บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 416

นักกวีสมัยโบราณจะเขียนบทกวีบอกลา หากรู้ว่าเขาจะไปก็คงไม่มาหรอก!

“ท่านอาจารย์ ถ้าท่านพูดแบบนี้ ศิษย์จะเปิดเผยผลงานของท่าน!”

จ้าวเว่ยหมินพูดตามตรง: "ท่านที่แต่ง "บทกวีหมิงถาน" และ "แดงทั่วธารา" ของงานเทศกาลติ้งหลงไถ มีชื่อเสียงไปทั่วหล้าแล้ว ท่านยังบอกว่าแต่งบทกวีไม่เป็นอีก!

"อะไรนะ!"

บรรดาหลิวฝางถึงกับตกตะลึง!

พวกเขายังเป็นบัณฑิต แม้ว่าพวกเขาจะไม่สามารถเข้าสอบขุนนางได้ แต่พวกเขาทุกคนก็เคยได้ยิน "บทกวีหมิงถาน" และ "แดงทั่วธารา" มามากมาย สามารถสืบทอดจากยุคสู่ยุคได้!

เป็นไม่ถึงเลยว่าหวังหยวนเป็นคนแต่งขึ้นมา!

ผู้กำกับซุนถอนหายใจด้วยความโล่งอก: คิดอยู่เสมอว่าเหตุผลที่ใต้เท้าเคารพหวังหยวนมากก็เพราะเขามีไพ่เด็ดอะไร ที่แท้เขามีความสามารถด้านวรรณกรรมเท่านั้น เขาจึงไม่รู้สึกเกรงกลัวอีกต่อไปแล้ว!

ผู้ตรวจการสวี่รู้สึกตื่นเต้นมาก: ท่านอาจารย์มีความสามารถมากมายทั้งบุ๊นและบู๊!

"ขอคิดก่อนนะ!"

หลังจากที่เขาได้พบกับจ้าวเว่ยหมิน เขาก็ให้ความช่วยเหลือเขามากมาย หวังหยวนเกาหัวอยู่พักหนึ่ง เขามีบทกวีอำลามากมายอยู่ในใจ แต่หลาย ๆ บทไม่เหมาะสม หลังจากคิดอยู่พักหนึ่ง เขาก็กล่าวขึ้นมาว่า "ข้าขอมอบมันให้กับจ้าวเว่ยหมิน สำหรับการเข้ารับตำแหน่งที่เมืองเฟิงไหล!"

“เอาพู่กันมา!”

จ้าวเว่ยหมินตะโกนเรียก คนของเขาก็นำกระดาษและพู่กันมา!

หวังหยวนโบกมือ "ภูเขาขจีทอดยาวผ่านเส้นขอบฟ้า สายธาราขีดกั้นแคว้นแดนบูรพา เราแยกจากกัน ณ ที่แห่งนี้ ข้าเดินทางท่องไปโดดเดี่ยวหลายพันลี้ ลอยล่องไปดั่งเมฆาบนฟากฟ้านภาลัย ข้าโบกมืออำลามิตรภาพเช่นวันนั้น เจ้าโบกมือร่ำลาเดินทางไป เสียงม้าย่ำไปกุบกับดั่งลาก่อน"

ในขณะที่อ่านออกเสียง พู่กันน้ำหมึกก็ลากไหลไป แววตาของจ้าวเว่ยหมินก็เปี่ยมไปด้วยความสุข!

"ดี!"

"มหัศจรรย์!"

"วิเศษแท้ ๆ"

บรรดาหลิวฝางตื่นเต้นเป็นอย่สงมาก!

หวังหยวนแอบกัดฟัน บทกวีอำลาบทนี้เป็นผลงานอมตะนิรันดร์กาลของยอดกวีที่ถูกเนรเทศ มันจะไม่ยอดเยี่ยมได้อย่างไร!

เพียงเพราะบทกวีดีๆ บทหนึ่งขาดหายไปส่วนหนึ่ง ทำให้เขารู้สึกเศร้าเล็กน้อย!

ผู้กำกับซุนและหัวหน้าทั้งสามก็ต่างแสร้งทำเป็นพยักหน้าเข้าใจ แต่จริงๆ แล้วพวกเขาไม่เข้าใจเลยสักนิด!

"...ขอบคุณขอรับ บทกวีนี้ ศิษย์จะถ่ายทอดส่งต่อไปทุกยุคทุกสมัยเลยขอรับ!"

หลังจากจบบทกวี จ้าวเว่ยหมินก็ค่อยๆ วางมันลงและโค้งคำนับราวกับเป็นของขวัญชิ้นใหญ่!