บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 181

หวังหยวนดึงจุกถุงน้ำออก “ล้างมือ!”

“อ๊ะ ขอบคุณคุณชาย!”

หูเมิ่งอิ๋งรู้สึกเขินอายและพึงพอใจ นางยื่นมือขาวเนียนนุ่มออกไป แล้วเริ่มล้างด้วยน้ำ

คุณชายคนนี้เข้าใจผู้หญิงจริง ๆ

ผู้หญิงรักความสะอาด นางอยากล้างมือมานานแล้ว แต่กลัวโดนตำหนิว่าใช้น้ำเปลือง!

ทั้งสองกลับขึ้นไปบนรถม้า!

ต้าหู่ที่กำลังเฝ้ายามถอนหายใจด้วยความโล่งอก

หงเยี่ยบ่นพึมพำ “เจ้าโจรบ้า หากเจ้ากล้าแย่งพี่สะใภ้ของข้าไปจากข้า ข้าจะคิดบัญชีกับเจ้าไม่ช้าก็เร็ว!”

กรอด!

ในรถม้า หวังหยวนกัดฟันกำหมัดแน่น นึกอยากจะรีบออกไปตีก้นแม่โจรสาว

หูเมิ่งอิ๋งหน้าแดงและพูดว่า “คุณชายอย่าฟังเรื่องไร้สาระของนาง!”

“พักผ่อนเถอะ!”

ในค่ำคืนอันเงียบสงบ ทั้งสองจมดิ่งสู่ห้วงนิทรา

กลางดึกอากาศหนาวจัด ทั้งสองคนที่กำลังนอนหนาว เหน็บเบียดเสียดกันโดยไม่รู้ตัว

ในตอนเช้า ทั้งสองเปลี่ยนจากเบียดกันเป็นกอดกัน ร่างกายแนบชิดเพื่อใฝ่หาความอบอุ่น

“อ๊ะ!”

หวังหยวนตื่นขึ้นมาเห็นโฉมสะคราญในอ้อมแขน หัวใจของเขาเต้นแรง ค่อย ๆ ปล่อยมือ ขยับตัวออกไป ก่อนลงจากรถม้า แล้วถอนหายใจด้วยความโล่งอก

เฮ้อ!

ในรถม้า หูเมิ่งอิ๋งถอนหายใจยาว ยกมือขึ้นปิดใบหน้างามอันร้อนผ่าวของตัวเอง

ปรุงอาหาร กินข้าว เดินทางต่อ!

หนึ่งชั่วโมงต่อมา กลุ่มคนก็พบว่าตัวเองเดินทางไกลสามสิบลี้ จนมาถึงเมืองที่อยู่ห่างออกไป

ถึงจุดปล่อยตัวที่ตกลงกันไว้