บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 42

หวังหยวนมองเหล่าชาวบ้าน “มีใครสามารถทำบัญชีได้บ้าง?”

ชาวบ้านทุกคนส่ายหน้า

พวกเขาสามารถทำงานหนักได้ แต่ถ้าจำเป็นต้องทำบัญชีจริง ๆ พวกเขายังถือพู่กันไม่ค่อยเป็นเลยด้วยซ้ำ

“เราไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะอ่านอย่างไร!”

“หัวหน้าตระกูลอ่านออกเขียนได้ จึงสามารถทำบัญชีได้ เหตุใดเราไม่ให้หัวหน้าตระกูลเป็นคนทำบัญชีล่ะ?”

“สายเลือดหัวหน้าตระกูลนั้นสูงส่ง ต้องน่าอายเป็นแน่!”

ชาวบ้านพูดคุยกัน

ด้านนอกกำแพงบ้าน หัวหน้าตระกูลที่กำลังฟังอยู่ที่กำแพง ก็ใจเต้นไม่เป็นจังหวะ

ใช่ เขาไม่อาจเสียหน้าได้ การออกไปคลุกคลีกับพวกบ้านนอกจำนวนมาก จะทำให้บัณฑิตอับอายขายหน้า

หวังหยวนคนนี้ยังเด็กเกินไป จึงไม่เข้าใจว่าคนเป็นเจ้าคนนายคนต้องวางตัวอย่างไร คนจนต้องได้รับการควบคุมอย่างเข้มงวด ไม่เช่นนั้นพวกเขาจะไม่ทำงานหนัก และจะคดโกงเมื่อมีโอกาส

หากดีกับพวกเขามากไปเช่นนี้ ก็รอดูได้เลย จะต้องถูกคนจนเหล่านี้ตบหน้าแน่นอน

“พี่หยวนก็เรียนมาเยอะมาก ต้องทำบัญชีได้แน่นอน เหตุใดไม่ให้พี่หยวนทำบัญชีล่ะ!”

“จะให้เจ้านายเป็นคนทำบัญชีเองได้อย่างไร!”

“หากจ้างคนทำบัญชี เราก็อาจจะได้ค่าจ้างน้อยลง!”

ชาวบ้านเริ่มพูดคุยถกเถียงกัน

หวังหยวนก็ปวดหัวเช่นกัน การทำบัญชี ไม่มีอะไรจะง่ายไปกว่านี้อีกแล้วสำหรับเขา

แต่เมื่อเขาต้องบริหาร มีเรื่องเล็กน้อยมากมายทุกวันที่เขาต้องควบคุมดูแล

ดูเหมือนว่าควรจ้างคนทำบัญชี หรือไม่ก็ต้องฝึกกลุ่มคนด้วยตัวเอง

“ท่านพี่ ฝากเรื่องบัญชีไว้ให้ข้าเถอะ ข้าเคยเรียนเลขคณิตมาก่อน!”

หลี่ซื่อหานตั้งใจฟังอยู่หน้าห้องนอน แล้วพูดอย่างประหม่า

สามีคนปัจจุบันเปรียบเสมือนแม่เหล็กที่รวมคนทั้งหมู่บ้านเข้าด้วยกัน

เขาดูมีเสน่ห์อันเป็นเอกลักษณ์ ซึ่งทำให้หัวใจของนางเต้นรัวเพียงแค่ได้ยินเสียง