บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 33

จ้าวอู่ตกตะลึง เขาไม่คาดคิดว่าจะมีการสมรู้ร่วมคิดอยู่เบื้องหลังเรื่องนี้

หลิวโหย่วไฉหัวเราะเยาะ เขาจะกล้าวางแผนต่อต้านบัณฑิตได้อย่างไร หากไม่ได้รับการสนับสนุนจากนายน้อยเย่

ต้าหู่, เอ้อหู่ และหวังซื่อไห่กัดฟันกำหมัดแน่น จ้องมองไปที่หลิวเจี้ยนเย่ด้วยความโกรธ

“หายนะที่หนักหนากว่านี้!”

หวังหยวนเลิกคิ้วขึ้น แล้วหรี่ตาลง จากนั้นจึงชกหน้าหลิวเจี้ยนเย่ “หนักหนาถึงเพียงนี้เลยหรือเปล่า?”

ผัวะ ผัวะ ผัวะ!

หลิวเจี้ยนเย่โซเซไปข้างหลัง ใบหน้าครึ่งซ้ายของเขาบวมแดง และมุมปากก็มีเลือดออก

จ้าวอู่และหลิวโหย่วไฉต่างตกใจกลัว

ไม่มีใครคิดว่าหวังหยวน จะกล้าทำร้ายลูกชายคนโตของตระกูลหลิวในที่สาธารณะ

“เจ้ากล้าดีอย่างไรมาต่อยข้า!”

ดวงตาของหลิวเจี้ยนเย่แดงก่ำ!

เจ้าหน้าที่ศาลสองคนรีบวิ่งเข้ามา

ก่อนที่จะเข้ามาใกล้ เสือทั้งสองก็ลงมาจากภูเขา แล้วจับพวกเขาโยนออกไป

หวังหยวนพูดด้วยใบหน้าเย็นชา “เจ้าคิดถึงภรรยาของข้า ทั้งยังต้องการทำลายชีวิตข้า การต่อยเจ้านั้นยังน้อยไป”

“ดี ดีมาก!”

หลิวเจี้ยนเย่เช็ดเลือดจากมุมปากตัวเอง “ข้าจะให้เจ้าชดใช้การต่อยนี้ให้หนักหนาเป็นร้อยเท่า ในเมืองฝูไม่มีใครกล้าแตะต้องคนตระกูลหลิว”

“ตอนนี้มีแล้ว!”

หวังหยวนมีสีหน้าเคร่งขรึม “ข้าไม่เพียงแต่ต่อยเจ้าได้เท่านั้น ข้ายังสามารถทำลายชีวิตเจ้าได้อย่างง่ายดายด้วย”

หลิวเจี้ยนเย่หัวเราะเยาะ “ช่างไร้ยางอายยิ่งนัก เจ้ายังเป็นแค่ถงเซิง ส่วนข้าเป็นซิ่วไฉ เจ้าเป็นแค่ขนบ้านนอกสกปรก ข้าเป็นลูกชายคนโตผู้เป็นนายน้อยแห่งตระกูลหลิว เจ้าและข้าแตกต่างกันมาก ทั้งในด้านการศึกษา สถานะ และชาติตระกูล แล้วเจ้าจะมาทำลายชีวิตข้าได้อย่างไร!”

“ด้วยเรื่องสกปรกที่เจ้าทำอย่างไรเล่า!”

หวังหยวนยกยิ้มเย็นชา “เชื่อหรือไม่ว่าข้าจะเข้าเมือง ไปหาคณะละครเพื่อให้แสดงละคร เกี่ยวกับเรื่องเลวร้ายทั้งหมดที่เจ้าทำ ข้าจะยอมจ่ายเงินสิบตำลึง สำหรับการแสดงหนึ่งครั้ง ภายในเวลาสามเดือน ชีวิตเจ้าต้องพังแน่ เพราะชื่อเสียงของเจ้าจะแปดเปื้อน จนไม่อาจเลื่อนตำแหน่งบัณฑิตได้ เพราะไม่อาจเข้าสอบจอหงวนได้”

“เจ้า บังอาจนัก!”

หลิวเจี้ยนเย่ตัวสั่นไปทั้งตัว “เจ้าคนบ้านนอก เจ้ามีปัญญาหาเงินสิบตำลึงหรือ!”

หวังหยวนหรี่ตาลง “ข้ามีวิธีที่ดีกว่า เพื่อช่วยให้ประหยัดเงิน ข้าสามารถเขียนประกาศได้มากกว่าสิบฉบับต่อวัน และสามารถเขียนประกาศได้พันฉบับ ภายในสามเดือน จากนั้นข้าจะติดประกาศห้าร้อยฉบับในอำเภอ ส่วนอีกห้าร้อยฉบับจะเอาไปติดในเมือง เจ้าว่าการป่าวประกาศเช่นนี้ จะได้ผลดีกว่าการแสดงหรือไม่?”

โอ้!

จ้าวอู่และหลิวโหย่วไฉอ้าปากค้าง

หวังหยวนส่ายหน้า “เจ้าบอกให้หลิวลิ่วและหลิวชีแจ้งความกัวเหลียง เรื่องขโมยของในบ้านของข้า อย่าพูดถึงเรื่องนี้อีก เมื่อไปถึงที่ว่าการอำเภอ”

ทุกคนบนเกวียนล่อเข้าใจ

หวังหยวนต้องการปกป้องกัวเหลียง เพื่อที่หลิวลิ่วและหลิวชีจะได้ไม่ต้องติดคุก

หลิวโหย่วไฉกัดฟัน “เจ้าเต็มใจจะปล่อยพวกโจร แต่เจ้าไม่เต็มใจที่จะปล่อยข้าไป เหตุใดข้าจะต้องร่วมมือกับเจ้า ต่อให้จะถูกสักแล้วส่งไปเข้ากองทัพ ข้าก็จะลากพวกเขาไปด้วย!”

กัวเหลียง, หลิวลิ่ว และหลิวชีทำหน้าเหมือนอยากกินเลือดกินเนื้อคน

หวังหยวนหัวเราะเยาะ “เช่นนั้นก็ลองดู ว่าพวกเขาจะทำอะไรเจ้าในคุก!”

พวกเขาทั้งสามขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน หากพวกเขาถูกลากลงน้ำไปด้วย พวกเขาจะทุบตีเจ้าสารเลวนี้ให้ตายกันไปข้าง

เมื่อเห็นปฏิกิริยาของคนทั้งสาม หลิวโหย่วไฉก็ขนหัวลุก จึงจำต้องกัดฟันพูดว่า “ข้าสัญญา แต่เจ้าต้องสัญญากับข้าด้วยว่า เจ้าจะปกป้องทรัพย์สินของครอบครัวข้า หากมีการสักและเนรเทศ”

หากเสาหลักล้มลง และไม่มีผู้สนับสนุนคนอื่นในครอบครัว ทรัพย์สินของครอบครัวจะถูกแบ่งกันในตระกูล

หวังหยวนเลิกคิ้วขึ้น “เช่นนั้นเจ้าต้องจ่ายห้าสิบตำลึงต่อปี!”

หลิวโหย่วไฉกัดฟันพูด “ได้!”

จ้าวอู่มีสีหน้าโลภมาก หลังจากวุ่นวายมาทั้งวัน ในที่สุดหวังหยวนก็รับผลประโยชน์ที่ใหญ่ที่สุดไป