บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 492

“มีหลายสิ่งหลายอย่างในรถ คงต้องใช้เงินหลายสิบก้วน แต่พวกโจรหุบเขาชิงหลงไม่ได้ปล้นเจ้า!”

“สองคนที่มาบ้านเจ้าเมื่อไม่กี่วันก่อน เป็นพ่อค้าที่ร่ำรวยหรือเปล่า!”

“จะเริ่มแจกข้าวฟ่างเมื่อใด!”

ชาวบ้านมองรถม้าที่ประตู แล้วพูดคุยกัน

“แจกข้าวฟ่าง!”

เมื่อรู้ว่าคนในหมู่บ้านกำลังวิพากษ์วิจารณ์ตน ซานฮั่วฉินก็ไม่พูดอะไรมาก และเริ่มแจกจ่ายอาหารทันที

ในหมู่บ้านมีมากกว่าหกสิบครัวเรือน แต่ละครัวเรือนจะได้ข้าวฟ่างหนึ่งจิน ทั้งหมดจึงเป็นหกสิบจิน!

เมื่อข้าวฟ่างถูกส่งออกไป ชาวบ้านก็เงียบลง และมองซานฮั่วฉินด้วยความไม่อยากจะเชื่อ

“พวกเจ้ารู้หรือไม่ว่าไม่กี่วันที่ผ่านมา ข้าไปอยู่ที่ไหน?”

ซานฮั่วฉินสูบยาเส้นแห้ง พลางหรี่ตามองชาวบ้านด้วยรอยยิ้ม

ท่านผู้นั้นพูดถูก หากต้องการให้ชาวบ้านเชื่อฟัง ก็ต้องให้ผลประโยชน์แก่พวกเขาก่อน

ชาวบ้านทั้งกลุ่มส่ายหน้า!

“ช่วงก่อนหน้านี้พวกข้าไปเมืองฝู ตำบลเป่ยผิง หมู่บ้านต้าหวัง!”

ซานฮั่วฉินยิ้มแล้วพูดว่า “พวกเจ้ารู้หรือไม่ ว่าคนหมู่บ้านต้าหวังกินข้าวกี่มื้อต่อวัน?”

“ข้าวกี่มื้อหรือ?”

“สองมื้อหรือเปล่า?”

ชาวบ้านคุยกัน

ยุคนี้นอกจากครอบครัวที่ร่ำรวย ก็ไม่มีใครกินข้าวสามมื้อต่อวัน!

ในชนบท คนส่วนใหญ่กินข้าวสองมื้อ หลายคนกินเพียงมื้อเดียวก็แทบอยู่ไม่รอดแล้ว!

“ผิด ไม่ใช่มื้อเดียว ไม่ใช่สองมื้อ แต่เป็นสามมื้อ!”

ซานฮั่วฉินกระดิกนิ้ว แล้วพูดพร้อมกับถอนหายใจ “พวกเจ้าคิดว่าพวกเขากินอะไรเป็นอาหารทุกมื้อ?”