บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 94

“ข้าเคยได้ยินคนกล่าวไว้ว่าราชวงศ์ของโลกนี้ มีอายุขัยอยู่ได้เพียงสามร้อยปีเท่านั้น สาเหตุที่แท้จริง…”

รีบกลับไปที่ที่ว่าการอำเภอแล้ว จ้าวเว่ยหมินได้เขียนถ้อยคำไพเราะนับพันคำในตอนกลางคืน จากนั้นเขาก็เงยหน้าขึ้นและหรี่ตาลง ดวงอาทิตย์นอกหน้าต่างกำลังเริ่มทอแสง!

“รุ่งสางแล้ว!”

จ้าวเว่ยหมินขยี้ตาแดงก่ำ แล้วล้างหน้า เตรียมคัดลอกบทความนี้ลงในสาส์นสำหรับกราบทูล

ทันใดนั้น คนรับใช้คนหนึ่งมารายงานว่า “นายท่าน นายน้อยรองของตระกูลหลี่มาแล้วขอรับ!”

จ้าวเว่ยหมินยืนขึ้น “ให้เข้ามา!”

คนรับใช้วิ่งออกไป

หลี่ซานซือถือกล่องอาหารในมือ เปิดมันบนโต๊ะ แล้วหยิบลูกชิ้นสีขาวกับซุปใสออกมา แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “พี่เว่ยหมิน ช่วงนี้มีอาหารอันโอชะเพิ่งปรากฏในเมืองฝู ข้าซื้อมาให้ท่านลองชิมเป็นพิเศษ”

จ้าวเว่ยหมินชิม แล้วพูดด้วยความประหลาดใจ “มันสดมาก อยากถามสหายน้อยอู๋โยวว่าอาหารอันโอชะนี้ทำมาจากอะไร เหตุใดข้าไม่เคยเห็นมันมาก่อน!”

หลี่ซานซือกล่าวว่า “ร้านเพิ่งเปิดในเทศบาลเมื่อไม่กี่วันก่อน ลูกชิ้นเหล่านี้ทำจากปลา มีรสชาติเหนียวนุ่ม และซุปก็กินแล้วสดชื่นมาก ร้านนั้นน่าสนใจมากขอรับ”

“อืม ลูกชิ้นปลาเคี้ยวหนึบ และน้ำซุปก็ทำให้สดชื่นโล่งคอ อร่อยจริง ๆ!”

หลังจากกินลูกชิ้นปลาและดื่มซุปแล้ว จ้าวเว่ยหมินก็เริ่มสนใจ “สหายน้อยอู๋โยวสนใจร้านขายลูกชิ้นปลานี้ มันจะต้องไม่ธรรมดาเป็นแน่ ใช่หรือไม่?”

“ตามร้านค้าทั่วไป จะมีเจ้าของร้านหนึ่งคน ที่เหลือเป็นผู้ช่วย!”

หลี่ซานซือเดาะลิ้น แล้วพูดด้วยความประหลาดใจ “แต่ลูกชิ้นปลาเมืองฝูนั้นมีคนอยู่ทั้งหมดแปดคน ทุกคนเป็นเจ้าของร้าน และทุกคนเป็นพนักงานด้วย ทุกคนทำงานในลักษณะเดียวกัน และเงินที่พวกเขาได้จะนำมาแบ่งปันให้เท่ากัน ทำงานร่วมกัน รวยไปด้วยกัน!”

จ้าวเว่ยหมินหัวเราะเบา ๆ “ไม่เคยคิดเลยว่าร้านขายลูกชิ้นปลาเล็ก ๆ จะยอมรับแนวคิดความกลมเกลียวเป็นเอกภาพ!”

“ใช่ นั่นแหละที่จะสื่อขอรับ!”

หลี่ซานซือถอนหายใจ “แต่นี่ไม่ใช่เรื่องที่แปลกใหม่ที่สุด ลูกชิ้นปลาเมืองฝูที่แปลกใหม่นี้ ขายเพียงสี่ร้อยชามต่อวันเท่านั้น เมื่อขายหมดก็จะปิดประตูและขอบคุณลูกค้า ไม่ว่าจะจ่ายเท่าไหร่ก็ตาม พวกเขาจะไม่ขายเพิ่ม!”

จ้าวเว่ยหมินตาสว่างขึ้น “ของต่าง ๆ หากมีราคาแพง และสามารถซื้อได้ด้วยเงิน ทุกคนจะหมดความสนใจอย่างรวดเร็ว ด้วยข้อจำกัดนี้เท่านั้นที่ทำให้ธุรกิจคงอยู่ได้นาน ในบรรดาเจ้าของร้านแปดคน ต้องมีหนึ่งคนเป็นปรมาจารย์!”

หลี่ซานซือส่ายหัว “ข้าไปที่ร้านครั้งหนึ่ง แม้ว่าพนักงานและเจ้าของร้านทั้งแปดคนจะฉลาดมาก แต่พวกเขาไม่ใช่ปรมาจารย์ แต่ต้องมีปรมาจารย์อยู่เบื้องหลังพวกเขา แต่ไม่ว่าข้าจะถามอย่างไร พวกเขาทุกคนก็ปฏิเสธที่จะบอก”

“คาดไม่ถึงเลยว่าในเมืองฝูเล็ก ๆ จะมีพยัคฆ์หมอบมังกรซ่อนอยู่จริง ๆ ข้าได้ไปพบกับท่านผู้นั้นเมื่อไม่นานมานี้ และตอนนี้น้องชายที่รักของข้าก็ได้พบอีกรายหนึ่งแล้ว!”