บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 80

“อ่า งั้นก็ตามนี้!”

ทันทีที่ได้ยินว่าหวังหยวนจะช่วยเหลือ เฮยลวี๋และโซ่วโหวรู้สึกว่ามันง่ายเกินไป!

กัวฉางพาพวกเขาสองคนไปพักผ่อน!

หวังหยวนคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “ซื่อหาน ช่วยข้าขัดหมึกหน่อย!”

ในห้องนอน หลี่ซื่อหานที่กำลังฟังอยู่เมื่อครู่นี้ เธออดไม่ได้ที่จะพูด ในขณะที่ขัดหมึกให้เขา “สามี ท่านไม่ไปที่เทศบาลจริง ๆ เหรอ ค่ายซานหู่นั้นไม่ใช่โจรธรรมดา!”

ค่ายซานหู่มีชื่อเสียงที่เลวร้าย จนแม้แต่ผู้มีอำนาจในเทศบาลก็ไม่กล้ารุกรานพวกเขา!

“ไม่ไป ข้าอยากอยู่ที่นี่ต่อ! แต่ถ้าเจ้าอยากเข้าเมือง ข้าจะให้คนพาเจ้าไปพรุ่งนี้!”

หวังหยวนส่ายหัว

รากฐานเพิ่งเป็นรูปเป็นร่าง ทันทีที่เขาจากไปในเวลานี้ จิตใจของชาวบ้านจะแตกสลายทันทีที่โจรเข้ามา

เมื่อถึงเวลานั้น ใช้เงินไปเท่าไหร่ก็เอาคืนไม่ได้

นี่คือรากฐาน ไม่มีใครแตะต้องได้!

หลี่ซื่อหานเงยหน้าสวยขึ้นมา “ไม่ ถ้าท่านไม่ไป ข้าก็จะไม่ไปเช่นกัน ข้าอยากอยู่กับสามี แม้จะต้องตายก็ต้องตายด้วยกัน!”

หวังหยวนกระพริบตา “เป็นนกยวนยางที่รักมั่นใจเดียวหรือไง?”

“อืม!”

ใบหน้าสวยของหลี่ซื่อหานแดงก่ำ และพูดอย่างหนักแน่น “ข้าเชื่อใจท่าน หากท่านเต็มใจที่จะอยู่ ท่านจะต้องจัดการกับพวกโจรได้อย่างแน่นอน!”

“ข้าไม่มั่นใจนัก แต่ถ้าพยายามอย่างเต็มที่ ก็มีโอกาสชนะถึงหกสิบถึงเจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์!”

หวังหยวนจับมือราวกับหยกสีขาวละเอียดอ่อน และพูดอย่างจริงจัง “ถ้าเช่นนั้น ก็เป็นนกยวนยางที่รักมั่นใจเดียว!”

หลี่ซือหานก้มศีรษะลงและกระซิบเบา ๆ “ถ้าอย่างนั้น มาเป็นเป็ดแมนดารินที่มีชะตากรรมเดียวกันกันเถอะ!”

“ล้อเล่นน่า!”

หวังหยวนลูบจมูกโด่งแล้วบิดไปมา เขาทำสีหน้าจริงจัง “ไปเรียกลุงหานซานมา!”

ในไม่ช้า หวังหานชานก็เข้ามา และหยิบกระดาษกองหนึ่ง และเงินหนึ่งร้อยตำลึงออกไป หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมง

ค่ำคืนผ่านไปอย่างเงียบสงบ