บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 172

โจรสองร้อยคนถือโล่ไม้ตามหงเยี่ยวิ่งนำไปที่กำแพงหิน!

ท่าทีของหวังหยวนและพรรคพวกเปลี่ยนไปทันที

พวกโจรบุกมาแบบนี้ พวกเขามีหน้าไม้ขงเบ้ง แต่มันก็ไม่ได้ช่วยมากนัก!

แต่ทันใดนั้นเอง เซี่ยซานหู่ก็ตะโกนขึ้นว่า "รองหัวหน้า พวกเจ้าระวังด้วย อย่ารีบร้อนเกินไป ระวังเท้าของเจ้าด้วย ตอนที่พี่ชายข้าบุกเข้าไปโจมตีหมู่บ้านต้าหวัง เขาก็วางกับดักม้าและกับดักสัตว์ต่างๆ ไว้ด้วย ต้องระวังฝีเท้าให้ดี จะต้องมีการซุ่มโจมตีแน่!”

กึก--

หงเยี่ยที่วิ่งไปข้างหน้าหยุดกะทันหัน และจ้องไปที่พื้นอย่างระมัดระวัง แล้วก้าวไปข้างหน้าต่อ!

โจรคนอื่น ๆ ตามมาด้วย เพราะกลัวว่าจะถูกบัณฑิตชั่วร้ายซุ่มโจมตี!

หวังหยวนทั้งโกรธและขำมาก!

ภายในเวลาเพียงครึ่งชั่วยาม พวกเขาเคลื่อนย้ายหินและศพได้เท่านั้น

ไม่มีเวลาขุดกับดักม้าหรือวางกับดักหมี อีกอย่างเขาไม่ได้เอามันมาด้วยซ้ำ!

เซี่ยซานหู่คนนี้เป็นทั้งตัวซวยและตัวนำโชคในคราวเดียวกันจริง ๆ แต่ไม่รู้ว่าจะเป็นแบบไหนนี่สิ!

"อ้าก!"

โจรที่ก้าวเข้ามาทันใดนั้นก็ล้มลงกับพื้น และกรีดร้องออกมา!

“มีกับดักหมีจริง ๆ เหรอ?”

“ไอเลวนั้นช่างร้ายกาจจริง ๆ!”

“มีการวางกับดักใต้ดินจริง ๆ ด้วย!”

โจรที่มองไม่เห็นจากด้านหลังสะดุ้ง และมองดูพื้นอย่างระมัดระวังมากขึ้น!

“ระวังเท้าของเจ้าให้ดี พวกมันใช้หน้าไม้ มันเล็งเจ้าได้!”

เมื่อเห็นว่าโจรถูกลูกธนูยิงเข้าที่น่องของเขา หงเยี่ยก็ย่อตัวลงใช้โล่เพื่อปกป้องตัวเอง และก้าวไปข้างหน้าทีละก้าว!

โจรคนอื่น ๆ ตามมาและย่อตัวลงใช้โล่ไม้กัน!

เพียงแต่ว่าโจรผู้ชายนั้นตัวใหญ่กว่า ไม่ตัวเล็กเท่ากับผู้หญิง ดังนั้นจึงไม่สามารถป้องกันพวกเขาได้อย่างสมบูรณ์

ฟิ้วจึก...อ้าก!

ฟิ้วจึก...อ้าก!

...