บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 367

หงเยี่ยขมวดคิ้วไม่พอใจ

เขารู้นิสัยน้องสาวตัวเอง อู่จั้งโหวจึงเตือนด้วยความกังวล "อย่าคิดหนีกลับมาเด็ดขาด ถ้าเขาโกรธขึ้นมาเจ้าตายแน่ เขาไม่ใช่คนดี!"

หงเยี่ยพยักหน้าไม่คัดค้านสิ่งที่พี่พูด: ไอเลวนี้ไม่ใช่คนดีแน่นอน

สิบห้านาทีต่อมา พี่น้องไม่อยากแยกจาก แต่พวกเขาก็ต้องบอกลากันอยู่ดี!

ขบวนรถม้าออกเดินทาง หงเยี่ยติดตามหวังหยวนไปยังหมู่บ้านต้าหวัง เพื่อเป็นตัวประกันระยะยาว

อู่จั้งโหวมองดูรถม้าออกไป ยืนนิ่งอยู่ที่นั่นเหมือนรูปปั้น

พวกโจรภูเขาที่เหลือรวมตัวกัน รวมถึงเซี่ยซานหู่ที่เพิ่งมาถึง

เซี่ยซานหู่พูดปลอบใจ "หัวหน้า ท่านไม่ต้องกังวลหรอกนะ ท่านอาจารย์เป็นคนดีเหมือนพระโพธิสัตว์ ที่ข้าเคยสัมผัสมาก่อน เขาดีกับพวกน้องชายมาก เขาจะไม่ทำร้ายรองหัวหน้าแน่นอน!"

“คนดีมีเมตตาดั่งพระโพธิสัตว์!”

มุมปากของอู่จั้งโหวกระตุก "เจ้าเก้า รองหัวหน้าและข้าไม่ฟังคำเตือนของเจ้า เป็นสาเหตุที่เราต้องมาจบลงแบบนี้ ข้าขอโทษเจ้าด้วย!"

“หัวหน้า ข้ารับไว้ไม่ได้!”

เซี่ยซานหู่รีบกล่าวทันที "ข้าสูญเสียหัวหน้าด้วยน้ำมือของท่านอาจารย์ ข้าจึงเข้าใจว่าเขาน่ากลัวขนาดไหน!"

อู่จั้งโหวขมวดคิ้วพยักหน้า

ทันใดนั้นพวกโจรที่เป็นทหารหนีทัพไม่นานมานี้ก็ปลอบใจเขา "หัวหน้า พูดตามตรง ที่ท่านจะแพ้เขาไม่ใช่เรื่องน่าอายเลยนะ!"

อู่จั้งโหวมีสีหน้ามืดมนกว่าเดิมเสียอีก!

พวกโจรภูเขาหลายคนก็จ้องมองมาด้วยความโกรธ

พวกโจรที่เป็นทหารหนีทัพอย่างรวดเร็วกล่าวว่า "เขาไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไป เขาเป็นที่ปรึกษาทางทหารที่ยิงอ๋องถูหนานจนตาย เขาเอาชนะทหารม้าหลายแสนคนของชาวหวงได้ พวกโจรอย่างเราแพ้ให้กับเขานับว่าจะเป็นอะไรได้!”

“อะไรนะ เขาเป็นที่ปรึกษาทางทหาร!”

เซี่ยซานหู่ อู่จั้งโหว และพวกโจรภูเขาต่างตกตะลึง จนขนลุกขนชันไปหมด!

ไม่แปลกใจเลยที่เขาจะมีหน้าไม้ที่ทรงพลังขนาดนี้ และไม่แปลกใจเลยที่เขามีอุปกรณ์ชุดเกราะทหารราบหนัก

ที่แท้เขาเป็นที่ปรึกษาทางทหาร!

ค่ายอีเซี่ยนเทียนกำลังรอคิดบัญชีกับเขา พวกเขายังไม่ถูกถล่มจนราบคาบนับว่าบุญแล้ว!

หลังจากตกตะลึงไปสักพัก อู่จั้งโหวก็ตบหัว “ไอเวร ทำไมไม่บอกข้าก่อนหน้านี้ล่ะ ถ้าเจ้าบอกข้าก่อนหน้านี้ ข้าจะกล้าลงมือกับท่านที่ปรึกษางั้นเหรอ? ให้ตายเถอะ เจ้าก็รู้ว่าท่านที่ปรึกษาได้ฆ่าล้างชาวหวงมากมายขนาดนั้น ข้าจะไปล้างแค้นทำซากอะไรก่อน? ตอนนี้ข้ายังโจมตีเขาอีก เนรคุณสิ้นดี ทำไมไม่บอกข้าก่อนหน้านี้เหล่า ไอเวรเอ๋ย!”