บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 42

หวังหยวนมองเหล่าชาวบ้าน “มีใครสามารถทำบัญชีได้บ้าง?”

ชาวบ้านทุกคนส่ายหน้า

พวกเขาสามารถทำงานหนักได้ แต่ถ้าจำเป็นต้องทำบัญชีจริง ๆ พวกเขายังถือพู่กันไม่ค่อยเป็นเลยด้วยซ้ำ

“เราไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะอ่านอย่างไร!”

“หัวหน้าตระกูลอ่านออกเขียนได้ จึงสามารถทำบัญชีได้ เหตุใดเราไม่ให้หัวหน้าตระกูลเป็นคนทำบัญชีล่ะ?”

“สายเลือดหัวหน้าตระกูลนั้นสูงส่ง ต้องน่าอายเป็นแน่!”

ชาวบ้านพูดคุยกัน

ด้านนอกกำแพงบ้าน หัวหน้าตระกูลที่กำลังฟังอยู่ที่กำแพง ก็ใจเต้นไม่เป็นจังหวะ

ใช่ เขาไม่อาจเสียหน้าได้ การออกไปคลุกคลีกับพวกบ้านนอกจำนวนมาก จะทำให้บัณฑิตอับอายขายหน้า

หวังหยวนคนนี้ยังเด็กเกินไป จึงไม่เข้าใจว่าคนเป็นเจ้าคนนายคนต้องวางตัวอย่างไร คนจนต้องได้รับการควบคุมอย่างเข้มงวด ไม่เช่นนั้นพวกเขาจะไม่ทำงานหนัก และจะคดโกงเมื่อมีโอกาส

หากดีกับพวกเขามากไปเช่นนี้ ก็รอดูได้เลย จะต้องถูกคนจนเหล่านี้ตบหน้าแน่นอน

“พี่หยวนก็เรียนมาเยอะมาก ต้องทำบัญชีได้แน่นอน เหตุใดไม่ให้พี่หยวนทำบัญชีล่ะ!”

“จะให้เจ้านายเป็นคนทำบัญชีเองได้อย่างไร!”

“หากจ้างคนทำบัญชี เราก็อาจจะได้ค่าจ้างน้อยลง!”

ชาวบ้านเริ่มพูดคุยถกเถียงกัน

หวังหยวนก็ปวดหัวเช่นกัน การทำบัญชี ไม่มีอะไรจะง่ายไปกว่านี้อีกแล้วสำหรับเขา

แต่เมื่อเขาต้องบริหาร มีเรื่องเล็กน้อยมากมายทุกวันที่เขาต้องควบคุมดูแล

ดูเหมือนว่าควรจ้างคนทำบัญชี หรือไม่ก็ต้องฝึกกลุ่มคนด้วยตัวเอง

“ท่านพี่ ฝากเรื่องบัญชีไว้ให้ข้าเถอะ ข้าเคยเรียนเลขคณิตมาก่อน!”

หลี่ซื่อหานตั้งใจฟังอยู่หน้าห้องนอน แล้วพูดอย่างประหม่า

สามีคนปัจจุบันเปรียบเสมือนแม่เหล็กที่รวมคนทั้งหมู่บ้านเข้าด้วยกัน

เขาดูมีเสน่ห์อันเป็นเอกลักษณ์ ซึ่งทำให้หัวใจของนางเต้นรัวเพียงแค่ได้ยินเสียง

หวังหยวนยกยิ้มแล้วพูดว่า “หากภรรยาของข้าสนับสนุนข้าก็ย่อมได้!”

“ภรรยาผู้ยิ่งใหญ่สุดที่รัก!”

เมื่อได้ยินคำพูดเช่นนี้ หลี่ซื่อหานก็เขินอาย รีบมุดตัวเข้าไปอยู่ใต้ผ้าห่มแล้วคลุมหน้าไว้

สามีของนางบอกรักนางในที่สาธารณะได้อย่างไร ทุกคนได้ยินหมดแล้ว!

ต่อไปนางจะออกไปสู้หน้าคนอย่างไร แต่นางก็รู้สึกมีความสุขเมื่อได้ยิน!

ชาวบ้านหัวเราะ!

ด้านนอกกำแพง หวังปี่จงโกรธมากจนสะบัดแขนเสื้อ “สามีต้องเป็นผู้นำของภรรยา สามีจะเรียกภรรยาตัวเองว่า “ผู้ยิ่งใหญ่” ได้อย่างไร มันขัดต่อจริยธรรม และทำให้ความสุภาพเสื่อมถอย!”

“ท่านหัวหน้าตระกูล พวกเราไม่พอใจที่ท่านกล่าวเช่นนั้น สามีภรรยาพูดหยอกล้อกันว่าเป็นผู้ยิ่งใหญ่ แล้วจะมีอะไรผิดปกติ ท่านเป็นคนโบราณ ที่คอยกดขี่ข่มเหงภรรยามาตลอดชีวิตหรืออย่างไร!”

เมื่อผู้หญิงที่อยู่นอกลานบ้านได้ยินดังนั้นก็โมโห แลัเข้ามายืนล้อมหวังปี่จงทันที แล้วรุมตำหนิ

“มีเพียงผู้หญิงไม่ดีเท่านั้นที่ไม่อยู่ในโอวาท!”

หวังปี่จงจะโกรธมากจนเดินหนีไปด้วยความสิ้นหวัง

หลังจากที่ทุกคนในลานบ้านหัวเราะ หวังหยวนก็ถามอีกครั้ง “ทุกคนมีข้อเสนอแนะใดอีกหรือไม่?”

ชาวบ้านทุกคนส่ายหน้า เพราะเกือบทุกคนเสนอไปหมดแล้ว

หวังหยวนมีสีหน้าจริงจัง “ในเมื่อทุกคนไม่มีข้อเสนอแนะแล้ว ข้าขอพูดอีกเรื่องหนึ่ง ก่อนที่เราจะเลิกการประชุม!”

ชาวบ้านเงี่ยหูฟัง การประชุมดำเนินมาแล้วตลอดทั้งคืน แต่หวังหยวนไม่เคยมีสีหน้าจริงจังถึงเพียงนี้มาก่อน

หวังหยวนถอนหายใจ แล้วพูดว่า “เอ่อหูกับข้าไม่ได้ไปหอนางโลมจริง ๆ ดังนั้นหยุดกระจายข่าวไปข้างนอกได้แล้ว ข้าแต่งงานมีภรรยาแล้ว ข้าจึงไม่กลัวว่าคนอื่นจะพูดอย่างไรเกี่ยวกับข้า แต่เอ้อหู่ยังไม่ได้แต่งงาน พวกเจ้าอยากให้เขาเป็นโสดไปตลอดชีวิตหรือ?”

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า!”

ท่ามกลางเสียงหัวเราะ ชาวบ้านก็จากไปทีละคน!

ทั้งหน้าและใบหูของเอ้อหู่เป็นสีแดงก่ำ

หวังหานซานและต้าหู่เหลือบมองหวังหยวนด้วยความขอบคุณ แล้วยังคงอยู่ในลานบ้าน!

หวังซื่อไห่ก็ไม่จากไปเช่นกัน

ห้าคนนี้เป็นแกนหลักของกลุ่มจับปลา จึงยังจัดการประชุมเล็ก ๆ กันเองด้วย!