บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 879

หมานจิ้งไม่ได้สนใจมากนัก และตรงไปยังพระตำหนักที่พี่ชายของนาง หมานต๋าถู กษัตริย์แคว้นหมานอยู่

ทันทีที่เข้าไปก็ได้ยินเสียงหัวเราะคิกคักดังมาจากภายในห้อง ตามมาด้วยเสียงเพลงดังแว่วออกมา

หมานจิ้งเดินเข้ามา เห็นพี่ชายของเขาดื่มเหล้าและเพลิดเพลินกับบรรดาสาวงามเต้นรำอยู่ตรงหน้าเขา

เมื่อหมานต๋าถูเห็นหมานจิ้งเดินเข้ามา เขาก็โบกมือให้สาวงามออกไปทันที “พวกเจ้าออกไปก่อน”

“เพคะ”

สาวงามค่อย ๆ ถอยออกไปทันที และก่อนจะออกไปพวกนางก็ไม่ลืมปิดประตูให้

หมานต๋าถูมองหมานจิ้งอย่างยิ้ม ๆ แล้วถามว่า “ได้เจอเขาหรือไม่?”

“อืม”

หมานจิ้งพยักหน้า

“เขาพูดอะไรกับเจ้าบ้าง”

หมานต๋าถูมีสีหน้าเรียบเฉย ดูผ่อนคลาย แต่เขาจะจดจำทุกคำพูดไว้ในใจ

“เขาคุยกับข้าเยอะมาก เขาบอกว่าจะช่วยเราครองแคว้นหมานอย่างมั่นคง และเขายังบอกอีกว่าเขาจะแยกเราออกจากตระกูลเซิ่ง”

หมานจิ้งหยุดครู่หนึ่งแล้วพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “เขาบอกว่าตระกูลเซิ่งไม่ใช่คนที่จัดการได้โดยง่าย หากพวกเขายึดครองต้าเย่ พวกเขาจะกำจัดแคว้นหมานของพวกเราก่อนแน่นอน!”

“ท้ายที่สุดแล้ว วิธีที่พวกเขาจะยึดครองต้าเย่นั้นต้องเล่นลูกไม้สกปรกแน่ เพื่อเลี่ยงการถูกใต้กล้าวิพากษ์วิจารณ์ พวกเขาจะชี้ปลายดาบมาที่คอของแคว้นหมานเราก่อนเป็นแน่”

“พี่ชาย ข้าคิดว่าเขาพูดถูก หากตระกูลเซิ่งอยากจะยึดครองต้าเย่ วิธีการย่อมไม่ขาวสะอาด”

“ถ้าเราถูกพวกมันลอบกัดจริง ๆ เกรงว่าเราจะไม่มีทางให้สู้กลับด้วยซ้ำ”

เมื่อได้ยินดังนั้น หมานต๋าถูค่อย ๆ วางถ้วยชาลง

แววตาของเขาเปี่ยมไปด้วยความตื่นเต้น จากนั้นเขาก็พูดอย่างตื่นเต้นว่า “ข้าเคยบอกแล้วว่าหวังหยวนคนนี้ฉลาดมาก และเป็นไปตามที่ข้าคาดไว้”