บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 576

บทที่ 576 เกินความคาดหมาย　

ซูพ่านเอ๋อพยายามที่จะหนีอยู่หลายครั้งระหว่างเดินทาง สุดท้ายก็ถูกคนจับกลับมามัดไว้ในรถม้า　　

คืนสุดท้ายของการอยู่ในที่รกร้างทุรกันดาร ซ่านจินจื๋อพบว่ากู้อ้าวเวยไม่ได้อยู่ใกล้ๆในตอนกลางดึก หลังจากตามหาอย่างถี่ถ้วนก็ได้ถามพวกทหารและพวกทหารบอกว่า “ถุงน้ำขององค์หญิงแตกแล้ว ซึมไปทั้งตัว ไปเปลี่ยนชุดอยู่ทางนั้น”

ซ่านจินจื๋อพยักหน้าอย่างชัดเจน　

และท่ามกลางป่าไม้ ครึ่งหนึ่งของร่างกายกู้อ้าวเวยอยู่ในสระน้ำ เสื้อสีขาวราวกับหิมะเปียกโชกไปทั้งชุด ปลดคอเสื้อออกเล็กน้อย อักษรตัวหยุนที่ดูคดเคี้ยวแผ่ขยายลุกลามนับไม่ถ้วน ดูแล้วน่ากลัวมาก แม้แต่บาดแผลบนหน้าอกก็เริ่มจะกลายเป็นสีดำ　

นางขมวดคิ้วและหยิบกล่องไม้ที่มีวัตถุดิบยาขึ้นมา นั่งผ่อนลมหายใจหนักอยู่ริมตลิ่ง ความเจ็บปวดตรงหน้าอกและอาการปวดหัวล้วนทำให้นางเริ่มจะทนไม่ไหว

นางน่าจะพบมานานแล้ว พิษนี้ไม่ได้ส่งผลต่อหัวใจ แต่เป็นสมองของนาง

ไม่ได้มีเครื่องมือที่ซับซ้อนอะไร ถึงตอนนี้นางก็เพิ่งรู้ได้โดยตรงว่าพิษนี้มันยุ่งยากซับซ้อนมาก แม้ว่าไม่รู้ว่าเมี่ยวหารไปเอายามรณะปลอมแบบนี้มาจากไหน แต่มันได้ทำร้ายพื้นฐานร่างกายของนาง ถึงกับมีความกังวลเรื่องชีวิต

ขณะนี้นางกำลังคิดว่าเลือดมังกรจะช่วยให้ตัวเองสามารถมีชีวิตต่อไปได้อีกหรือไม่ ด้านหลังมีเสียงฝีเท้าของผู้ชายคนหนึ่งดังหนักขึ้น พร้อมกับเสียงของคำถาม “เปลี่ยนเสร็จหรือยัง”　

“เปล่านะ น้ำในสระนี้สะอาด ข้าแค่มาล้างหน้าบ้วนปาก” กู้อ้าวเวยพูดแบบนี้ ได้แต่เลิกเสื้อที่เปียกลงอย่างรวดเร็ว รีบสวมใส่เสื้อผ้าสะอาดโดยหันหลังให้กับป่า มือข้างหนึ่งถือเสื้อผ้าที่เปียกโชกแล้วเดินออกมา ดวงตางดงามเปล่งประกาย “ข้าเพิ่งจะมาได้ครู่เดียวเอง เจ้าถึงกับตื่นเลยหรือ”

“เพียงแค่อยากรู้ว่าเจ้าจะทรมานซูพ่านเอ๋อได้อย่างไร” ซ่านจินจื๋อยื่นมือหยิบเสื้อผ้าที่เปียก　

“กังวลหรือ” กู้อ้าวเวยมองไปยังสีหน้าที่ไม่พอใจของซ่านจินจื๋อ ทำให้คิดถึงบาดแผลที่หัวใจของตนเองขึ้นมา ร่องรอยแห่งความเศร้าผ่านออกมาทางดวงตา และพูดต่อไป “เจ้าเคยคิดหรือไม่ อาจจะเป็นการฆาตกรรมตั้งแต่ต้น ทั้งหมดนี้ทำโดยเมี่ยวหาร ไม่ใช่ซูพ่านเอ๋อ”

“เจ้ากำลังขอร้องแทนนางหรือ” ซ่านจินจื๋อขมวดคิ้วแน่น

“มันไม่เป็นความจริง เพียงแค่แรงจูงใจของเมี่ยวหารมีมากกว่า บางครั้ง นางก็ยังเป็นศิษย์น้องของเจ้า ตอนนี้เจ้ากลับปฏิบัติต่อนางแบบนี้ เจ้าไม่กลัวว่านางจะเกลียดเจ้าเพราะตวามรักหรือ” กู้อ้าวเวยเบาๆ และเดินต่อไป

ซ่านจินจื๋อหยุดอยู่ข้างๆเขา “เจ้าเป็นอะไรไปหรือ”

ปลายนิ้วสั่นเทา กู้อ้าวเวยหันไปมองหน้าเขา “ข้าก็แค่อธิบายข้อเท็จจริง”

“เจ้าควรจำไว้ว่าซูพ่านเอ๋อทำการใส่ร้ายเจ้าเยี่ยงไร” ซ่านจินจื๋อก้าวออกไปข้างหน้า　　

“ข้าแค่ช่วยให้เจ้ารู้ความจริงให้ชัดเจน” กู้อ้าวเวยเริ่มร้อนใจอย่างอดกลั้นไม่ได้ “หากว่านางไม่ได้เป็นคนฆ่าอาจารย์และอาจารย์หญิงของเจ้า เจ้าจะฆ่านางไหม”

ทุกอย่างกลับกลายเป็นความเงียบ　

กู้อ้าวเวยยิ้มเพียงเล็กน้อยให้กับเรื่องนี้ เดินมุ่งไปยังสถานที่พักโดยไม่หันกลับมามอง หาท่อนไม้เพื่อนั่งลง จากนั้นก็แกะสลักไม้ของตนเองต่อไป

นางก็น่าจะรู้อยู่แล้วเช่นกัน ซ่านจินจื๋อเกลียดซูพ่านเอ๋อมาก เพียงเพราะเรื่องของอาจารย์และอาจารย์หญิง

ไม่นานนักซ่านจินจื๋อก็กลับมา แต่ก็ไม่ได้สนใจมองนาง แต่กลับตามหาซูพ่านเอ๋อ

มีบางสิ่งบางอย่าง เมื่อคิดจะเริ่มแล้ว ก็ไม่อาจจะควบคุมได้อีก

ในคืนนั้น เสียงร้องไห้และขอโทษของซูพ่านเอ๋อดังออกมาจากป่า อ๋องจิ้งผู้มีสีหน้าเยือกเย็นได้ก้มลงตำหนินางในพฤติกรรมที่นางเคยทำตามอำเภอใจ แต่นางไม่เคยทำจริง ๆ และก็ยังไม่ถูกปลดออกจากสถานะของพระชายาจิ้ง

กู้อ้าวเวยไม่ได้นอนตลอดทั้งคืน รุ่งเช้าได้แต่เพียงเอาสิ่งของที่ตนแกระสลักไว้ใส่ไว้ในแขนเสื้อ สวมผ้าปิดหน้า ออกคำสั่งออกไปโดยไม่เปลี่ยนสีหน้า “ออกเดินทางเถอะ หากไม่จำเป็นไม่ต้องพบอ๋องจิ้ง”

ทหารแคว้นเอ่อตานส่วนหนึ่งรับคำสั่ง