บุตรีอนุผู้ถูกทอดทิ้ง นิยาย บท 277

146 : หยางเป่ยจวิ้นจู่

ฮ่องเต้ที่อยู่เมืองหลวงได้รู้ข่าวนี้ กลับรู้สึกพูดไม่ออกไปชั่วขณะหนึ่ง ใครจะรู้ว่าหลายปีที่ผ่านมานี้ ฮ่องเต้ทรงได้รับความกระทบกระเทือนทางจิตใจมากมายนัก ราชครูฮู่ผู้เป็นอาจารย์ของพระองค์ มีสายเลือดของราชวงศ์เก่าไหลเวียนอยู่ในกาย และพยายามก่อกบฏอยู่หลายครั้ง

โชคยังดีที่หยางฮองเฮารู้เรื่องนี้ ร่วมมือกับเสิ่นอ๋องจับคนทำผิดมาลงโทษจนได้ ตระกูลฮู่ถูกประหารชีวิตทั้งหมด กลายเป็นโศกนาฏกรรมใหญ่ของเมืองหลวง

“ฝ่าบาทพระองค์ไม่อาจเพิกเฉยต่อเมืองหยางเป่ยได้อีกแล้วนะพ่ะย่ะค่ะ” เสิ่นอ๋องเป็นคนมอบรายงาน เรื่องเมืองหยางเป่ยปกครองตนเองให้พระองค์ได้รู้

“เสิ่นอ๋องท่านจะให้ข้าทำอย่างไร พวกเขาปกครองตัวเองเช่นนั้น นี่ไม่เท่ากับก่อกบฏอยู่หรอกรึ”

“เรียกว่าเป็นก่อกบฏไม่ได้ พระองค์ทรงละทิ้งชาวเมืองหยางเป่ยไปก่อน ที่เซี่ยโหวหานตงทำอยู่คือการช่วยเหลือชาวเมือง ให้พวกเขาดูแลตัวเองได้ ชาวเมืองเป็นคนเลือกเซี่ยโหวหานตง ขึ้นมาเป็นผู้ว่าการคนใหม่ เพราะว่าพวกเขายังมีคดีความอีกมากมาย ที่ต้องการคนมาตัดสินด้วยความยุติธรรม ไม่เช่นนั้นจะกลายเป็นบ้านป่าเมืองเถื่อนเหมือนในอดีตอีก”

เสิ่นอ๋องรู้ว่าฮ่องเต้ไม่ปล่อยเมืองหยางเป่ย ที่กำลังรุ่งเรืองไปแน่ จึงได้หารือกับเซี่ยโหวหานตงเอาไว้ก่อนหน้าแล้ว

เมื่อเห็นฮ่องเต้หน้านิ่วคิ้วขมวด เขาก็เอ่ยต่อ

“ทูลฝ่าบาท หลี่เมิ่งเหยาได้ตกลงกับชาวเมืองไว้ ในสามปีนางมอบเมล็ดพันธุ์ให้พวกเขาเพาะปลูกโดยไม่คิดเงิน เริ่มเข้าปีที่สี่ถึงคิดทำการเก็บภาษีของราษฎร ภาษีนี้ย่อมแบ่งมาที่ท้องพระคลังด้วยเหมือนกัน ขอเพียงฝ่าบาทรับรอง การปกครองด้วยตัวเองของชาวเมืองหยางเป่ย การจัดเก็บภาษีเข้าท้องพระคลัง ย่อมเป็นเรื่องที่ถูกต้อง ตามกฎหมายของแคว้นเหลียงแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

ลึก ๆ แล้วฮ่องเต้รู้สึกผิดกับน้องสาวและหลานทั้งสองคนเป็นอย่างมาก แต่กษัตริย์ตรัสแล้วย่อมไม่คืนคำ พระองค์ทรงเอ่ยออกมาลอย ๆ ว่า

“จะปกครองตนเองได้ ก็ต้องมีตำแหน่งอ๋องหรือจวิ้นจู่”

ดังนั้นหลี่เมิ่งเหยาจึงถูกแต่งตั้งเป็นหยางเป่ยจวิ้นจู่ มอบพื้นที่เมืองหยางเป่ยให้นางปกครองดูแล และต้องเสียภาษีให้ราชสำนัก ตามกฎหมายของแคว้นเหลียง นั่นหมายความว่านางต้องสร้างจวนจวิ้นจู่ และพ่อสามีอยู่ภายใต้การปกครองของนางอีกที

ปลาเค็มตากแดดอย่างนางรู้สึกท้อแท้เหลือเกิน นางควรจะได้ทำงานน้อยลง มิใช่เป็นผู้ปกครองสูงสุดของเมืองเช่นนี้

“เจ้าจะกลัวอันใด เมืองหยางเป่ยสุขสงบแล้ว ไม่มีสิ่งใดต้องให้เป็นห่วง ไม่เชื่อมือสามีอย่างข้ากับพ่อสามีของเจ้ารึ”