บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1798

“ดังนั้นพี่เจ๋อหลานของเจ้าพูดถูก ต้องมองแก่นแท้ผ่านจากผิวเผิน” เห็นหนิงหงเจาให้ขอทานคนนั้นทานข้าว อานจือมองย้อนกลับไปที่ฝั่งตรงข้าม พร้อมพูดขึ้นอย่างยิ้มแย้มว่า “สอนคนให้จับปลา ดีกว่าให้ปลาแก่เขา หากเขาฉลาด ก็น่าจะสามารถดูออก ไม่ว่าเขาจะซื้อผลไม้แห้งหนึ่งกำ หรือซื้อผลไม้แห้งทั้งตะกร้า ก็ไม่ถือเป็นการได้ช่วยเหลือขอทานน้อยคนนั้นอย่างแท้จริง มีเพียงอย่างเดียวคือช่วยให้ขอทานคนนั้นรอดผลจากความลำบาก นั่นคือทางออกที่แท้จริงสำหรับปัญหานี้"

นี่คือด่านแรกที่ทั้งสองพี่น้องกำหนดไว้ให้กับเขา

เหลิ่งหมิงหยู่ลืมตาโต พร้อมพูดขึ้นว่า “ที่แท้การขายผลไม้แห้งเป็นเพียงกลลวง ถึงว่าทำไมพี่สาวถึงให้เลือกขอทานที่ถูกรังแก”

เจ๋อหลานเอาผลไม้แห้งที่แกะแล้ว และกับที่อยู่ในมือเหลิ่งหมิงหยู่ พร้อมพูดขึ้นว่า “เรียนรู้ไว้เยอะๆ ต่อไปเลือกภรรยาจะได้ง่าย”

“ข้ายังเด็กอยู่ และท่านพ่อก็เคยบอก ชีวิตคนเรา ใช่ว่าจะต้องแต่งงานแล้วเท่านั้นถึงจะมีความสุข พ่อบุญธรรมก็บอกว่า คนเรามีสิ่งที่ชอบอย่างมากมาย ใครอยู่เคียงข้างพี่สาวคอยปกป้องช่วยเหลือทำงานให้กับพี่สาวก็มีความสุขแล้ว” เหลิ่งหมิงหยู่ถือผลไม้แห้งที่ปอกเสร็จ แล้วกินอย่างมีความสุข

และการทดสอบของพวกพี่สาวนั้นยากมาก ตอนนี้เขารู้สึกสงสารคุณชายหนิงคนนั้นเสียแล้ว

อานจือฟังแล้วก็หัวเราะ พร้อมพูดขึ้นว่า “แต่ช้าเร็ว ยังไงพี่เจ๋อหลานของเจ้าก็ต้องแต่งงาน ถึงตอนนั้นพี่เขยของเจ้าก็จะรักใคร่และทะนุถนอมนาง”

เหลิ่งหมิงหยู่พูดขึ้นอย่างดีใจว่า “งั้นก็ดีสิ มีคนช่วยปกป้องพี่สาวเพิ่มขึ้นอีกคน”

อาศัยที่ทั้งสองคนนั่งอยู่ เจ๋อหลานสามารถลูบหัวของเขาได้อย่างง่าย พร้อมพูดขึ้นว่า “ใช่ พี่สาวยังคงเป็นพี่สาวของเจ้าตลอดไป สามีของพี่สาวก็จะเป็นพี่เขยของเจ้า เขาจะต้องดีกับพวกเรา”

พูดถึงสามีในอนาคต ในหัวสมองก็อดไม่ได้ที่จะปรากฏภาพของจิ่งเทียน

ไม่รู้ว่าตอนนี้เขาทำอะไรอยู่ กำลังจัดการงานราชการภายในประเทศ หรือกำลังเขียนจดหมายให้นาง

ที่จริงหลังจากวันนั้นที่กลับมากับท่านแม่ นางก็เริ่มรู้สึกคิดถึงเขาแล้ว

แต่ก็ไม่ได้คิดถึงอย่างมาก หากคิดถึงมากจริงๆ นางก็จะไปหาเขา

“พวกเขาลงไปแล้ว” คำพูดของอานจือ ทำลายความคิดของเจ๋อหลาน

เงยหน้าหันไปมอง ก็เห็นบ่าวใช้ของหนิงหงเจาพาเจ้าเด็กขอทานออกไปจากโรงน้ำชา

“น้องชาย ตามไปดู” เจ๋อหลานพูดขึ้น