที่ร่ำรวยของจริงในเมืองปินเจียง ผู้ที่มีค่าตัวน้อยกว่า ร้อยล้าน ไม่มีสิทธิ์ที่จะอาศัยอยู่ในชุมชนแห่งนี้

“คนขับรถคนนี้ดูผิดปกติไปหน่อยนะ?” อวี้หยูเฉินแปลกใจเล็กน้อยเมื่อเห็นหลินฮ่าว ดูเป็นธรรมชาติไม่กดดันเมื่ออยู่ต่อหน้าตน

ผู้ชายปกติเมื่อเจอเธอมีไม่กี่คนที่จะสามารถนิ่งได้ขนาดนี้

แต่ว่าอวี้หยูเฉินไม่มีอารมณ์ที่จะไปทำความรู้จักตัวหลินฮ่าว เพราะเมื่อเร็วๆนี้ภาระงานของเธอเพิ่มขึ้นอย่างมากเนื่องจากมีงานเปิดการประมูล เธอจึงไม่มีเวลาว่างเลยแม้แต่น้อย

ทันทีที่เธอขึ้นรถ เธอหยิบผลิตแอปเปิลรุ่นล่าสุดออกมาทำงาน และจดจ่อไปกับงานอย่างรวดเร็ว จนเธอไม่ทันได้สังเกตว่า ตลอดระยะทางที่รถกำลังเดินทาง แม้จะเป็นจุดเลี้ยว ตัวรถก็ไม่มีความกระตุกเลยแม้แต่น้อย

สามสิบนาทีต่อมา แท็กซี่มาถึงหน้าประตูชุมชนจิ่งเถียน แต่ถูกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยหยุดเอาไว้

“คนสวย ขอโทษทีนะครับ เรามาถึงชุมชนจิ่งเถียนแล้ว แต่รปภ. หยุดเอาไว้ คุณต้องคุยกับเขาสักหน่อผมถึงจะสามารถขับเข้าไปได้ครับ”

" นี่ถึงแล้วเหรอ?”

เมื่อได้ยินเสียงนี้ อวี้หยูเฉิน ก็ละสมาธิจากการทำงานแล้วพยักหน้า เธอเปิดกระจกรถและทักทายเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่อยู่ด้านนอก จากนั้นหลินฮ่าว จึงได้ขับรถเข้าไปภายในชุมชน จิ่งเถียน