บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 392

ดวงตาของหวังหยวนมืดมน “ไม่พบ!”

เมื่อชายคนนั้นจำเขาได้ เขาก็เลิกคบกับหม่าเฉียนทันที โดยไม่คำนึงถึงมิตรภาพสิบปีของพวกเขา

เขาไม่ชอบ และไม่ต้องการจะรู้จักคนมีอำนาจที่เจ้าเล่ห์เช่นนี้

“ไป!”

ผิงเจี้ยนยกแส้ขึ้นเพื่อขับรถม้า

นอกหน้าต่าง ผู้ตรวจการกำกับกังวล และไล่ตามรถม้าไป “ท่านหมิงถัน มีใต้เท้าหลายคนในเมืองจิงตู ขอให้ข้านำจดหมายมาให้ท่าน”

รถม้าหยุด!

หวังหยวนขมวดคิ้วพูดว่า “ข้าไม่รู้จักใครในเมืองจิงตู ใครจะเขียนถึงข้า?”

“ถึงแม้จะยังไม่เคยไปเมืองจิงตู แต่ใต้เท้าหลายคนในเมืองจิงตูก็ชื่นชมชื่อท่านมานานแล้วขอรับ!”

ฟู่ชิงถือจดหมายสามฉบับในมือ “นี่คือจดหมายที่เขียนโดยใต้เท้าหยาง เสนาบดีฝ่ายซ้าย ใต้เท้าฉิน เจ้ากระทรวงกรมกลาโหม และใต้เท้าโจว เจ้ากระทรวงกรมพิธีการขอรับ!”

ลุงกับจ้าวชิงเหอตกใจมาก

เสนาบดีและเจ้ากระทรวงเป็นบุคคลสำคัญ ที่สามารถเข้าเฝ้าฮ่องเต้ได้ แล้วพวกเขาเขียนถึงหยวนเอ๋อร์จริง ๆ!

เมื่อไปที่เมืองจิ่วซานในครั้งนี้ เขาทำอะไรกันแน่

แม้ว่าทหารผ่านศึกเกราะทมิฬจะตกใจ แต่ก็ยังเข้าใจเหตุผลได้

เสนาธิการทหารได้มีส่วนร่วมอย่างมาก เป็นเรื่องปกติที่เจ้าหน้าที่ระดับสูงจะเขียนจดหมายขอบคุณ ขนาดแม่ทัพหนุ่มยังได้รับตำแหน่งอู๋โหวด้วยซ้ำ!

“ข้าได้รับจดหมายแล้ว เจ้าไปได้แล้ว!”

หลังจากรับจดหมายทั้งสามฉบับแล้ว หวังหยวนก็โยนลงในรถม้า แล้วโบกมือ!

จ้าวชิงเหอรีบไปหยิบมันขึ้นมา แต่นิ้วที่ถูกเข็มแทงมีผ้าพันไว้ จึงไม่อาจหยิบมันขึ้นมาได้!

ลุงรีบหยิบมันขึ้นมาเช็ดด้วยแขนเสื้อที่สะอาด เพราะกลัวจะเปื้อนฝุ่น

พ่อลูกถือจดหมายราวกับว่ากำลังถือภูเขาอยู่ แขนของพวกเขาสั่นเทา

นอกหน้าต่างรถ ฟู่ชิงลำบากใจ แล้วพูดว่า “ข้าราชการระดับล่างเดินทางผ่านเฉิงโจว และมีคนขอให้ส่งของให้ท่านอาจารย์ขอรับ!”

“ใคร?”

หวังหยวนใจสั่น ตอนนี้ซื่อหานอยู่ที่บ้านพี่ชายคนโตของนางในเฉิงโจว!

“ไม่สะดวกที่จะพูดขอรับ!”

ฟู่ชิงลดเสียงลงแล้วพูดว่า “ท่านโปรดไปทางนั้นก่อน เพื่อที่เราจะได้พูดคุยกันได้สะดวกขอรับ!”