บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 372

เพี้ยะ!

ไป๋เฟยเฟยตบบั้นท้ายของผู้หญิงชุดสีม่วงและจิ้ปากเบา ๆ "กวนนักนะ ข้าบอกแล้วไง ว่าชีวิตนี้ข้าจะไม่มีวันถูกผู้ชายกดอยู่ใต้ร่างได้หรอก"

...

เมื่อกลับถึงบ้านแล้วมองดูบ้านที่คุ้นเคย แต่ไม่มีคนผู้นั้นอยู่ หวังหยวนก็รู้สึกใจหายและอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเหงาขึ้นมา!

ในตอนแรกเขาไม่มั่นใจเลยว่าจะเอาชนะชาวหวงได้หรือไม่ ไม่เช่นนั้นเขาคงไม่ยอมตกลงให้พี่เมียพาซื่อหานไป

ตอนนี้จะไปรับนางจากเมืองเฉิงโจวคงเป็นเรื่องยาก

ขณะนี้เป็นฤดูหนาว และอีกไม่นานจะมีหิมะตกหนัก ทำให้การเดินทางสี่ห้าร้อยลี้ทำได้ยาก

พวกเขาไม่เคยไปโจวเฉิง และไม่คุ้นเคยกับเส้นทาง พวกเขาคงเดินทางได้ช้ามากแน่!

หากเผชิญกับสภาพอากาศเลวร้าย หากไปให้ถึงโรงเตี้ยมไม่ทัน คงได้หนาวตายข้างนอกแน่

คงทำได้แต่รอให้ผ่านปีนี้จนฤดูใบไม้ผลิดอกไม้บานมาถึงแล้วค่อยไป

หูเมิ่งอิ๋งเดินเข้ามาพร้อมกับกาน้ำชาและพูดเบา ๆ "คุณชายคิดถึงฮูหยินอยู่หรือเจ้าค่ะ!"

หวังหยวนพยักหน้าและกล่าวว่า "ชนบทเช่นนี้เรียบง่ายและธรรมดานัก เจ้าอย่ารังเกียจไปเลยนะ เมื่อคฤหาสน์กระเบื้องดี ๆ สร้างเสร็จแล้ว เจ้าย้ายไปอยู่ในนั้นจะได้พักผ่อนให้สบาย"

ในบ้านใหม่เขาได้เพิ่มความอุ่น ห้องน้ำแบบชักโครก ออกแบบห้องลับ ทำให้บ้านไม่เย็นอยู่สบาย และถูกสุขลักษณะ

นอกจากนี้ยังหลีกเลี่ยงความสงสัยที่จะเกิดขึ้นได้อีกด้วย ท้ายที่สุดแล้วประเพณีวัฒนธรรมสังคมชายหญิงนั้นมีมาก พวกเขาอยู่ด้วยกัน จะโดนผู้คนติฉินนินทาได้ง่าย!

"อื้ม!"

หูเมิ่งอิ๋งตอบเบา ๆ "พรุ่งนี้ข้าอยากกลับไปที่เมือง ส่งมอบธุรกิจให้ลุงรองของข้าจัดการ แล้วพาน้องชายของข้าไปดูแลข้าง ๆ"

หวังหยวนพยักหน้าและพูดว่า "ถ้าอย่างนั้นพรุ่งนี้เราไปในเมืองกันเถอะ ข้าควรไปหาลุงและลูกพี่ลูกน้องของข้าด้วย!"

ในขณะนี้แกนนำหลักอย่าง กัวฉาง, หวังชิงซาน, หวังเสี่ยวซาน, หวังต้าไห่ และหวังเอ้อไห่มาถึงแล้ว