บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 901

ตัวเขาลืมข้อนี้ไปจริง ๆ!

“ท่านอาจจะอยากชีวิตที่มั่นคง แต่...จะมีสักกี่คนที่จะเชื่อและจะมีสักกี่คนที่มั่นใจได้กัน?”

“ตอนที่ยังไม่แข็งแกร่งเต็มที่ ก็คงอาจไม่สนใจ แต่ถ้าหากมีคนที่มีพลังพอจะสะเทือนตัวเองได้ ท่านคิดว่าพวกเขาจะปล่อยท่านไว้ได้หรือ?”

“แค่ท่านเคยบอกว่าท่านไม่ชอบที่จะสู้เพื่ออำนาจ แต่แค่ชอบที่จะใช้ชีวิตอยู่อย่างสงบสุขสักที่น่ะรึ?”

“คนอื่นไม่รู้เรื่องนี้ แต่ข้าไม่เชื่อ ยิ่งกว่านั้น ข้าบอกท่านได้เลย หวังหยวน... หากวันหนึ่งข้าเอาต้าเย่มาไว้ในกำมือของข้าได้ คนแรกที่ข้าจะฆ่าก็คือท่าน!"

หมานต๋าถูมองไปที่หวังหยวนอย่างไม่ปิดบัง นั่นคือสิ่งที่เขาคิด!

เขาจะไม่ยอมให้ผู้ชายฉลาดแบบนี้ใช้ชีวิตอย่างสงบสุขปลอดภัยเด็ดขาด!

เพราะกลัวจึง...

ต้องกำจัดขุดรากถอนโคนให้สิ้นซาก!

นี่แหละความโหดเหี้ยมที่คนเป็นกษัตริย์ต้องมี!

หวังหยวนสูดหายใจเข้าลึก เขารู้ว่าหมานต๋าถูพูดจนถึงตอนนี้มีไว้เพื่อเตือนตัวเองจริง ๆ!”

เขาคิดอย่างนั้น แล้วคนอื่นจะคิดอย่างนั้นด้วยเหรอ?

ไม่ต้องบอก คนแรกที่คิดเช่นนั้นและลงมือคือจักรพรรดิซิงหลง!

ไม่เคยคิดอยากได้รับการยกย่อง และไม่อยากเข้าราชสำนัก เหมือนกับวังไห่เทียนมีโอกาสได้รับความชื่นชมจากคนทั่วหล้า!

ในท้ายที่สุดแล้วก็แค่กักขังตัวเอง ตัดการติดต่อกับโลกภายนอก และตัดความกังวลในใจของเขา!

ความระแวงของเขาก็ไม่นับว่าผิด ก็เพียงแค่ให้อุ่นใจเท่านั้น!

อารมณ์นี้...

นอกจากเขาแล้ว มันต้องมีคนอื่นด้วย!

ตระกูลเซิ่งเป็นคนที่สองแน่นอน!

ส่วนตระกูลไป๋นั้น...