บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 275

“กองทัพเกราะทมิฬได้รับการฝึกฝนจากของพ่อข้า ทหารทุกคนล้วนมีทักษะวรยุทธ์การต่อสู้สูงส่ง นอกจากนี้ พวกเขามีชุดเกราะทมิฬและดาบดำ ขวัญกำลังใจของเรานั้นช่างหึกเหิมไม่เกรงกลัวสิ่งใด เราสามารถควบคุมสั่งการได้ดั่งแขนขา เราไม่หวาดเกรงกองทหารม้าของพวกชาวหวงเลย”

อู๋หลิงยิ้มอย่างขมขื่น "ทหารในจิ่วซานถือได้ว่าเป็นรองเท่านั้น แม้ว่าขวัญกำลังใจของพวกเขาจะถูกท่านกระตุ้นให้หึกเหิมแล้ว นำพวกเขามาปกป้องเมืองก็พอได้อยู่ แต่ถ้าพวกเขาได้ออกจากกำแพงเมือง และเห็นกองทัพชาวหวง ใจฮึดสู้ของพวกเขาจะต้องหายไปหมดแน่”

หวังหยวนเอ่ยอย่างคาดหวัง "เป็นไปได้ไหมที่จะรวบรวมกองทัพเกราะทมิฬอีกครั้ง?"

“พ่อข้าทำงานหนักมาสิบปี ฝึกทหารกองทัพเกราะทมิฬทั้งหมดหนึ่งหมื่นนาย ในช่วงสิบปีของการสู้รบทางเหนือและใต้ส่วนใหญ่เสียชีวิต ในเหตุการณ์เมื่อห้าปีที่แล้วอีกสองพันคนถูกราชสำนักสังหาร”

ดวงตาของอู๋หลิงเต็มไปด้วยน้ำตาเจือไปด้วยความเจ็บปวด "ตอนนี้เหลืออีกสองพันคนที่กระจัดกระจายไปทั่วต้าเย่ ไม่ยอมรับใช้ราชสำนัก ต่อให้ข้าจะเรียกตัวกลับมา ก็คงเรียกได้เฉพาะจากบริเวณจิ่วซานเท่านั้น แต่ไม่รู้ว่าสุดท้ายแล้วจะมาได้สักกี่คน”

หวังหยวนพูดอย่างเคร่งเครียด "รวบรวมกองกำลังให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ ขอแค่เคยผู้นำคือกองทัพเกราะทมิฬที่เคยเอาชนะชาวหวงมาก่อน พวกทหารชั้นรองจะกล้าตามหลัง และต่อสู้ขึ้นมาเอง!"

...

นอกเมืองมีค่ายพวกชาวหวงพร้อมแสงไฟคบเพลิงสว่างและมีทหารลาดตระเวนไปมา!

“เสด็จพ่อ สาสน์ลับจากหน่วยอินทรีดำ!”

ในกระโจมแม่ทัพ อากู่ฉานำสาสน์ลับที่เหยี่ยวส่งมายื่นให้อ๋องถูหนานด้วยมือทั้งสองข้าง!

หน่วยอินทรีดำ ซึ่งเป็นองค์กรข่าวกรองสูงสุดของพวกกลุ่มชาวหวง มีหน้าที่รวบรวมข่าวกรองเกี่ยวกับประเทศศัตรู และยุยงบุคคลคนสำคัญในแคว้นเล่านั้นให้ก่อกบฏ

หลู่เฉิงเย่ที่อยู่ที่กำแพงด่านหลงโถวก็ถูกหน่วยอินทรีดำซื้อตัวไปเมื่อห้าปีที่แล้ว

หลังจากผ่านไปหลายปี มีเพียงอ๋องแดนชาวหวงเท่านั้นที่รู้ว่าหน่วยอินทรีดำวางคนไปเท่าไหร่แล้วในต้าเย่

แม้ว่าเสด็จพ่อเขาคืออ๋องถูหนาน รู้รูปแบบของหน่วยอินทรีดำในเมืองเฉิงโจวก่อนที่จะออกเดินทาง!

“อู๋หลิงเป็นผู้บัญชาการ หวังหยวนเป็นที่ปรึกษาทางทหาร...”

เมื่อเปิดเผยสาสน์ลับจากหน่วยอินทรีดำ อ๋องถูหนานก็หรี่ตาลงและส่งสาสน์ลับให้

ปัง!

หลังจากดูเนื้อหาของสาสน์ลับแล้ว อากู่ฉาก็โมโหมาก "บัณฑิตต้าเย่คนนี้สมควรตาย เขากล้าใส่ร้ายลบหลู่พระเกียรติของเสด็จพ่อแบบนี้ รอให้พิชิตจิ่วซานได้ก่อนเถอะ ข้าจะตัดหัวของมันออกมาทำเป็นกระโถนซะ!"

อากู่ฉาส่ายหัว "แต่เสด็จพ่อ ถ้ายังปล่อยให้พวกเขาทำแบบนี้ต่อไป กำลังใจของคนในเมืองก็จะรวมตัวกัน การพวกเราที่จะโจมตีมันจะยากขึ้นเรื่อย ๆ นะพ่ะย่ะค่ะ!"

มุมปากของอ๋องถูหนานกระตุกเล็กน้อย "พวกเขาโจมตีทางจิตวิทยาได้ แล้วทำไมพวกเราจะทำบ้างไม่ได้?"

อากู่ฉาขมวดคิ้ว “เสด็จพ่อ ทรงหมายความว่า?”

อ๋องถูหนานฮัมเพลง "ข้าอยากให้ไอหนุ่มแซ่หวังนั้นรู้ว่าการแกว่งเท้าหาเสี้ยนหมายความว่าอย่างไร รับผลกรรมที่ตัวเองก่อขึ้นเองนั้นมันรสชาติแบบไหน!"

“เสด็จพ่อจะทำอะไรพ่ะย่ะค่ะ?”

“เขาเพิ่มขวัญกำลังใจคนของเขาเช่นนี้ ทำให้คิดอะไรใหม่ ๆ ได้ว่า ที่แท้นั้นสงครามก็ต่อสู้ได้เช่นนี้ด้วย! งั้นในวันพรุ่งนี้... ก็ทำให้ขวัญกำลังใจของพวกเขาเสียหายสักหน่อย ฉวยโอกาสนี้บุกโจมตีจิ่วซานซะ!”

“เสด็จพ่อทรงพระปรีชา!”

“เฮ้อ แม้ว่าจะยึดจิ่วซานได้ พวกเขาทั้งหมดก็ยังเป็นแค่พวกหนุ่มสาวเท่านั้น! อู๋มู่ เอ้ย อู๋มู่ โลกที่ปราศจากเจ้ามันช่างน่าเบื่อมากเสียจริง!”