บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 11

เมื่อจ้าวชิงเหอและลุงของเขามาถึงร้านค้า พวกเขาเห็นหวังหยวนหยิบหม้อเหล็กขึ้นมา และกำลังเทน้ำเชื่อมที่ผสมไว้กับโคลนสีเหลืองลงในกรวยที่มีฟางเรียงราย

“ท่านพ่อ ดูนั่นสิ!”

จ้าวชิงเหอมุ่ยหน้า

ลุงมองด้วยความประหลาดใจ

ซู่ ซู่ว…

กากน้ำตาลสีดำไหลออกมาจากด้านล่าง และน้ำเชื่อมเริ่มแยกตัวออกจากกันในกรวย

ไม่นาน น้ำตาลทรายขาวก็ตกผลึกอยู่ด้านบน น้ำตาลทรายแดงอยู่ตรงกลาง และกากน้ำตาลดำอยู่ด้านล่าง

“น้ำตาลทรายแดง น้ำตาลทรายขาว”

ดวงตาของจ้าวชิงเหอแทบจะบินออกมาด้านนอก

น้ำตาลดำมีราคาถูกที่สุดคือจินละหนึ่งร้อยอีแปะ น้ำตาลทรายแดงจินละสามร้อยอีแปะ และยังไม่มีน้ำตาลทรายขาวขายในท้องตลาด

เมื่อดูอัตราส่วนของน้ำตาลสามสีในกรวยจะเห็นได้ว่ามีมีน้ำตาลทรายขาวห้าสิบเปอร์เซ็นต์ น้ำตาลทรายแดง สามสิบเปอร์เซ็นต์ และกากสีดำอีกยี่สิบเปอร์เซ็นต์

แค่น้ำตาลทรายแดงก็เกือบจะเทียบเท่าต้นทุนน้ำตาลดำแล้ว ส่วนเงินที่ขายน้ำตาลทรายขาวได้ก็ถือว่าเป็นกำไร

ลุง หวังหานชาน ต้าหู และหวังซื่อไห่รู้สึกประหลาดใจอย่างมาก พวกเขาไม่เข้าใจว่ามันเกิดขึ้นได้อย่างไร

เอ้อหูถามออกไปตรง ๆ "พี่หยวน ทำไมน้ำตาลดำผสมกับโคลนสีเหลืองแล้วถึงกลายเป็นน้ำตาลทรายแดงและน้ำตาลทรายขาวล่ะ?"

ทุกคนต่างก็รู้สึกสงสัย

หวังหยวนอธิบายง่าย ๆ ว่า "น้ำตาลดำมีสารเม็ดสีเจือปนอยู่ และโคลนสีเหลืองสามารถดูดซับสิ่งที่เป็นเม็ดสีเหล่านั้นออกมาได้ น้ำตาลทรายแดงและน้ำตาลทรายขาวจึงปรากฏขึ้น"

การผลิตน้ำตาลของต้าเย่นั้นอยู่ในระดับพื้นฐาน และในทางตอนใต้มีการปลูกอ้อยเพื่อทำน้ำตาลดำ

นอกจากนี้ยังมีคนไม่กี่คนที่ใช้เถ้าจากพืช และการลดสีของไข่เป็ดเพื่อทำน้ำตาลทรายแดง

และยังไม่มีใครค้นพบวิธีการทำน้ำตาลทรายขาว

วิธีการลดสีของโคลนสีเหลือง ซึ่งเป็นจุดสูงสุดของเทคโนโลยีการผลิตน้ำตาลของจีนโบราณ ถูกนำมาใช้จนถึงยุคอุตสาหกรรม

เขาคือนักศึกษาปริญญาเอกด้านเคมี สำหรับกระบวนการระดับต่ำนี้ เขาจึงเข้าใจเหตุผลชัดเจนว่าทำไม

“เม็ดสี?”

“สิ่งเจือปน?”

“ดูดซับ?”

ทุกคนไม่เข้าใจ!

หวังหยวนใช้นิ้วกวัดน้ำตาลทรายขาวขึ้นมา "ลองชิมดู"

ทั้งหกคนยืนล้อมรอบกรวย ค่อย ๆ กวัดน้ำตาลทรายขาวขึ้นมาอย่างระมัดระวัง แล้วใส่เข้าไปในปากของตนเอง

ดวงตาโตของจ้าวชิงเหอเป็นประกาย "มันหวานมาก หวานยิ่งกว่าน้ำตาลดำ และน้ำตาลทรายแดงเสียอีก!"

“อืม หวานกว่าน้ำตาลทรายแดงจริงด้วย”

หวังซื่อไห่เห็นด้วย ราวกับว่าเขาได้กินน้ำตาลทรายแดงจริง ๆ

น้ำตาลเป็นยาชูกำลัง แต่ชาวบ้านไม่มีกำลังจับจ่าย

จะมีก็แต่เวลาเยี่ยมญาติในช่วงเทศกาลวันหยุดเท่านั้นที่ชาวบ้านพอจะได้กินน้ำตาลดำบ้าง

น้ำตาลทรายแดงนั้นมีแต่คนรวยเท่านั้นที่จะได้กิน

"ข้าเคยกินแต่น้ำตาลดำ น้ำตาลทรายขาวนี้หวานกว่าน้ำตาลดำมาก"

เอ้อหู่ยังคงแสวงหาคำตอบ แต่พวกเขาไม่ได้เสแสร้งเป็นผู้อวดรู้

ลุง ลุงหานซาน และต้าหู่ชิมน้ำตาลทรายแดงอีกครั้ง เพื่อเปรียบเทียบก่อนจะพยักหน้าอย่างแรง

“น้ำตาลทรายขาวนั้นหวานกว่า แต่คุณค่าทางยานั้นไม่ดีเท่าน้ำตาลทรายแดง!”

หวังหยวนเหลือบมองจ้าวชิงเหอ "เมื่อหญิงสาวต้องการบำรุงเลือด ดีที่สุดคือดื่มน้ำน้ำตาลทรายแดง"

จ้าวชิงเหอหน้าแดง และมองหวังหยวนอย่างเขม็ง "ถุย พูดไปเรื่อยl!"

ลุง หวังหานซานไอแห้ง ๆ ต้าหู่ เอ้อหู่ และซื่อไห่ทำหน้ามึนงงอย่างไม่เข้าใจ

เอ้อหู่พูดอีกครั้ง "พี่หยวน พี่รู้วิธีนี้ได้อย่างไรกัน?"

“ยังต้องถามเหรอ?”

หวังซื่อไห่เงยหน้าขึ้นและพูดกับตัวเองว่า "หวังหยวนต้องเรียนรู้มาจากหนังสือน่ะสิ"

“ฉลาดมาก!”

หวังหยวนยกนิ้วให้ หวังซื่อไห่เป็นคนช่างจินตนาการ ทำให้เขาไม่ต้องคิดหาเหตุผล

“ไอ้โง่!”

เมื่อมองไปเห็นหวังซื่อไห่ที่กำลังทำสีหน้าภาคภูมิใจ จ้าวชิงเหอก็กลอกตามองบน

หากมีวิธีการทำน้ำตาลทรายขาวในหนังสือ มันก็ต้องมีขายในตลาดแล้วสิ ทำไมจะต้องรอจนกว่าลูกพี่ลูกน้องของฉันทำมันด้วยล่ะ!

“เจ้าหยวน!”

ลุงตัดประเด็น "เจ้าจะขายน้ำตาลทรายขาวนี้ในราคาจินละเท่าไหร่?"

เอ้อหู่ลูบหัวของตัวเอง "น้ำตาลทรายแดงขายได้สามร้อยเหวิน แต่น้ำตาลทรายขาวนี้ซึ่งหวานกว่าน้ำตาลทรายแดงก็คงต้องขายในราคาสี่ร้อยอีแปะแล้วล่ะ!"

ต้าหู่พยักหน้าซ้ำ ๆ น้ำตาลสี่ร้อยอีแปะเป็นเงินจำนวนมากแล้ว

“สี่ร้อยอีแปะถูกเกินไป!”