บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 232

มีขอทานมากมายในเมือง!

เมื่อได้ยินว่าคนตระกูลหยางสามารถชำระหนี้ของบรรพบุรุษได้ด้วยเงินเพียงสิบตำลึง ใครจะไม่อยากมาลอง!

ตอนนี้เขาเสียใจแล้ว เขาไม่ควรทำให้เด็กที่สกุลหวังลำบาก เพื่อเห็นแก่ตระกูลหลิว

“นายน้อยสาม!”

คนรับใช้ตะโกนด้วยความกังวล “มาเร็วเข้า นายน้อยสามโกรธมากจนกระอักเลือด รีบตามหมอมาเร็วเข้า!”

ก่อนที่คนในคฤหาสน์สกุลหยางจะทันได้ออกไป ก็มีขอทานกลุ่มหนึ่งมาขวางประตูไว้

“คนในตระกูลของข้ามียี่สิบคน เป็นเวลาหนึ่งร้อยปีก็สองร้อยตำลึง ข้าไม่ต้องการหนึ่งร้อยตำลึงจากตระกูลหยาง จะลดให้แปดสิบตำลึงจากหนึ่งร้อย แค่จ่ายมายี่สิบตำลึงก็พอ!”

“คนในตระกูลของข้ามีสามสิบคน... ขอแค่สามสิบตำลึง!”

“ตระกูลหยางให้ข้าสิบตำลึง แล้วข้าจะออกไป ไม่เช่นนั้นเราจะเฝ้าอยู่ตรงนี้ ไม่จากไปไหน!”

...

“เจ้าสารเลว!”

ณ จวนวัง วังไห่เทียนถือใบประกาศขนาดใหญ่ แล้วชี้ไปที่หน้าผากของหลานชายก่อนพูดว่า “ข้าบอกให้เจ้าไปช่วยพี่ชายหมิงถันที่นั่น แต่ข้าไม่ได้บอกให้เจ้าช่วยเขาหาปรมาจารย์แกะสลัก ใบประกาศขนาดใหญ่ติดไปทั่วเมืองแล้ว นี่คือสิ่งที่จะทำให้ตระกูลหยางล่มจม หากตระกูลหยางรู้เข้า พวกเขาจะปล่อยเจ้าไปหรือไม่!”

“ข้าไม่ได้ไปที่นั่นด้วยตัวเองขอรับ!”

วังฉงโหลวก้มหน้าลง “อีกอย่าง ท่านลุงหยวนบอกข้าว่าอย่าทิ้งร่องรอยไว้ ลุงจารย์ที่ข้าเจอมาจากร้านหนังสือของเรา เขาสลักแผ่นพิมพ์แล้ว ข้าก็ส่งเขากลับไปบ้านเกิดเรียบร้อยแล้ว ยิ่งกว่านั้น พวกขอทานเป็นคนเลุงไปติดเอง คนของเราก็ปิดหน้าไว้ตอนไปที่นั่น ไม่มีใครจำได้หรอกขอรับ!”

วังไห่เทียนพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย “ไม่มีใครจำได้แล้วอย่างไร? มีโรงพิมพ์กี่แห่งในเมืองนี้ แม้คนที่โง่เขลาที่สุดก็ยังนึกถึงตระกูลวัง”

วังฉงโหลวขมวดคิ้ว แล้วพูดว่า “แล้วหากตระกูลหยางรู้ แล้วส่งคนมาดักฆ่าเรา เราจะไม่ลุงจสู้กลับได้หรือ หรือว่าท่านลุงยังคงกลัวตระกูลหยางอยู่!”

วังไห่เทียนพ่นลมหายใจด้วยความโมโห “เจ้าเด็กเลว กล้าดีอย่างไรมายั่วโมโหลุงอย่างข้า ข้ากลัวว่าหากเจ้าทำเช่นนี้ เจ้าจะสร้างปัญหาให้กับตระกูลหยาง หากตระกูลหยางไม่ลุงจตั้งหลักอยู่ท่ามกลางขุนนาง ราชสำนักและประชาชนได้ พวกเขาจะกลายเป็นหมาจนตรอก และจะไม่ปล่อยเจ้าและพี่หมิงถันไป แต่จะสังหารเพื่อล้างแค้น”

วังฉงโหลวหันหลังเตรียมเดินจากไป “มาก็มาสิ แต่ตั้งแต่วินาทีที่พวกเขาจับมือกับความชั่วร้าย เราก็จะต่อสู้ให้ตายไปข้างหนึ่ง!”