บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 170

เซี่ยซานหู่เริ่มกังวล "รองหัวหน้า เขาไม่ใช่คนธรรมดา ในเมื่อเขากล้าที่จะอยู่ต่อ เขาต้องมีหนทางที่จะจัดการกับพวกเราแน่ อย่าสู้กันอีกต่อไปแล้วปล่อยพวกเขาไป จะได้ไม่ต้องมาข้องเกี่ยวกันอีก!"

“ท่านสิบ เจ้ากลัวเขามาก จนพูดแบบนี้ออกมางั้นรึ!”

หงเยี่ยเมินไม่สน "ข้ามีคนตั้งสามร้อยคน นักธนูหนึ่งร้อยคน มือดีสองร้อยคนและชุดเกราะหนังห้าสิบชุด การฆ่าพวกมันก็เหมือนกับการสับผักดี ๆ นี่เอง ใยข้าจึงยังต้องกลัวพวกเขาอยู่อีก"

“รองหัวหน้าเจ้าไม่เคยเชิญหน้ากับเขา ดังนั้นเจ้าไม่รู้หรอกว่าเขารอบคอบแค่ไหน!”

เซี่ยซานหู่เกลี้ยกล่อมอย่างจริงจัง "ครั้งแรกเขาให้ข้าออกมาพบตามลำพัง ข้ารู้ว่าเขาจะซุ่มโจมตี แต่ข้าคาดไม่ถึงเลยว่าเขาจะให้กลุ่มนักธนูซุ่มโจมตีในคูน้ำ ให้ยอดฝีมือซ่อนอยู่ในพุ่มหญ้า และในต้นไม้และยังขุดหลุมใต้ดินซ่อนตัวเพื่อซุ่มโจมตีด้วย!”

"..."

หงเยี่ยสะดุ้งและเยาะเย้ย "บัณฑิตคนนี้กลัวตายจริง ๆ เพื่อที่จะจัดการกับเจ้าเพียงลำพัง เขาจึงซุ่มโจมตีตั้งสี่ชั้น!"

“คงมีการซุ่มโจมตีมากกว่าสี่ครั้ง ตอนนั้นข้าถูกจับแล้ว!”

เมื่อนึกถึงอดีตเซี่ยซานหู่ยังคงหวาดกลัว "ถ้าข้าไม่ถูกจับ การซุ่มโจมตีครั้งที่ห้า, หก และไปเรื่อย ๆ จนถึงครั้งที่สิบของเขาก็มี"

“ซุ่มโจมตีสิบครั้ง!”

กลุ่มโจรมองรูปลักษณ์บัณฑิตที่ขี้ขลาดกลัวตาย เปลี่ยนไปเป็นความร้ายกาจอย่างยิ่งโดยไม่รู้ตัว

“เจ้าคิดว่าเขาเป็นคนรอบคอบขนาดไหน เขายังกล้าที่จะอยู่รอเรา คิดว่าจะไม่มีแผนสำรองงั้นหรือ!”

เซี่ยซานหู่ยิ้มอย่างขมขื่นและพูดว่า "ข้าพยายามห้ามท่านเก้า แต่เขาไม่ฟังเลย ในท้ายที่สุดลูกธนู โล่ และดาบของเขาที่ตัดเหล็กเหมือนดินเหนียวก็ปรากฏขึ้น และฆ่าเขาตายอย่างง่ายดาย!"

จิตใจของพวกโจรเริ่มหวั่นไหว พวกเขารู้สึกได้โดยสัญชาตญาณว่าบัณฑิตผู้นั้นกำลังรอพวกเขาด้วยรอยยิ้มน่ากลัว

“เขามีดาบที่สามารถตัดเหล็กได้เหมือนดินเหนียว!”

ดวงตาของหงเยี่ยสว่างวาบขึ้น และโบกมืออย่างไม่ใส่ใจ "ค่ายอีเซี่ยนเทียนเต็มไปด้วยหิน เขาเองก็อับจนหนทางเช่นนั้น เขาแค่เต็มไปด้วยความชั่วร้าย ข้าไม่เชื่อว่าเขาจะสามารถคิดแผนการที่จะหลอกลวงพวกเราสามร้อยคนได้ ไปกันเถอะ ไปฆ่าคนชั่วนั่นและล้างแค้นพี่เฮยซินหู่ ท่านเก้าและพี่น้องของเรากันเถอะ!”

"ฆ่ามัน!"