บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 269

เสวี่ยผานแค่นหัวเราะ "การเก็บเงินนับว่าเป็นอะไรได้ เมื่อเทียบกับกำแพงด่านหลงโถวที่แตกไปแล้ว มณทลจิ่วซานมันจะไปเหลืออะไรได้ ตอนนี้ข้าแค่อยากหาเงิน ในเมื่อมณทลจิ่วซานกำลังจะถูกทำลาย ข้าจะเอาเงินกลับไปให้เมืองหลวง เมื่อถึงเวลาเจ้ามีเงินเพียงพอ ก็หาคนรับผิดแทนเจ้า เรื่องนี้ก็เป็นอันผ่านไปแล้ว”

ขณะที่พวกเขากำลังพูดคุยนั้น มีเสียงเร่งด่วนดังขึ้น "แม่ทัพหนุ่ม เจ้าเข้าไปไม่ได้ ผู้บังคับบัญชากำลังปฏิบัติหน้าที่ยุ่งอยู่ เจ้าจะบุกรุกเข้าไปโดยไม่ได้รับอนุญาตไม่ได้!"

ในขณะที่พูด หวังหยวนและอู๋หลิงก็เดินเข้าไปในลานบ้านแล้ว เมื่อเห็นกล่องเงิน ทั้งสองก็ขมวดคิ้วมองด้วยสายตาที่โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ!

“อู๋หลิง เจ้าบังอาจมาก เจ้ากล้าบุกเข้าไปในบ้านของผู้บังคับบัญชางั้นรึ!”

แววตาของเสวี่ยผานเคร่งเครียด "อยากจะลองไหมว่าข้าจะสั่งคนจับเจ้าไปลงโทษด้วยกฎทหารได้ไหม!"

อู๋หลิงไม่ได้พูดอะไร สายตาของเขากวาดสายตาไปที่กล่องทองคำและเงิน แล้วมองไปที่เสวี่ยผานด้วยความเจ็บปวด ไม่เข้าใจเลยจริง ๆ เหมือนเขาไม่เข้าใจเลยจริง ๆ เขาทำแบบนี้ได้อย่างไร ในตอนที่ชาติบ้านเมืองประสบวิกฤตเช่นนี้!

เมื่อถูกมองด้วยสายตาเช่นนี้ก็รู้สึกอึดอัดขึ้นมา เสวี่ยผานหันไปมองหวังหยวนและเย้ยหยันว่า "ที่แท้ท่านบัณฑิตหมิงถันนี่เอง เจ้าอยากจะพาคนของเจ้าออกจากเมืองด้วยงั้นรึ? เรื่องนี้ก็ง่ายดาย แค่เอาอาวุธวิเศษมาให้ข้าอีก ข้าจะออกเอกสารทางการให้เจ้าเอง”

หวังหยวนข่มความโกรธในใจ "ข้าไม่ได้คิดจะไปไหน ข้ามาที่นี่เพื่อมอบเครื่องยิงหน้าไม้สามคันมาช่วยทหารปกป้องเมือง! ข้าหวังว่าเจ้าจะลองดู และเห็นว่าหน้าไม้ที่ข้าทำสามารถปกป้องเมืองได้จริง”

"เครื่องยิงหน้าไม้!"

เสวี่ยผานหลุดขำออกมา "ข้าไม่คิดว่าท่านบัณฑิตหมิงถันจะไม่เพียงแต่เขียนบทกวีเก่งเท่านั้น แต่ยังสามารถสร้างเครื่องมือเช่นนี้ได้ด้วย แต่ข้าต้องขอโทษด้วย ช่างฝีมือต้าเย่ได้สร้างเครื่องมือมากเพียงพอแล้ว สามารถต้านทางกองทัพของพวกชาวหวงได้ ท่านบัณฑิตหมิงถันไม่ต้องกังวลใจไปหมด”

หวังหยวนกัดฟันและขมวดคิ้ว!

เขาคิดไม่ถึงจริง ๆ ว่าเสวี่ยผานไม่แม้แต่มองเครื่องยิงหน้าไม้ทั้งสาม ที่นำมาถึงที่นี่ด้วยซ้ำ

ใช่แล้ว ตอนนี้เขามุ่งหน้าหาเงินเข้ากระเป๋าตัวเอง แล้วเขาจะไปคิดปกป้องเมืองได้อย่างไร!

เอาชีวิตของผู้คนในเมืองมาล้อเล่นกันอยู่รึไง!

"เสวี่ย——ผาน——"

ราวกับฟ้าร้องฟ้าผ่า อู๋หลิงก็ก้าวไปข้างหน้าด้วยดวงตาแดงก่ำ "เดิมทีข้าคิดว่าเจ้าแค่สำมะเลเทเมาเท่านั้น แต่เจ้าก็ควรมีคุณธรรมสักนิด ควรรับรู้ถึงหน้าที่และความรับผิดชอบของเจ้าบ้าง แต่ข้าคิดไม่ถึงเลยว่าเจ้าจะเป็นบ้าไปแล้ว ไม่สนใจที่จะปกป้องเมืองในเวลานี้ เจ้าแค่อยากหาเงินเข้ากระเป๋าตัวเองเท่านั้น เจ้ากำลังเอาชีวิตของผู้คนในเมืองมาล้อเล่นกันอยู่รึไง เจ้าเพิกเฉยไม่สนใจต้าเย่ของเรา เจ้าไม่สมควรที่จะเป็นผู้บัญชาการ แต่เจ้าสมควรตาย! "

หวังหยวนขมวดคิ้วและหยิบดาบขึ้นมา

ที่จริงคิดไม่ถึงเลยว่า อู๋หลิงจะแข็งแกร่งขนาดนี้ เสวี่ยผานก็เฮงซวยเหลือเกิน สถานการณ์ตอนนี้ก็อยู่เหนือการควบคุมแล้ว

แค่นั้นเอง มาทำสถานการณ์ตอนนี้ให้เลวร้าถึงที่สุดกันไปเลยดีกว่า!

ทันใดนั้นก็มีเสียงตะโกนอย่างเร่งรีบดังขึ้น "อู๋หลิงอยู่ที่ไหน ราชโองการมาถึงแล้ว มารับราชโองการเดี๋ยวนี้!"

อู๋หลิงขมวดคิ้วคุกเข่าลงที่ลานหน้าบ้าน เสวี่ยผานก็วิ่งไปเช่นกัน!

หวังหยวนเฝ้าดูจากอีกฟากหนึ่งของสนาม!

ทหารหน้าตาขึงขังคนหนึ่งคลี่ราชโองการสีเหลืองผ่องอำพันออกมา "ด้วยโองการแห่งฟ้า ฮ่องเต้จึงทรงมีพระบัญชา ตอนนี้ชาวหวงได้บุกเข้ามา กำแพงด่านหลงโถวก็แตกพ่าย แผ่นดินต้าเย่ตกอยู่ในอันตราย จึงขอแต่งตั้งให้อู๋หลิงให้เป็นแม่ทัพใหญ่ ผู้บัญชาการในเมืองเฉิงโจว สั่งการกองทัพเมืองเฉิงโจว ประทานป้ายทองอาญาสิทธิ์ควบคุมสั่งการเมืองเฉิงโจว ทหารหรือขุนนางใครฝ่าฝืนคำสั่ง ประหารก่อนแล้วค่อยรายงานทีหลัง ข้าหวังว่าขุนนางผู้ที่รักของข้าจะทำตามความคาดหวังของข้า ต่อต้านกองทัพชาวหวง และปกป้องแผ่นดินต้าเย่ของข้า!”