บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 515

ทว่ากลับดูเป็นกันเองยิ่งนัก!

ถึงกระนั้นหลี่จ้าวหลินและเสวี่ยเมิ่งหลงกลับขมวดคิ้วเล็กน้อย ชาวบ้านเหล่านี้ไม่รู้จักมารยาทรึ เหตุใดถึงไม่รู้ว่าคนทั่วไปต้องทำอย่างไรเวลาเจอหน้าพวกเขา!

“ข้าได้ตำแหน่งจอหงวนเมื่อสามสิบปีที่แล้ว ข้าจะกล้าเทียบกับเจ้าได้อย่างไร?”

วังไห่เทียนรับโทรโข่งจากหวังหยวนมาแล้วยกมันขึ้นจ่อปากก่อนกล่าวว่า “ชาวบ้านทั้งหลาย ข้าเป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ได้มายังหมู่บ้านของหมิงถัน น้องชายผู้ชาญฉลาดที่เกิดมาเพื่อสอนผู้อื่น! พวกท่านอย่าคิดว่าข้าพูดเกินจริงเลย นับจากนี้สิบหรือยี่สิบปี พวกท่านจะรู้ว่าตนเองโชคดีเพียงใด!”

“ท่านจอหงวน ตอนนี้พวกเรารู้แล้วว่าเราโชคดีเพียงใด!”

“นายจ้างคนอื่นจ้างพวกเรามาทำงาน และจัดหาอาหารให้เราสองมื้อต่อวัน ซึ่งทั้งสองมื้อล้วนมีแต่โจ๊ก!”

“พี่หยวนจ้างพวกเราทำงาน ไม่เพียงแค่ให้พวกเรากินเนื้อทั้งสองมื้อ แต่ยังจ่ายเงินให้หลายตำลึงต่อเดือนอีกด้วย!”

"ไม่เพียงเท่านั้น เขายังแจกจ่ายสบู่และผ้าฝ้ายให้พวกเรา และในวันตรุษจีนเขาก็มอบเนื้อสามสิบจิน น้ำตาลสิบจิน และธัญพืชอีกหนึ่งกระสอบ นอกจากนี้เขายังจ่ายค่าพยาบาลให้พวกเราอีกด้วย!”

“พี่หยวนสร้างหมู่บ้านให้เราอาศัยอยู่ ทั้งยังมอบการศึกษาให้ลูกหลานของเราด้วย!”

“พวกเราไม่อาจตอบแทนบุญคุณนี้ได้หมด แม้จะต้องทำงานให้เขาแปดรุ่นก็ตาม!”

ชาวบ้านต่างแย่งกันพูดจาจนไม่ได้ศัพท์ บ้างพูดไปด้วยก็อดปาดน้ำตาไปด้วยไม่ได้!

เหยาฝูไห่ หลี่จ้าวหลิน และเสวี่ยเมิ่งหลงล้วนตกตะลึงขณะคิดในใจ ‘เขาปฏิบัติต่อชาวบ้านดีเกินไป ทำให้ชาวบ้านทุกคนมีคุณภาพชีวิตดีกว่านายจ้างบางคนเสียอีก’

“หากพวกท่านรู้ว่าผู้ใดดีต่อตน ผู้เฒ่าเช่นข้าก็วางใจ!”

วังไห่เทียนยกโทรโข่งขึ้นแล้วกล่าว “สิ่งที่ข้าอยากพูดเป็นเรื่องที่สอง คือไม่ใช่ทุกคนที่จะเหมาะกับการสอบคัดเลือกขุนนางเคอจี่ เพราะบางคนเชี่ยวชาญศิลปะการต่อสู้ บางคนเก่งเรื่องงานฝีมือ และบางคนเก่งวิชาการแพทย์ แต่อย่าเพิ่งท้อใจ แม้จะไม่เหมาะกับการเรียนตำราก็ตาม สามร้อยหกสิบศาสตร์อาชีพ ทุกอาชีพล้วนมีจอหงวน!”

ชาวบ้านพยักหน้าซ้ำแล้วซ้ำเล่า!

ท่านจอหงวนพูดถูก ไม่ใช่ทุกคนที่จะสามารถผ่านการสอบคัดเลือกขุนนางเคอจี่ได้ ลูกชายของท่านผู้เฒ่าอายุสี่สิบปีแล้ว แต่เขายังสอบผ่านเพียงขั้นถงเซิง!

ใบหน้าเหี่ยวย่นของหวังปี้จงเปลี่ยนเป็นสีแดง ขณะที่หน้าอกกระเพื่อมขึ้นลงอย่างรุนแรง ทว่าไม่กล้ากล่าวคำใด!

“สุดท้ายนี้ ข้าอยากก็อยากจะคุยโวสักหน่อย!”

วังไห่เทียนกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ภายใต้การดูแลของข้า ผู้ที่เฉลียวฉลาดและตั้งใจเรียนจะกลายเป็นผู้เข้าสอบการคัดเลือกขุนนางเคอจี่ที่โดดเด่นในอนาคต ส่วนผู้ไม่ใฝ่เรียน ตราบใดที่ไม่โง่เขลาเกินไป และตั้งใจเรียนอย่างหนัก ก็สามารถประสบความสำเร็จได้!”

แปะ แปะ แปะ...