บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 2102

ความเข้าใจผิดที่เกิดจากฉื้อถงน้อย ทำให้เจ้าห้ามีข้ออ้างดี ๆ ในการพูดคุยกับลูกชายคนโตเกี่ยวกับเหตุการณ์สำคัญในชีวิตได้พอดี

สองคนพ่อลูกขังตัวเองอยู่ในห้องมิดชิด เจ้าห้าสอนแนวคิดการแต่งงานที่ถูกต้องให้กับเขา

ความถูกต้องที่ว่า ก็คือแต่งงานให้ช้าลงหน่อย มีลูกให้ช้าลงหน่อย

แต่ก็ไม่ต้องช้าจนเกินไป แต่งงานสักตอนยี่สิบห้า มีลูกสักตอนยี่สิบแปด ทำอย่างนั้นแล้วจะได้เพลิดเพลินไปกับช่วงเวลาที่ดีที่สุดของชีวิตคนวัยหนุ่มสาว

แต่คิดไม่ถึงว่า รัชทายาทก็มีความคิดแบบนี้เหมือนกัน

แต่ประเด็นหลัก ๆ เป็นเพราะฉื้อถงยังเด็กอยู่

ฉื้อถงพยายามเรียนรู้เรื่องราวของสังคมมนุษย์อยู่ตลอดเวลา แต่สำหรับตระกูลจิ้งจอกแล้ว นางนับว่ายังเด็กเกินไปจริง ๆ ทุกครั้งที่รัชทายาทคิดเรื่องแต่งงาน ก็ต้องชักเท้าถอยเพราะเหตุผลนี้เสมอ

เขาไม่อยากรีบกักขังนางไว้ในกรงที่เรียกว่าการแต่งงาน นางควรได้ใช้ชีวิตที่สนุกสมวัย เพลิดเพลินไปกับชีวิตที่นางควรจะมี

เมื่อรู้ว่าลูกชายเข้าใจในเรื่องแบบนี้ เจ้าห้าก็รู้สึกวางใจลงได้มากจริง ๆ

มีเด็ก ๆ อยู่ด้วย ชีวิตของเจ้าห้าจึงเปลี่ยนเป็นสมบูรณ์แบบมากขึ้น

เดิมทีมันเคยยุ่งเหยิง แต่ตอนนี้กลับเติมเต็มจนสมบูรณ์แบบแล้วจริงๆ

แต่ทางด้านของเจ๋อหลาน กลับมีปัญหาอยู่บ้างเล็กน้อย

บางทีอาจเป็นเพราะเจ๋อหลานมีส่วนร่วมในอุตสาหกรรมที่เป่ยถังมาโดยตลอด หลังจากมาที่นี่ นางก็ยังคงรักษาความละเอียดอ่อนข้อนี้เอาไว้เสมอ

วันหนึ่งนางกลับมาจนดึก เจ้าห้ามารอนางอยู่หน้าประตูบ้าน เพราะเขาโทรหาเท่าไหร่นางก็ไม่ยอมรับสาย

เมื่อนางกลับมา กลับเห็นว่าทั้งตัวของนางเต็มไปด้วยเลือด เจ้าห้าตกใจจนอกสั่นขวัญหาย เมื่อนึกถึงสิ่งที่นางทำในเป่ยถัง จึงรีบลากนางไปที่ห้องหนังสือ

“ลูกสาว เจ้าไม่มีอำนาจบังคับใช้กฎหมายที่นี่นะ เจ้าจะทำอะไรตามอำเภอใจไม่ได้”

เจ๋อหลานยิ้มพลางพูดว่า "พ่อ ท่านคิดว่าข้าไปฆ่าคนมาเหรอ?"

“เลือดที่อาบอยู่บนตัวเจ้า ไม่ได้ไปฆ่าใครมาหรอกรึ?”

เจ๋อหลานดึงพ่อมานั่งลง พูดว่า "ข้าไปจับฆาตกรมา ไม่ได้ฆ่าเขา แค่จับเขามัดแล้วส่งไปที่สถานีตำรวจ ข้ายังรวดไปค้นหาหลักฐานออกมา เอาไปมัดติดบนตัวเขาด้วย"

“จริงรึ? ทำเอาพ่อตกใจแทบตายแล้ว”

ในฐานะฮ่องเต้ของแคว้นแคว้นหนึ่ง หยู่เหวินเห้าย่อมรู้ถึงความสำคัญของหลักนิติธรรม

ที่เป่ยถังมีคนที่ยึดหลักมีบุญคุณต้องทดแทน มีแค้นต้องชำระ แต่ที่นี่เขาไม่สนับสนุน

“พ่อ” เจ๋อหลานพูดเบา ๆ “จริง ๆ แล้วเราทุกคนล้วนมีความสามารถพิเศษ ในคดีฆาตกรรมบางคดี เวลาที่ฆาตกรก่อเหตุ จะกลบเกลื่อนหลักฐานได้ละเอียดมิดชิดมาก มันยากที่ตำรวจจะหาตัวฆาตกรเจอ ถ้าเราสามารถใช้ความสามารถพิเศษของเราในการช่วยเหลือตำรวจ ก็ถือได้ว่าเป็นการช่วยทวงคืนความยุติธรรมให้กับเหยื่อ”

หยู่เหวินเห้าถึงกับผงะไปเล็กน้อย เขากลับไม่ได้คิดถึงจุดนี้มาก่อนเลย

“พ่อ อาชีพเดิมของพ่อคืออะไรเจ้าคะ?” เจ๋อหลานถาม

“ฮ่องเต้อย่างไรล่ะ!” หยู่เหวินเห้าโพล่งตอบออกมา

เจ๋อหลานส่ายหน้าเบา ๆ มองไปที่พ่อของตัวเอง "ก่อนที่จะมาเป็นฮ่องเต้ล่ะ?"

"รัชทายาทน่ะสิ!"

“ก่อนหน้ารัชทายาทล่ะ?”