บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 24

แต่ก็ยังมีคนที่ไม่ปฏิบัติตามข้อตกลงการรักษาความลับ แอบแยกออกจากทีมจับปลา และเอาปลาไปขายเพียงลำพัง

แต่นั่นเป็นวิธีที่จะได้รู้ว่าแต่ละคนเป็นอย่างไร

คนใจแคบแสวงหาผลกำไร ตกปลาเอง แล้วเอาไปขายเอง

คนที่มีอุปนิสัยดีรักษาสัญญา ก็พาพวกเขาไปทำอย่างอื่น และหาเงินให้เยอะขึ้น

หลังจากที่ได้เห็นกำไรมหาศาลจากน้ำตาลทรายขาวแล้ว ทั้งห้าคนก็ไม่มีใครสนใจเคล็ดลับการตกปลานัก

หลังจากรับประทานอาหารเช้าที่เร่งรีบ หวังหยวนพาทั้งสามคนไปที่หมู่บ้านจ้าวจ้ายซึ่งอยู่ห่างออกไปห้าไมล์ ด้านหน้าของบ้านอิฐและกระเบื้องสีเขียวแปดหลัง มีสิงโตหินสองตัวตั้งอยู่ด้านหน้า

ในพื้นที่ชนบท ผู้ที่สามารถอาศัยอยู่ในลานบ้านแบบนี้ได้คือ เจ้าของที่ดินหรือตุลาการเท่านั้น

นี่คือบ้านของจ้าวอู่ฉี๋จ่างของตำบลเป่ยผิง

เมื่อเห็นว่าหวังหยวนสวมชุดคลุมผ้าไหม หวังซือไห่สวมชุดผ้าแพร ต้าหู่และเอ้อหูกำลังถือไม้ตะบองที่สูงกว่าศีรษะของพวกเขา ชายฉกรรจ์สองคนที่พิงสิงโตหินอยู่ก็รีบวิ่งกลับไปในลานบ้านทันที

“ข้าได้ยินมาว่าเจ้าทำร้ายหลิวโย่วไฉ?”

หลังจากนั้นไม่นาน ชายวัยกลางคนตัวสูงที่มีหนวดมีเคราในชุดคลุม มีมีดหางวัวคาดเอว เดินออกมาด้วยสีหน้าดุร้าย

เขาได้ยินข่าวเกี่ยวกับหมู่บ้านต้าหวังเมื่อคืนนี้ ถึงแม้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างเขากับหลิวโย่วไฉจะไม่ค่อยดีนัก

แต่พวกเขาล้วนเป็นข้าราชการ และอยู่ในกลุ่มผลประโยชน์เดียวกัน

เมื่อวานนี้เด็กคนนี้กล้าตีหัวหน้าหมู่บ้าน ในอนาคตเขาอาจจะกล้าตีฉี๋จ่างอย่างเขาก็ได้

ต้องวางท่าให้เขาดูเสียหน่อย!

เมื่อเผชิญหน้ากับจ้าวอู่ที่น่ากลัว หวังหยวนโบกมือ "มาคุยกันเรื่องของซื่อไห่ก่อนเถิด!"

หวังซื่อไห่มองไปที่จ้าวอู่ และพูดอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ "ฉี๋จ่าง มีคนขโมยเงินห้าสิบตำลึงไปจากข้าเมื่อคืนนี้"

"อะไรนะ?"

จ้าวอู่มองไปที่หวังซื่อไห่อย่างสงสัย ด้วยใบหน้าที่ไม่อยากจะเชื่อว่าเขาจะมีเงินห้าสิบตำลึงได้

หวังซื่อไห่รู้สึกอึดอัดมาก และพูดเสียงดัง "ฉี๋จ่าง มีคนขโมยเงินข้าห้าสิบตำลึงของข้าไป และข้าต้องการขอให้ท่านไปช่วยจับมันขอรับ"