บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 3

งานที่เหลือใช้แรงออกน้อยกว่ามาก แค่ล้างรากหญ้าแล้วบดในครกหิน

หลังจากทำงานยุ่งมานาน หวังหยวนรู้สึกเหนื่อยมากจนปวดหลังไปหมด เขาจึงเอารากหญ้าที่ตำใส่ถังน้ำ

จึงค่อย ๆ เดินทอดน่องไปที่ริมแม่น้ำ

หวังหยวนเห็นพวกปลาแหวกว่ายอยู่ใต้น้ำ เขาจึงโรยแป้งหมี่ถั่วเหลืองและน้ำลงไป

ด้วยเหยื่อที่วางลงไป จำนวนปลาที่รุมเข้ามามากขึ้นเรื่อย ๆ หวังหยวนค่อย ๆ เทของเหลวที่ได้จากการตำรากหญ้าลงไปอย่างระมัดระวัง

เมื่อน้ำที่ได้จากการตำรากหญ้านั้นกระจายตัว ปลาที่ค่อย ๆ ลอยหงายท้องขึ้นมาจากน้ำ

หนึ่งตัว！

สองตัว！

...

หลังจากนั้นสักพัก หวังหยวนก็จับปลาตัวใหญ่ได้แปดตัว และตัวเล็กอีกสิบห้าตัว

ปลาตัวใหญ่หนักประมาณสองกิโลครึ่ง ตัวเล็กหนักประมาณสองร้อยห้าสิบกรัม ปลาที่เล็กกว่านี้ก็ปล่อยมันไป

เมื่อพระอาทิตย์ตกดิน หวังหยวนก็กลับบ้านด้วยของที่เต็มตะกร้า

ผ่านกระท่อมมุงหลังคาจากสี่หลัง คอกวัวและลานเล็ก ๆ ที่ล้อมรั้วทางด้านตะวันออกของหมู่บ้าน

“ลุงหานซาน!”

หวังหยวนตะโกนเรียกเขา

เด็กน้อยน่ารักที่เหมือนตุ๊กตาตัวน้อยสวมเสื้อคลุมยัดนุ่นวิ่งออกมาจากเรือน ไปมองดูหวังหยวนในชุดคลุมตัวอย่างสงสัยและเขินอาย

"หวังหยวน ลุงแกเพิ่งออกไป มีอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่า?"

มีหญิงแก่คนหนึ่งเดินออกมาจากในบ้าน ดวงตาของนางดูขุ่นมัวฝ้าฟาง

"ป้าหง ลุงหานซานช่วยข้าเมื่อตอนบ่าย ข้าเลยเอาปลามาให้กิน!"

หวังหยวนหยิบปลาตัวใหญ่สองตัว และปลาตัวเล็กหกตัวออกมาวางไว้ที่ประตูแล้วจากไป

"อา นี่มันเยอะเกินไป เยอะเกินไปแล้ว หวังหยวนเจ้าเอาคืนไปเถอะ!"

แววตาที่มองมาอย่างระมัดระวังของป้าหงเปลี่ยนเป็นตกใจทันที

ปีนี้ขาดแคลนทั้งอาหารและเครื่องนุ่งห่ม การช่วยเหลือญาติมิตรก็เป็นเพียงการแบ่งปันธัญพืชเล็ก ๆ น้อย ๆ เท่านั้น

มีใครจะมาส่งปลาหลายกิโลแบบนี้กัน

แม้แต่หัวหน้าครอบครัวที่ร่ำรวยที่สุดในหมู่บ้านก็ยังลังเลที่จะซื้อปลาจำนวนมากในช่วงตรุษจีนด้วยซ้ำ

ปลาเยอะแยะแบบนี้หากขายออกไป คงได้มาหลายร้อยอีแปะ ซึ่งเป็นของขวัญที่ล้ำค่าเกินไป

นางคิดไม่ออกว่าทำไมคนเสเพลคนนี้ถึงได้ปลามากมายมาให้ครอบครัวของนาง!

"ข้ายังมีอีก!"

หวังหยวนเดินจากไปโดยไม่หันกลับมามอง

"ปลา ปลา!"

เจ้าเด็กตัวน้อยทั้งสามมามุงดูรอบปลาทั้งแปดตัว ต่างเริ่มน้ำลายไหลออกมา

แววตาป้าหงเต็มไปด้วยความลังเล อยากฆ่าปลาไปทำกับข้าวให้พวกเด็ก ๆ กิน แต่ก็ไม่กล้าทำ

หลังจากนั้นไม่นานนัก หวังหานซานและลูกชายทั้งสองก็กลับมา

ป้าหงพูดอย่างกระวนกระวายใจ "เจ้าบ้าน หวังหยวนบอกว่าเจ้าช่วยเขาไว้ เขาเพิ่งมาส่งปลามาให้ตั้งมากมาย เจ้าไปช่วยอะไรเขามา เขาถึงได้ส่งปลาให้เจ้าตั้งมากมายขนาดนี้!"

"ข้าไปช่วยเขาขุดรากหญ้าครู่เดียว เขาไปเอาปลาเยอะแยะขนาดนี้มาจากไหน?”

หวังหานซานมองไปที่ปลาทั้งแปดตัวด้วยความสงสัย "เจ้าไม่ได้มองผิดไปใช่ไหม หวังหยวนเอามาให้จริง ๆ หรือ?"

ปลามากมายขนาดนี้ แม้แต่ชาวประมงเฒ่าที่ตกปลามาหลายปีก็ยังต้องทอดแหเป็นเวลาหลายวัน

หวังหยวนไม่มีเรี่ยวแรงจะฆ่าไก่ด้วยซ้ำ จะไปจับปลามากมายได้อย่างไร

“ตาของข้าไม่ได้บอด และหวังหยวนก็ไม่เข้าใจผิดเช่นกัน”

ป้าหงมองกลับมาอย่างโล่งอก

หัวหน้าครอบครัวช่วยหวังหยวนจริง ๆ แบบนี้สามารถเก็บปลาไว้ได้ และทำมันให้ทุกคนกินได้

ส่วนที่เหลือนำไปขายหาเงินซื้อผ้าฝ้าย และทำเสื้อยัดฝ้ายตัวใหม่ให้พวกเด็ก ๆ ในช่วงปีใหม่ด้วย

“ไม่ได้ ข้ารับไว้ไม่ได้ ไม่ว่าเขาจะได้ปลามาอย่างไร เขาก็เป็นหนี้ท่านหลิวอยู่เยอะ เขาต้องขายปลาพวกนี้เพื่อใช้หนี้ พวกเรารับมันไว้ไม่ได้”

หวังหานซานยัดปลาลงในถัง ถือมันแล้วเดินออกไป

“เจ้าบ้าน!”

ป้าหงขอร้องเขา "ปลาตัวใหญ่คืนให้หวังหยวนไปขายเอาเงินเถอะ ส่วนปลาตัวเล็กเก็บไว้ให้ลูก ๆ ดูสิพวกเขาไม่ได้กินเนื้อมานานแค่ไหนแล้ว และอีกอย่างปลาตัวเล็กขายไปก็ไม่ได้ราคา "

เมื่อเห็นเด็กทั้งห้าคนน้ำลายไหล หวังหานซานก็เหลือปลาตัวเล็กไว้หกตัว และนำปลาตัวใหญ่สองตัวไปคืน

“ลุงซานไปจับปลาตัวใหญ่ได้สองตัวนี้ได้จากที่ไหน ตัวหนึ่งต้องหนักสองโลกว่า หรือสามโลแน่”

หวังซื่อไห่ที่กำลังเดินเตร็ดเตร่ไปรอบ ๆ หมู่บ้านเดินเข้ามา เมื่อเห็นปลาสองตัวอดที่จะกลืนน้ำลายไม่ได้

เขาไม่มีเนื้อตกถึงท้องมาครึ่งปีแล้ว

หวังหานซานบอกว่า “ปลาสองตัวนี้เป็นของหวังหยวน ข้าจะเอากลับไปให้เขา”

"ของหวังหยวน!”

หวังซื่อไห่ไม่อยากจะเชื่อ

ตอนกลางวันไอ้โง่นั่นยังขุดรากหญ้ากินอยู่เลย จะไปเอาปลาตัวใหญ่สองตัวมาได้อย่างไร

ร่างกายอ่อนแอขนาดนั้น และปลาก็หนักเกินไป!

ก่อนที่หวังหยวนจะกลับถึงบ้าน เขาถูกหวังหานซานขวางไว้ และอยากจะคืนปลาให้

ด้านข้างมีถังน้ำขนาดใหญ่ ด้านบนมีทัพพีและเขียง

หยาบมากซะจนทำให้หวังหยวนตกใจ!

“ท่านพี่ สุภาพบุรุษต้องอยู่ห่างจากห้องครัว ท่านเป็นบัณฑิต เรื่องหุงข้าวให้ข้าทำเถอะ”

หลี่ซื่อหานเดินเข้ามาพร้อมตะเกียงน้ำมัน และห้องครัวที่มืดก็สว่างขึ้น

“ข้าไม่ใช่สุภาพบุรุษ ตอนนี้ข้าแค่อยากกินเนื้อ รีบจุดไฟ!”

หลี่ซื่อหานตั้งหม้อให้ร้อน หวังหยวนใส่น้ำมันหมูลงไปสองช้อนโต๊ะ

“ท่านพี่ ใส่น้ำมันมากไปแล้ว แบบเดี๋ยวน้ำมันจะหมดเร็วนะ!”

หลี่ซื่อหานปวดใจที่ได้เห็น น้ำมันหมูสองช้อนนี้ใช้ได้ครึ่งเดือนเลยนะ

"ทอดปลาต้องใส่น้ำมันเยอะ ไม่งั้นมันจะเละทำอย่างไรได้!"

หวังหยวนใส่ปลาสองตัวลงไป ปลาที่ทอดในน้ำมันหมูก็ระเบิดเสียงดัง และกลิ่นหอมของปลาที่เย้ายวนก็โชยออกมา

อึก！

หลี่ซื่อหานกลืนน้ำลาย

กลิ่นปลาหอมลอยโชยออกมาจากลานบ้าน

"ปลา ปลาทอดในน้ำมันหมู บ้านหวังหยวนกำลังกินปลา กินดีกว่าตรุษจีนอีก!"

“หอมมาก ต้องใส่น้ำมันหมูเยอะมากแน่ ๆ!”

“เขาเป็นหนี้มากมายขนาดนี้ ยังกล้ากินปลา และใส่น้ำมันมากมายขนาดนี้ สมแล้วที่เป็นคนเสเพล!”

ชาวบ้านบางคนที่เดินผ่านไปผ่านมา ได้กลิ่นปลาลอยที่มาก็หยุดอยู่กับที่

พรวด！

หวังซื่อไห่ถือชามดินเผา และเดินออกไปดูหวังหยวนกินรากหญ้าแทนปลารึเปล่า จู่ ๆ ก็รู้สึกว่าถั่วและข้าวสาลีในชามไม่อร่อยอีกต่อไป น้ำลายของเขาก็หยดลงที่จาน

“กุก ๆ ๆ!”

หลังจากปรุงเป็นเวลาสิบห้านาที หวังหยวนก็หยิบโถเกลือออกมา และหยิบเกลือหยาบหนึ่งช้อนมาลองชิม

นี่คือเกลือเม็ดหยาบที่ไม่ผ่านการขัดสี มีสีเหลือง และมีสิ่งเจือปนอยู่ในนั้น

ราคาไม่แพง ครึ่งกิโลประมาณห้าสิบอีแปะ หลาย ๆ คนก็ยังไม่สามารถซื้อมันมาได้

วางปลาสองตัวบนจาน โรยด้วยผักป่าซอย และโรยลงน้ำแกงปลา แล้วจัดวางลงบนโต๊ะ

หวังหยวนผลักจานไปตรงหน้าหลี่ซื่อหาน แล้วพูดว่า "รีบกินซะ เดี๋ยวจะเย็น!"

อึก！

กลิ่นปลาเตะจมูกจนน้ำลายของหลี่ซื่อหานไหลออกมา แต่นางก็ไม่ยอมหยิบตะเกียบ "ท่านพี่ บอกข้ามาตามตรง ว่าปลาพวกนี้มาจากไหนกัน?"