บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 130

เมื่อตอนเด็กๆ ลูกพี่ลูกน้องทั้งสองมักจะนอนห้องเดียวกันหรือนอนเตียงเดียวกันด้วยซ้ำ!

แต่ตอนนี้พวกเขาต่างโตแล้ว ถึงเวลาที่ควรแบ่งแยกชายหญิง แต่ท่านลุงยังคงปฏิบัติต่อพวกเขาเหมือนเด็ก!

แต่ก็เข้าใจได้ว่าบุรุษอย่างช่างตีเหล็ก คงจะไม่คิดมากขนาดนั้น

ใบหน้าสวยของจ้าวชิงเหอเปลี่ยนเป็นสีแดง “เช่นนั้นท่านก็นอนบนพื้นซิ!”

หวังหยวนเลิกคิ้ว “ท่านลุงบอกว่าร่างกายข้าอ่อนแอ เขาจึงขอให้ข้านอนบนเตียงและเจ้านอนบนพื้น!”

“ท่านพ่อ นี่มันลำเอียงเกินไปแล้ว ข้าจะไม่เป็นลูกสาวของเขาอีกต่อไป!”

จ้าวชิงเหอปูที่นอนลงบนพื้นด้วยความโกรธ!

ทันทีที่ปูที่นอนลงบนพื้นเสร็จ หวังหยวนก็นอนลงโดยเอามือไขว้ไว้ด้านหลังศีรษะ!

จ้าวชิงเหอดึงเขาด้วยความโกรธ “ท่านกำลังทำอะไรอยู่ รีบลุกขึ้นเร็ว ๆ นี่ที่นอนของข้า!”

หวังหยวนนอนอยู่บนพื้น “ข้าเหนื่อยมาก ไม่อยากคลานขึ้นบนเตียงแล้ว คืนนี้ข้าจะนอนที่นี่!”

“ท่าน!”

จ้าวชิงเหอพูดด้วยความโกรธ “ถ้าอย่างนั้นท่านต้องลุกขึ้นมาล้างเท้าก่อนเข้านอน ไม่เช่นนั้นผ้าห่มของข้าจะเปื้อน!”

“อา!”

หวังหยวนหาว “ถ้าอย่างนั้นก็ช่วยไปเอาน้ำล้างเท้าให้ข้าซิ!”

“ไม่ไป!”

จ้าวชิงเหอหันกลับมา

ญาติพี่ที่ไม่ดีล้อเธอ ซ้ำยังขอให้เธอไปเอาของสกปรกเหล่านั้น นางยืนกรานที่จะไม่ไปเอาน้ำล้างเท้าให้เขาอย่างเด็ดขาด

“ไม่ไปเอาจริง ๆ หรือ?”

“บอกว่าไม่ก็คือไม่ ถึงท่านพ่อจะมาก็ไม่ไป!”

“ถ้าอย่างนั้นข้าซื้อกิ๊บติดผมสีทองให้เจ้า!”

“...พี่ชาย ท่านอยากให้น้ำล้างเท้าอุ่นหรือร้อนเจ้าคะ!”

“...ร้อนหน่อย แล้วเติมเกลือลงไป!”

“สุรุ่ยสุร่ายอีกแล้ว เจ้าค่ะ!”

หลังจากล้างเท้าเสร็จก็เป่าตะเกียงน้ำมันดับ จากนั้นคนหนึ่งขึ้นไปนอนบนเตียงและอีกคนนอนบนพื้นแล้วเริ่มนอน!

ในคืนที่มืดมิด ดวงตาโตของจ้าวชิงเหอเป็นประกาย “พี่ชาย พี่สะใภ้สวยไหม?”

“ไม่สวย!”

“หา ได้ยินมาว่าพี่สะใภ้เป็นสตรีที่สวยที่สุดในเมืองฝูไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมถึงไม่สวยหล่ะ”

“คำว่าสวยไม่เพียงพอที่จะบรรยายเธอ!”