บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 144

ครอบครัวของทั้งสี่กลุ่ม รวมทั้งชาวบ้านบางคน ต่างก็สงสัยว่าพวกเขาจะได้รับเงินพิเศษเยอะเพียงใด

ในห้องโถง หลี่ซื่อหานนั่งตัวตรงพร้อมพู่กันในมือ มีเหรียญเงินและทองแดงวางอยู่ข้าง ๆ จ้าวชิงเหอที่เปลี่ยนทรงผมใหม่ และแต่งหน้าแบบบางเบานั่งอยู่ข้างนาง

ลุงนั่งข้างกล่องเก็บเงินหลายใบ แม้จะเสียดายเล็กน้อยแต่ก็มีความสุข!

หลังจากมาถึงหมู่บ้านต้าหวัง เขาก็ตระหนักได้ว่าหลานชายของเขาทำไปมากเพียงใดเมื่อเร็ว ๆ นี้

เขายินดีกับหลานชาย แต่ในขณะเดียวกันก็กังวลเรื่องเงินนิดหน่อย แต่ก็ไม่เป็นอะไร!

เพราะเขายินดีที่หวังหยวนคิดค้นอาวุธวิเศษ ที่คมราวกับสามารถตัดเหล็กได้เหมือนตัดดินเหนียว และเขายังเข้าใจหลักการของความมั่งคั่ง และการจัดการคนด้วย!

เมื่อมองดูฝูงชนที่ลานบ้าน หวังหยวนก็ยืนบนเก้าอี้ แล้วพูดเสียงดังว่า “พี่น้อง ลุงป้าน้าอาทั้งหลาย เป็นเวลาเกือบหนึ่งเดือนแล้วนับตั้งแต่ก่อตั้งกลุ่มประมง กลุ่มขายปลา กลุ่มจัดซื้อ และกลุ่มทำสบู่ของเรา!”

“ใช่แล้ว เวลาผ่านไปเร็วมาก!”

ทันใดนั้นผู้คนในลานบ้านก็ดูราวกับอยู่ในความฝัน หลายคนยิ้มแย้มแจ่มใส และบางคนก็มีน้ำตาไหลอาบหน้า

เมื่อเดือนที่แล้ว ทุกครัวเรือนต่างอดอยาก จิตใจของพวกเขาเต็มไปด้วยความกลัวว่าจะอยู่รอดในฤดูหนาวได้อย่างไร!

ในช่วงเดือนนี้ หวังหยวนทำให้พวกเขาได้กินข้าวและเนื้อสัตว์อย่างเพียงพอ

ทุกคนไม่เพียงแต่ได้รับเงินไม่กี่จินเท่านั้น แต่พวกเขายังทำเงินได้เยอะ อย่างที่ไม่เคยจินตนาการมาก่อนอีกด้วย

และในเดือนนี้ พวกเขายังเอาชนะหัวหน้าตระกูล เอาชนะเผด็จการประมง เอาชนะข้าราชการและองครักษ์ และแม้กระทั่งกวาดล้างโจรค่ายซานหู่ ที่คนทั้งเมืองหวาดกลัวได้อีกด้วย

เรียกได้ว่าในเดือนนี้ มีการเปลี่ยนแปลงจากหน้ามือเป็นหลังมือเลยทีเดียว!

แม้ว่าจะต้องตายในตอนนี้ แต่ก็ยังรู้สึกพอใจ หลังจากเป็นเช่นนี้มาเป็นเวลาหนึ่งเดือน!

ชีวิตนี้ไม่สูญเปล่า!

ในช่วงสิบปีที่ผ่านมา ได้แต่หวาดกลัวสิ่งนี้สิ่งนั้น ข้าจึงต้องทำงานหนัก และไม่เคยมีอาหารเพียงพอ

แต่ตอนนี้เหมือนอยู่ในสวรรค์บนดิน!

ด้านนอกลานบ้าน ชาวบ้านที่กำลังเงี่ยหูฟังต่างก็อิจฉา แม้แต่หวังปี่จงก็ไม่ได้พูดอะไรเลย

“ทุกคนทำงานหนักในเดือนที่ผ่านมา และธุรกิจของเราก็ดีมากเช่นกัน!”