บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 153

“กลัวที่ไหนกันเล่า พวกเขาเป็นแค่กลุ่มโจรกระจอก หากกล้าบุกเข้ามาจริง ๆ ล่ะก็ ข้าจะฆ่าพวกเขาทั้งหมดเอง!”

เอ้อหู่กำลังนำทาง โดยถือบังเหียนในมือข้างหนึ่งและอีกมือหนึ่งก็จับดาบราชวงศ์ถังไว้ ดวงตาของเขากวาดสายตาไปรอบ ๆ ราวกับสายฟ้า ร่างกายของเขาตึงเครียดและพร้อมที่จะปลดปล่อยพลังของเขา

พี่น้องทั้งสองคน กัวเฉียงและกัวเหลียง ซึ่งอยู่ด้านหลังก็เตรียมพร้อมอย่างเต็มที่ที่จะรับมือกับเหตุฉุกเฉิน

คนกลุ่มหนึ่งก้าวไปข้างหน้าอย่างช้า ๆ!

ในป่าทั้งสองด้าน มีโจรภูเขามากกว่ายี่สิบคนปรากฏตัวขึ้น พวกเขามองกลุ่มคนด้วยดวงตาที่เป็นประกาย

“นายท่านรอง คนกลุ่มนี้ดูยากที่จะรับมือ เราจะรับมือกันไหวหรือขอรับ?”

โจรภูเขามีสายตาหวาดกลัว

รถม้าหนึ่งคัน ผู้คุ้มกันสิบคน ทุกคนมีดาบติดอาวุธ ดูท่าทางจะยั่วยุได้ยาก

“ข้าอยู่นี่ กลัวอะไร!”

เสี่ยวชิงหมั่งพูดอย่างเหยียดหยาม “ดูคนพวกนั้นที่อยู่ข้างหลังซิ แต่ละคนดูขลาดกลัวกันหมด การมีมีดอยู่ในมือไม่สำคัญหรอก พวกมันฆ่าไก่ไม่ได้สักตัวเลยด้วยซ้ำ! ยิ่งดูท่าทางของพวกเขา คงจะเป็นแกะอ้วนแน่ ๆ หากปล้นได้จริง ๆ ล่ะก็ ไม่เพียงแต่ได้กินดื่มอย่างสุขสำราญเท่านั้น แต่ยังไปหอคณิกาในเทศบาลได้ออย่างสบายอีกด้วย!”

เมื่อมองไปทางซ้ายและขวา หวังซื่อไห่ หวังเอ้อโกว และชายหนุ่มทั้งสี่จากกลุ่มขายปลา พวกโจรภูเขาก็มีพลังขึ้นมาทันที คนเหล่านี้หวาดกลัวอย่างเห็นได้ชัด

เมื่อผู้คนรู้สึกกลัว ขาของเขาจะอ่อนแรง และไม่สามารถออกแรงได้ แล้วจะยังเหลือแรงสู้ได้อย่างไร!

“สหาย ลงมือ!”

เสี่ยวชิงหมั่งถือหอกและวิ่งนำไปหากลุ่มรถม้า “หุบเขาต้าชิง ต้าเสี่ยวชิงหมั่งอยู่ที่นี่ ผู้ที่อยากเอาชีวิตรอดก็รีบยอมแพ้ซะ ทิ้งรถม้า ม้า ดาบ และข้าวของ มิฉะนั้นเราจะฆ่าอย่างไร้ความปราณี!”

“ทิ้งข้าวของทั้งหมดของไว้ซะ มิฉะนั้นจะฆ่าพวกเจ้าทุกคน!”

โจรภูเขาทั้งหมดยี่สิบแปดคนรีบวิ่งลงมาจากทั้งสองด้านของถนน พร้อมถือดาบ มีดยาว หอก และหลาวด้วยท่าทางดูดุร้าย!

จากตีนเขาถึงถนนเชิงเขาเป็นระยะทางร้อยเมตร พวกโจรภูเขาเข้ามาใกล้มากขึ้นเรื่อย ๆ!

“โจรภูเขา!”

ทันทีที่หวังซื่อไห่ หวังเอ้อโกว และชายหนุ่มทั้งห้าจากกลุ่มตกปลาเห็น พวกเขาต่างก็ตื่นตระหนก!

“ตกใจอะไร!”

ทันทีที่มองไปที่โจรภูเขาโดยไม่มีธนูอยู่ในมือ หวังหยวนนั่งอยู่ในรถแล้วพูดว่า “เอ้อหู่, กัวเฉียง, กัวเหลียง พวกเจ้าไปฆ่าโจรภูเขาที่ถืออาวุธยาว”