บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ นิยาย บท 96

ประตูบ้านของหวังหยวนปิดสนิท!

ฟิ้วฟิ้วฟิ้ว... ฉึกฉึกฉึก…

เสียงลูกธนูแหลมคมทะลุแหวกอากาศ เสียงหางที่สั่นเทาดังไม่มีที่สิ้นสุด สมาชิกของกลุ่มประมงที่คอยเฝ้าประตู เงี่ยหูฟังด้วยสีหน้าอยากรู้อยากเห็นและตื่นเต้น อยากจะดูด้วยซ้ำ

แต่ได้แค่คิด ไม่มีใครกล้าแอบมองจริง ๆ

ฟิ้วฟิ้วฟิ้ว... ฉึกฉึกฉึก…

หวังหานซานถือหน้าไม้หยวนหรง ลูกธนูจากหน้าไม้ทั้งหมดโจมตีเข้ากลางหัวใจสีดำสิบดวง ที่วาดไว้ด้วยถ่านสีดำ

ฉึก!

หัวหน้าและรองหัวหน้ากลุ่มประมง กลุ่มขายปลา กลุ่มจัดซื้อ กลุ่มทำสบู่ รวมถึงสามพี่น้องตระกูลกัวต่างเฝ้าดูด้วยความประหลาดใจ!

หวังหยวนก็สอนการใช้หน้าไม้หยวนหรงให้พวกเขาด้วย

ดูตามเครื่องหมายบนหน้าไม้ สามารถโจมตีเป้าหมายได้อย่างเรียบง่าย

พวกเขาฝึกซ้อมเป็นเวลาห้าหรือหกวัน และสามารถยิงได้เข้าเป้าเกือบเจ็ดหรือแปด แต่การเคลื่อนไหวยังคงช้ามาก

ต้าหู่,เอ้อหู่,กัวฉาง,กัวเหลียง และกัวเฉียงผู้เรียนรู้ได้เร็วที่สุดทั้งห้าคน สามารถยิงเข้าเป้าถึงสิบได้เป็นครั้งคราวเท่านั้น ซึ่งน้อยกว่าการโจมตีที่สมบูรณ์แบบของหวังหานซานมาก

“หากตอนนั้นข้ามีหน้าไม้นี้อยู่ในมือ…”

เมื่อมองหน้าไม้หยวนหรง หวังหานซานไม่รู้ว่าตนกำลังคิดอะไรอยู่ สีหน้าเขาเศร้าสร้อย

หน้าไม้นี้บรรจุลูกธนูได้สิบดอก มีระยะไกลถึงห้าสิบก้าว และสามารถเจาะลงในเนื้อไม้ได้ถึงครึ่งนิ้ว

เรียกได้ว่าความร้ายกาจน่าทึ่งมาก!

แต่ค่าใช้จ่ายสูงมาก ต้องใช้เงินมากถึงหนึ่งร้อยตำลึง ในการทำหน้าไม้และลูกธนูหน้าไม้ห้าร้อยดอก

“ลุงหานซาน เรื่องที่เกิดขึ้นในอดีตก็คืออดีต สิ่งที่สำคัญที่สุดคือการมองไปข้างหน้า!”

แม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เขาก็ไม่เคยเห็นลุงหานซานเป็นเช่นนี้มาก่อน หวังหยวนก้าวเข้าไปปลอบเขา

“ใช่ มองไปข้างหน้า!”

ดวงตาของหวังหานซานเศร้าหมอง เขามองทุกคนแล้วพูดว่า “ด้วยหน้าไม้จูเก่อนี้ แม้ว่าเจ้าซานหู่นั่นจะกลับมาอีกครั้ง เราก็ไม่ต้องกลัวพวกเขาแล้ว!”