บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 147

หวังปาโต้วเงยหน้าขึ้น “ข้ายังอยากสอนอยู่ แม้ว่าเขาจะไม่เห็นด้วยก็ตาม ท่านให้เงินเดือนดีมาก ไม่อาจหาที่ไหนได้อีกแล้ว ข้าไม่มีหวังเรื่องสอบจอหงวนอยู่แล้ว!”

“เอาล่ะ!”

หวังหยวนพยักหน้าและยิ้ม “กลับไปปรึกษาเรื่องนี้กับพ่อของเจ้าก่อน ตราบใดที่เขาไม่คัดค้านหรือสร้างปัญหา เจ้าจะเป็นอาจารย์คนแรกในหมู่บ้านต้าหวัง!”

“ขอบคุณพี่หยวน!”

หวังปาโต้วตะโกนด้วยความดีใจ แล้วรีบวิ่งออกไปจากลานบ้าน “ท่านพ่อ ตอนนี้ข้าเป็นอาจารย์แล้ว ข้าจะได้รับค่าจ้างเท่ากับรองหัวหน้า ข้าจะได้ค่าจ้างเดือนละสามก้วน และอาจจะได้เงินพิเศษด้วย”

คาดไม่ถึงว่าจะโดนหวังปี่จงตบหน้า แล้วพูดว่า “เจ้าลูกชายบ้า ความรู้เล็ก ๆ น้อย ๆ ของเจ้าทั้งหมด ข้าไม่ได้เป็นคนสอนให้หรอกหรือ ไม่รู้หรอกว่ากี่ก้วนกี่ตำลึง แต่เจ้ากล้าทำให้คนอื่นเข้าใจผิด!”

หวังปี่จงมีสีหน้าจริงจัง “นั่นก็ไม่ได้เช่นกัน!”

หวังปาโต้วพูดด้วยหน้าตาบูดบึ้ง “น่าเสียดายที่ต้องทิ้งงานที่ดีเช่นนี้!”

หวังปี่จงเอามือไพล่หลัง “ไม่ต้องทิ้ง พ่อจะไปแทนเจ้าเอง!”

“เอ๊ะ!”

หวังปาโต้วสับสน “แล้ว แล้วข้าควรทำอย่างไร”

ฮ่าฮ่าฮ่า!

บทสนทนาระหว่างสองพ่อลูก ทำให้ทั้งลานบ้านมีเสียงหัวเราะลั่น!

หวังหยวนยกยิ้มมุมปาก ยกมือขึ้นเพื่อระงับเสียงหัวเราะ แล้วหันกลับมาพูดด้วยรอยยิ้ม “ท่านลุง, ชิงเหอ เจ้าคิดอย่างไรกับหมู่บ้านต้าหวัง ยินดีที่จะย้ายมาที่นี่หรือไม่”

“ยินดี!”

ใบหน้าสวยงามของจ้าวชิงเหอเปลี่ยนเป็นสีแดง

หมู่บ้านต้าหวังให้ความรู้สึกที่นางไม่เคยสัมผัสมาก่อน อบอุ่น ปลอดภัย และมีความหวัง

ลูกพี่ลูกน้องก็ดีกับนางมากด้วย!

“เจ้าจัดการเลย ลุงเชื่อเจ้า!”

ลุงยิ้มกว้าง

คาดไม่ถึงเลยจริง ๆ ว่าหลานชายจะสร้างธุรกิจขนาดใหญ่เช่นนี้ในหมู่บ้านต้าหวังได้

มาอยู่ที่นี่อีกคน เขาเป็นลุงจะไม่มั่นใจได้อย่างไร!