บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 157

ม้าถูกมัดไว้ในคอกม้า ส่วนรถม้าถูกลากไปจอดที่หน้าประตู หวังหยวนเข้าไปในห้องชุดเทียนจื่อ

ว่ากันว่าเป็นห้องชุด แต่จริง ๆ แล้วมีสองห้องทั้งภายในและภายนอก โดยมีกระเบื้องอิฐปูอยู่บนพื้น

ห้องนั่งเล่นด้านนอกมีโต๊ะและเก้าอี้ ส่วนด้านในมีเตียงและโต๊ะเขียนหนังสือ การจัดวางเรียบง่ายมาก

เครื่องนอนบนเตียงยังมีกลิ่นแปลกประหลาด

“ห้องชุดในชนบทอาจไม่ดีเท่าในเทศบาล แต่ห้องพักใหญ่กว่ามาก!”

ต้าหู่หยิบผ้าปูที่นอนออกจากรถม้า แล้วเปลี่ยนผ้าปูที่นอนที่ทางร้านเตรียมไว้ให้บนเตียง!

พี่สะใภ้ซื่อหานเป็นคนวานขอเรื่องนี้ โดยบอกว่ามีเห็บเหาอยู่บนผ้าปูที่นอนที่โรงเตี๊ยม ดังนั้นนางจึงให้พี่หยวนนอนของที่บ้าน

หลีกเลี่ยงการออกไปข้างนอกแล้วติดเชื้อเหาและหมัด ซึ่งจะจัดการได้ยากในอนาคต

“ที่ดินในเมืองมีราคาแพง แต่ที่ดินในชนบทราคาถูก ดังนั้นบ้านจึงสามารถสร้างใหญ่เป็นธรรมดา!”

หวังหยวนเปลี่ยนหัวข้อ “เจ้าได้จัดเตรียมคนมาเฝ้าเวรดึกหรือยัง?”

ในรถม้า นอกจากดาบราชวงศ์ถัง หน้าไม้ และเหรียญเงินแล้ว ยังมีสิ่งอื่นอีกมากมาย!

ดังนั้นจึงต้องจัดเตรียมคนให้คอยเฝ้าไว้ ทั้งตอนก่อนเที่ยงคืนและหลังเที่ยงคืน

ต้าหู่พยักหน้าและตอบว่า “เรียบร้อยแล้วขอรับ ข้ากับกัวเหลียงจะเป็นคนเฝ้าก่อนเที่ยงคืน ส่วนเอ้อหู่และกัวเฉียงจะเฝ้าเวรหลังเที่ยงคืน!”

ร่างกายของหวังหยวนได้รับบาดเจ็บจากการเคลื่อไหว เขาจึงนอนหงายบนผ้าห่มที่บ้าน พลางดมกลิ่นหอมที่ยังคงอยู่ “เมื่ออาหารมาแล้ว อาจทำให้พี่น้องสหายกินไม่อิ่มนัก แต่ปล่อยให้พวกเขานอนหลับให้สบาย อดทนเดินทางอีกไม่กี่วันก็ถึงเมืองจวิ้นแล้ว จากนั้นทุกคนก็จะสบาย!”

ต้าหู่ยิ้ม “พี่หยวน นี่จะไปลำบากอะไรเล่า พวกเราทุกคนต่างขี่ม้าไม่ได้เดินเสียหน่อย ซ้ำยังกินเนื้อทุกมื้อชีวิตดีกว่าอยู่ในบ้านเสียอีก!”

หวังหยวนสะดุ้งและยิ้มอย่างขมขื่น

สำหรับชาวบ้าน นี่ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร แต่ร่างกายของเขากำลังจะแหลกสลายแล้ว

รถม้าในยุคนี้มีเทคนิครับแรงกระแทกที่แย่มาก บวกกับถนนบนภูเขาก็เป็นหลุมเป็นบ่อ!

แม้ว่าจะมีที่นอนหลายชั้นวางอยู่ใต้บั้นท้าย แต่บั้นท้ายที่ห้อยต่องแต่งก็เกือบจะแตกเป็นสองซีก!

ในไม่ช้า เอ้อหู่ก็ย้ายโต๊ะและเก้าอี้เข้ามาเพื่อเตรียมกินมื้อเย็น

อาหารหลากหลายถูกสั่งมาสองโต๊ะ

แต่ละโต๊ะเรียงรายไปด้วยไก่หนึ่งตัว ปลาหนึ่งตัว เนื้อหนักสองกิโล ผักแห้ง และขนมแป้งทอดไม่จำกัดต่อโต๊ะ!

แต่ห้ามดื่มเหล้าเป็นอันขาด!

ชายหนุ่มรออย่างใจจดใจจ่อ หลังจากเดินทางมาทั้งวัน เขาก็รอมื้อนี้เท่านั้น!

“นายท่าน อาหารของท่านมาถึงแล้ว ทางเราจะมอบเหล้าที่กลั่นเองให้ท่านหนึ่งขวดด้วย!”

ไม่นานหลังจากนั้น บริกรต้อนรับก็พาเสี่ยวเอ้อสองคน แต่ละคนถือถาดอาหาร ซึ่งมีอาหารมากมายบนถาดใส่อาหาร จากนั้นก็วางบนโต๊ะ

พวกเขาทั้งสามวางอาหารเรียงไว้อย่างรวดเร็ว!

บริกรต้อนรับโบกมือแล้วเสี่ยวเอ้อทั้งสองก็จากไป ยกเว้นเขาที่ยังคงอยู่ในห้อง!

คนกลุ่มหนึ่งมองดูอาหารด้วยความอยากอาหารเป็นอย่างมาก!

หวังหยวนขมวดคิ้วและมองไปที่บริกร “ท่านมีเรื่องอะไรหรือ?”

บริกรต้อนรับยิ้มแล้วพูดว่า “คุณชาย พวกท่านเป็นแขกผู้มีเกียรติ เถ้าแก่ของข้าขอให้ข้าอยู่ให้รับใช้พวกท่านที่นี่ หากต้องการอะไร ท่านสามารถสั่งข้าได้เสมอ!”

“ไม่จำเป็น เราไม่คุ้นเคยกับคนนอกที่อยู่รอบ ๆ เวลากินข้าว เจ้าออกไปได้แล้ว!”

หวังหยวนโบกมือด้วยหน้านิ่ง เขาคว้าตะเกียบแล้วพูดว่า “กินข้าวกันเถอะ!”