บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 3

งานที่เหลือใช้แรงออกน้อยกว่ามาก แค่ล้างรากหญ้าแล้วบดในครกหิน

หลังจากทำงานยุ่งมานาน หวังหยวนรู้สึกเหนื่อยมากจนปวดหลังไปหมด เขาจึงเอารากหญ้าที่ตำใส่ถังน้ำ

จึงค่อย ๆ เดินทอดน่องไปที่ริมแม่น้ำ

หวังหยวนเห็นพวกปลาแหวกว่ายอยู่ใต้น้ำ เขาจึงโรยแป้งหมี่ถั่วเหลืองและน้ำลงไป

ด้วยเหยื่อที่วางลงไป จำนวนปลาที่รุมเข้ามามากขึ้นเรื่อย ๆ หวังหยวนค่อย ๆ เทของเหลวที่ได้จากการตำรากหญ้าลงไปอย่างระมัดระวัง

เมื่อน้ำที่ได้จากการตำรากหญ้านั้นกระจายตัว ปลาที่ค่อย ๆ ลอยหงายท้องขึ้นมาจากน้ำ

หนึ่งตัว！

สองตัว！

...

หลังจากนั้นสักพัก หวังหยวนก็จับปลาตัวใหญ่ได้แปดตัว และตัวเล็กอีกสิบห้าตัว

ปลาตัวใหญ่หนักประมาณสองกิโลครึ่ง ตัวเล็กหนักประมาณสองร้อยห้าสิบกรัม ปลาที่เล็กกว่านี้ก็ปล่อยมันไป

เมื่อพระอาทิตย์ตกดิน หวังหยวนก็กลับบ้านด้วยของที่เต็มตะกร้า

ผ่านกระท่อมมุงหลังคาจากสี่หลัง คอกวัวและลานเล็ก ๆ ที่ล้อมรั้วทางด้านตะวันออกของหมู่บ้าน

“ลุงหานซาน!”

หวังหยวนตะโกนเรียกเขา

เด็กน้อยน่ารักที่เหมือนตุ๊กตาตัวน้อยสวมเสื้อคลุมยัดนุ่นวิ่งออกมาจากเรือน ไปมองดูหวังหยวนในชุดคลุมตัวอย่างสงสัยและเขินอาย

"หวังหยวน ลุงแกเพิ่งออกไป มีอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่า?"

มีหญิงแก่คนหนึ่งเดินออกมาจากในบ้าน ดวงตาของนางดูขุ่นมัวฝ้าฟาง

"ป้าหง ลุงหานซานช่วยข้าเมื่อตอนบ่าย ข้าเลยเอาปลามาให้กิน!"

หวังหยวนหยิบปลาตัวใหญ่สองตัว และปลาตัวเล็กหกตัวออกมาวางไว้ที่ประตูแล้วจากไป

"อา นี่มันเยอะเกินไป เยอะเกินไปแล้ว หวังหยวนเจ้าเอาคืนไปเถอะ!"

แววตาที่มองมาอย่างระมัดระวังของป้าหงเปลี่ยนเป็นตกใจทันที

ปีนี้ขาดแคลนทั้งอาหารและเครื่องนุ่งห่ม การช่วยเหลือญาติมิตรก็เป็นเพียงการแบ่งปันธัญพืชเล็ก ๆ น้อย ๆ เท่านั้น

มีใครจะมาส่งปลาหลายกิโลแบบนี้กัน

แม้แต่หัวหน้าครอบครัวที่ร่ำรวยที่สุดในหมู่บ้านก็ยังลังเลที่จะซื้อปลาจำนวนมากในช่วงตรุษจีนด้วยซ้ำ

ปลาเยอะแยะแบบนี้หากขายออกไป คงได้มาหลายร้อยอีแปะ ซึ่งเป็นของขวัญที่ล้ำค่าเกินไป

นางคิดไม่ออกว่าทำไมคนเสเพลคนนี้ถึงได้ปลามากมายมาให้ครอบครัวของนาง!

"ข้ายังมีอีก!"

หวังหยวนเดินจากไปโดยไม่หันกลับมามอง

"ปลา ปลา!"

เจ้าเด็กตัวน้อยทั้งสามมามุงดูรอบปลาทั้งแปดตัว ต่างเริ่มน้ำลายไหลออกมา

แววตาป้าหงเต็มไปด้วยความลังเล อยากฆ่าปลาไปทำกับข้าวให้พวกเด็ก ๆ กิน แต่ก็ไม่กล้าทำ

หลังจากนั้นไม่นานนัก หวังหานซานและลูกชายทั้งสองก็กลับมา

ป้าหงพูดอย่างกระวนกระวายใจ "เจ้าบ้าน หวังหยวนบอกว่าเจ้าช่วยเขาไว้ เขาเพิ่งมาส่งปลามาให้ตั้งมากมาย เจ้าไปช่วยอะไรเขามา เขาถึงได้ส่งปลาให้เจ้าตั้งมากมายขนาดนี้!"

"ข้าไปช่วยเขาขุดรากหญ้าครู่เดียว เขาไปเอาปลาเยอะแยะขนาดนี้มาจากไหน?”

หวังหานซานมองไปที่ปลาทั้งแปดตัวด้วยความสงสัย "เจ้าไม่ได้มองผิดไปใช่ไหม หวังหยวนเอามาให้จริง ๆ หรือ?"

ปลามากมายขนาดนี้ แม้แต่ชาวประมงเฒ่าที่ตกปลามาหลายปีก็ยังต้องทอดแหเป็นเวลาหลายวัน

หวังหยวนไม่มีเรี่ยวแรงจะฆ่าไก่ด้วยซ้ำ จะไปจับปลามากมายได้อย่างไร

“ตาของข้าไม่ได้บอด และหวังหยวนก็ไม่เข้าใจผิดเช่นกัน”

ป้าหงมองกลับมาอย่างโล่งอก

หัวหน้าครอบครัวช่วยหวังหยวนจริง ๆ แบบนี้สามารถเก็บปลาไว้ได้ และทำมันให้ทุกคนกินได้

ส่วนที่เหลือนำไปขายหาเงินซื้อผ้าฝ้าย และทำเสื้อยัดฝ้ายตัวใหม่ให้พวกเด็ก ๆ ในช่วงปีใหม่ด้วย

“ไม่ได้ ข้ารับไว้ไม่ได้ ไม่ว่าเขาจะได้ปลามาอย่างไร เขาก็เป็นหนี้ท่านหลิวอยู่เยอะ เขาต้องขายปลาพวกนี้เพื่อใช้หนี้ พวกเรารับมันไว้ไม่ได้”

หวังหานซานยัดปลาลงในถัง ถือมันแล้วเดินออกไป

“เจ้าบ้าน!”

ป้าหงขอร้องเขา "ปลาตัวใหญ่คืนให้หวังหยวนไปขายเอาเงินเถอะ ส่วนปลาตัวเล็กเก็บไว้ให้ลูก ๆ ดูสิพวกเขาไม่ได้กินเนื้อมานานแค่ไหนแล้ว และอีกอย่างปลาตัวเล็กขายไปก็ไม่ได้ราคา "

เมื่อเห็นเด็กทั้งห้าคนน้ำลายไหล หวังหานซานก็เหลือปลาตัวเล็กไว้หกตัว และนำปลาตัวใหญ่สองตัวไปคืน

“ลุงซานไปจับปลาตัวใหญ่ได้สองตัวนี้ได้จากที่ไหน ตัวหนึ่งต้องหนักสองโลกว่า หรือสามโลแน่”

หวังซื่อไห่ที่กำลังเดินเตร็ดเตร่ไปรอบ ๆ หมู่บ้านเดินเข้ามา เมื่อเห็นปลาสองตัวอดที่จะกลืนน้ำลายไม่ได้

เขาไม่มีเนื้อตกถึงท้องมาครึ่งปีแล้ว

หวังหานซานบอกว่า “ปลาสองตัวนี้เป็นของหวังหยวน ข้าจะเอากลับไปให้เขา”

"ของหวังหยวน!”

หวังซื่อไห่ไม่อยากจะเชื่อ

ตอนกลางวันไอ้โง่นั่นยังขุดรากหญ้ากินอยู่เลย จะไปเอาปลาตัวใหญ่สองตัวมาได้อย่างไร

ร่างกายอ่อนแอขนาดนั้น และปลาก็หนักเกินไป!

ก่อนที่หวังหยวนจะกลับถึงบ้าน เขาถูกหวังหานซานขวางไว้ และอยากจะคืนปลาให้