บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 892

หลังจากที่หวังหยวนพูดจบ ชายชราก็อยากจะพูดต่อ แต่กลับถูกหวังหยวนต่อต้านกลับ!

“ท่านคิดว่าเมืองหวงร่วมมือกับหมานอี๋ของพวกท่าน เพื่อบุกโจมตีต้าเย่ของเราหรือ?”

“ไม่พูดถึงว่าจะสู้ศึกชนะได้หรือไม่ พวกท่านเคยคำนวณหรือไม่ว่าต้องใช้ทหารจำนวนเท่าใดในการบุกโจมตีต้าเย่ของเรา?”

“หากคำนวณเช่นนี้ล่ะก็ ไม่สู้เราร่วมมือกับเมืองหวงเพื่อกำจัดหมานอี๋อย่างพวกท่านให้ราบคาบ”

“ใช้เวลาไม่มาก ต้าเย่ของเราก็สามารถยกดินแดนหมานอี๋สองในสามส่วนให้กับเมืองหวงแล้ว ข้าเชื่อว่าเมืองหวงจะเห็นด้วยอย่างแน่นอน!”

หวังหยวนพูดโดยตรง แต่ทันใดนั้นใบหน้าของชายคนนั้นก็เปลี่ยนเป็นสีแดง และเขารู้สึกโกรธเล็กน้อยและพูดอย่างหนักแน่นว่า “พวกเราก็สามารถยกดินแดนของต้าเย่สองในสามส่วนให้กับเมืองหวงได้เช่นกัน!”

แต่หลังจากพูดเช่นนี้จบ หวังหยวนก็ยิ้มอย่างมีความสุขมากขึ้น!

“ไร้สาระ! พวกท่านคิดจะสู้ศึกกับต้าเย่ของเราจริงหรือ? เช่นนั้นก็ดี มาดูกันว่าเมืองหวงจะช่วยต้าเย่ของเรา หรือจะช่วยหมานอี๋ของพวกท่าน!”

หลังจากที่หวังหยวนพูดจบ เขาก็ทำท่าทางจะเดินออกไป

“คุณชายหวังหยวน มันเป็นเพียงเรื่องตลกเท่านั้น เหตุใดท่านถึงต้องจริงจังด้วยเล่า ทว่าว่า... ต้าเย่ส่งท่านมาที่นี่คราวนี้เพื่อเจรจาสันติ ด้วยลักษณะท่าทางเช่นนี้ของท่านแล้ว ท่านมาที่นี่เพื่อเจรจาสันติจริงหรือ? เหตุใดต้องทำให้สูญเสียศักดิ์ศรีของแผ่นดินอันยิ่งใหญ่ไปเล่า?”

มีคนอีกคนหนึ่งลุกขึ้นยืน พร้อมพูดด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย

หวังหยวนเหลือบมองเขาและต่อว่าทันที “ลักษณะท่าทาง? ในห้องโถงนี้ มีพวกท่านกี่คนที่สง่างาม?”

“ยังจะพูดถึงศักดิ์ศรีของแผ่นดินอันยิ่งใหญ่ พวกท่านมีแล้วหรือ? ข้าเป็นถึงทูตทางการของต้าเย่ แล้วพวกท่านล่ะ? เราเพิ่งพบกันก็พูดจาเช่นนี้ ช่างทำให้หมานอี๋อับอายจริง ๆ!”

หลังจากที่หวังหยวนพูดจบ ใบหน้าของคนเหล่านี้ก็ดูไม่ดีนัก

พวกเขาต้องการต่อกรกับหวังหยวนจริง ๆ แต่ก็ถูกหวังหยวนพูดจนหน้าเสีย

“คำพูดที่แหลมคม การที่ต้าเย่ส่งท่านมา ช่างเป็นการใช้ความพยายามครุ่นคิอย่างหนักมากจริง ๆ”

“อย่างไรก็ตาม การที่ท่านพูดไปมากมายเช่นนี้ก็ไร้ประโยชน์ พวกข้าขอถามท่านอย่างหนึ่ง ว่าท่านจะเจรจาสันติกับต้าเย่ด้วยวิธีใด?”

ไม่ไกลนักก็มีคนลุกขึ้นถามไถ่อีกครั้ง

หวังหยวนกล่าวอย่างสงบ “การเจรจาสันติเป็นเรื่องจริง เราต่างถอนกำลังทหารออกจากกัน ทำไมกันเล่า หมานอี๋ของพวกท่านยังกล้าคิดที่จะครอบครองดินแดนเมืองสู่เช่นนั้นหรือ?”